"มึงมันเลว จีมิน"
"จีมินอา กินนี่หน่อยนะ"
"...."
"จีมินอะ"
"หนูจีม"
"คุณแม่/แม่!" ทั้งผมและจองกุกต่างเอ่ยออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
"สบายดีไหมครับ" จองกุกเดินเข้าไปหาแม่ของเขาก่อนจะทั้งกอดทั้งหอมจนผู้เป็นแม่ต้องผละออกก่อนจะโดนลูกชายกอดหอมจนขาดใจตาย
"สบายดี หนูจีมเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมจ้ะ" คุณแม่หันมาถามผมที่ยังยืนนิ่งไม่ได้พูดคุยอะไร
"หนูจีม เป็นอะไรรึเปล่า" ผมยังคงนิ่งงัน
"ใครทำอะไรหนูจีมบอกแม่มา จองกุกใช่ไหม นี่แหน่ะ แม่บอกว่าให้ถนอมหนูจีมยังไงล่ะ"
คุณแม่ตีจองกุกไปสองสามทีด้วยความหมั่นเขี้ยว ดูๆไปแล้วมันเป็นภาพที่น่ารักมากถ้าใครมาเห็นคงจะยิ้มจนแก้มปริ เหมือนครอบครัวที่แสนจะมีความสุขจนน่าอิจฉา แต่กับผม มันไม่ใช่อย่างนั้น จองกุกไม่ใช่คนที่ผมสามารถเชื่อใจได้อีกต่อไปแล้ว
"ว่าไง แกทำอะไรหนูจีม" ผมเห็นจองกุกหน้าเสียไปเล็กน้อยแ่ก็ไม่ได้ตอบอะไรคุณแม่ไป ผมเองก็เช่นกัน
"อ้าวละนั่นใครน่ะ" คุณแม่ถามพลางชี้นิ้วไปหาวีที่นั่งอยู่ส่วนของโต๊ะทานอาหาร
"นั่น เอ่อ.. วีเพื่อนผมกับจีมินครับ" จองกุกตอบ
"หนูจีม ตามแม่มาหน่อยนะจ้ะ" คุณแม่หันมาหาผมก่อนจะเดินนำออกไป ผมเดินตามคุณแม่ออกไปโดยที่ไม่มองหน้าจองกุก
พรึ่บ
"...." ผมมองหน้าจองกุกที่จับข้อมือผมไว้โดยที่ไม่พูดอะไร
