" Time makes people forget everything"
ณ ชานชาลาของสถานีรถไฟปูซาน ขบวนรถไฟชะลอความเร็วเพื่อจอดเทียบสถานี เสียงผู้คนจอแจรายล้อมตัวชายหนุ่มตัวเล็ก เรือนผมสีเทาสะท้อนแสงพริ้วไหวอย่างงดงาม เขาหยิบไอโฟนขึ้นมากดเข้าออกแอพพริเคชั่นต่างๆก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าที่เดิมแล้วก้าวขาขึ้นรถไฟอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเขากลับพบเจอคนๆหนึ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
"พี่มิน" เขาตะโกนเรียกออกไปอย่างความเคยชิน แล้วครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาได้รับรอยยิ้มกลับมาเหมือนอย่างเคย
มิน ยุนกิ ผู้ชายผิวซีดที่น้อยคนนักที่เขาจะคบหาด้วย และกับผู้ชายตรงหน้ายิ่งมีความพิเศษมากกว่าใคร เขาสามารถมอบรอยยิ้มแสนอบอุ่นนี้ให้เสมอแม้คนตรงหน้าอาจไม่ต้องการมันสักครั้ง
"มาแถวนี้ทำไมหรอครับ?" คนตัวเล็กเอ่ยถามยุนกิอย่างสงสัยแต่เขาเองก็รู้คำตอบที่จะออกมาจากปากคนตรงหน้าอยู่แล้ว
"มาหานายไง" นี่คือคำตอบที่ฟังเป็นประจำของคนตัวเล็กไปแล้ว
"ขอโทษครับ แต่ผมจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว" ครับผมจะย้ายบ้านแล้ว เพราะผมทนอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ
"นายจะไปไหน" เขาอยากจะถามมากกว่านี้แต่คงไม่ดีถ้าพูดออกไป
"ผมจะไปโซล" ที่เดียวที่น่าจะทำให้ผมลืมทุกอย่างที่นี่
"ไปอยู่กับพี่ก็ได้นะจีมิน"
คนตัวเล็กเงยหน้ามองยุนกิสักพัก พลางคิดอะไรต่างๆนานา ก่อนจะตอบคำถามคนตรงหน้าไป
"ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่อยากรบกวน" ผมคิดดีแล้ว ผมจะเดินทางไปหาพี่ชายของผม จะให้เดือดร้อนพี่มินไม่ได้หรอก
"แล้วนายจะไปพักที่ไหน มีที่อยู่รึยัง" คำถามที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ ซึ่งคนตัวเล็กรู้ดีว่าพี่ชายคนนี้ของเขารักเขามากขนาดไหน
