Ik wist niet of ik blij moest zijn met deze voorspelling of niet. Het betekende dat mijn dood wat werd uitgesteld maar ook dat ik op een queeste moest tenzij mijn aard de dood was.
Chiron had de goden gevraagd of mijn dag des oordeel uitgesteld mocht worden omdat ik een voorspelling had gekregen. De goden waren echter meedogenloos dus stond ik nu in de lift van het Empire State Building. Chiron had zijn rolstoel gedaante aangenomen. Ergens hoorde ik het liedje ‘killing me softly’ en ik hoopte dat de goden me snel zouden doden. Mijn vrienden waren beneden gebleven want ze waren niet uitgenodigd op de Olympus. Misschien dat het minder erg was geweest als zij erbij waren, maar nu hoefden ze tenminste niet te zien hoe ik doormidden zou worden gespleten door Zeus.
De deur van de lift ging langzaam open en voor mij lag de Olympus. Het was adembenemend (hoe ironisch…) mooi. Een verlicht pad leidde naar het paleis van de goden en als je naar beneden keek lag heel Manhattan onder je. Als deze weg niet het pad naar mijn ondergang was geweest had ik er misschien van genoten, maar ik kon alleen maar denken of Zeus me horizontaal of verticaal zou splitsen.
We kwamen aan bij een enorme deur, die toegang gaf tot de zaal waar de goden zaten. De deuren gingen langzaam open terwijl ik een glimp probeerde op te vangen. De grote zaal was enorm. Het was ongeveer vijf keer zo groot als een gewone zaal, en de goden waren dan ook vijf keer zo groot. Chiron, in paardenvorm nu, knielde neer voor Zeus, die op de middelste en grootste troon zat en ik volgde zijn voorbeeld.
Ik probeerde al knielend rond te kijken. Naast de troon van Zeus waren die van Poseidon en Hades. Ik zag maar één paar gebruinde voeten in teenslippers dus ik nam aan dat Hades in de onderwereld gebleven was. Verder waren alle elf goden er. De moed zonk me in de schoenen…
‘Sta op.’ Bulderde Zeus en Chiron en ik gehoorzaamde. Nu kon eindelijk alles beter zien. Zeus droeg zijn oud Griekse gewaad en een stel sandalen. Hij had een zwarte baard en zwart haar. Ik keek naar de andere goden en zag onder andere Apollo en toen Artemis.
Ze was nu niet in de vorm van een kind, maar als jonge ernstige vrouw. Ze zag bleek en voelde zich blijkbaar niet helemaal op haar gemak.
Nu dat ik daarzo stond, vlak voor alle goden, vond ik het eigenlijk best wel lachwekkend. Ze zaten daar allemaal zo ernstig en serieus en ik stond voor hen, de dochter die er eigenlijk niet had mogen zijn. Ik was gewoon een kind, ik was niet bijzonder of zo, ik had geen speciale krachten maar alleen ADHD en dyslexie. Maakten ze zich zo druk om mij? Nu moest ik echt heel erg mijn best doen om mijn lachen in te houden. Heb ik weer hoor, krijg ik een lachbui terwijl de goden op het punt staan om te oordelen over mijn dood. Ik keek weer naar die gezichten en kon het toen niet meer langer houden.
Ik lachte en lachte, met tranen in mijn ogen. Ze keken me allemaal geschrokken aan, niet wetend wat er aan de hand was. Toen ik die gezichten weer zag moest ik nog harder lachen en ik rolde bijna over de grond. Op het gezicht van Poseidon verscheen een glimlach en ook Apollo kon een lach niet verbergen.
‘Wat is hier aan de hand?’ Vroeg Zeus die nog even ernstig keek.
‘Niks heer… Niks…’ Wist ik uit te brengen maar meteen moest ik weer lachen. Nu moesten ook Ares en Aphrodite lachen en langzaam bulderde heel de Olympus. Ik wist echt niet wat mij allemaal overkwam, maar het was gewoon heel erg hilarisch. Heel de grond trilde van het gelach van de goden en dat ging een minuut zo door totdat Zeus heel hard ‘EN NU IS HET WEL GENOEG’ schreeuwde.
Het gelach verstomde en iedereen keek weer even serieus als hiervoor. Nu dat ik ook uitgelachen was herinnerde ik me weer waarom ik hier was.
‘Wij zijn hier met de raad bijeen gekomen om te beslissen over het lot van…’ Hij keek met opgetrokken wenkbrauw naar mij, blijkbaar niet wetend wat hij van mij moest denken. ‘Het lot van… Dit meisje hier.’
‘Atalanta,’ Zei Artemis hardop en Zeus keek haar geïrriteerd aan.
‘Ja, ja,’ Mompelde hij. ‘We weten allemaal dat jij je eed verbroken hebt dochter.’
Artemis gezicht betrok en haar zilveren ogen schoten vuur. ‘Ik had toestemming gevraagd.’
‘Dat was voor Endymion!’ Schreeuwde Zeus en iedereen deinsde een beetje achteruit. Nu stond Apollo op.
‘Alstublieft, kalmeer vader. Het is allemaal mijn schuld.’ Iedereen werd stil. ‘Kijk, ik vertrouwde die vent van een Orion toch niet maar ik had hem niet moeten vermoorden.’
Artemis knikte hevig en ik dacht dat ik een zilveren traan zag.
‘Het was uit jaloezie dat ik… nou ja, jullie weten wel. Maar wees toch alstublieft niet boos op Artie pa! En trouwens, dat kind kan er toch niets aan doen dat…’
Nu stond Zeus op. ‘Ja, maar het is HAAR verantwoordelijkheid.’ Hij wees naar Artemis. ‘Door dit te doen heeft ze mijn gunst achteloos weggegooid. Nu moet ze daar voor boeten ook. Ik zeg: Het kind moet dood!’
Toen hij dit zei hapten een paar goden naar adem. Tot mijn verbazing stond Athena op en keek Zeus recht aan.
‘Heer, u moet niet vergeten dat u ook eens op deze manier uw eed hebt gebroken. En Artemis heeft toen uw dochter als Jageres opgenomen. Vergeef het haar nu en laat het kind leven.’
Hera, die het blijkbaar helemaal eens was met Athena en nog steeds kwaad omdat Zeus weer eens vreemdgegaan was stond op en zei: ‘Ik ben het met Athena eens lieverd.’
Iedereen keek hem vol verwachting aan en Zeus ging weer zitten. ‘Oké, oké dan. Maar op één voorwaarde: Ze moet een queeste volbrengen!’
Iedereen knikte instemmend en hij richtte zich tot mij. ‘Ik hoorde dat jij een voorspelling hebt gekregen?’
‘Ja heer,’
‘Nou, dat betekend dus dat jij je maar eens nuttig gaat maken en bewijzen dat je niet helemaal voor niets op aarde bent gebracht. Iemand een idee voor een queeste?’
Hooi! Normaal gesproken schrijf ik mijn authors note altijd aan het begin van mijn verhaal maar nu hier. Neem eventjes de rol aan van god/godin en stel je voor dat Zeus aan je vraagt of iemand een idee heeft voor een queeste.
Dus alsjeblieft, heb je een idee, laat het me weten en help mee an het verhaal! Pas als ik een goede queeste heb kan ik verder schrijven. Als jullie het leuk vonden om mee te denken over het verhaal zal ik vaker van die interactieve dingen doen. Degene met het beste idee krijgt een rol in het verhaal! Bedankt!
JE LEEST
The Hunter's Daughter 1
Fanfiction-Percy Jackson Fanfic- Boek 1: - The Silver Bracelet - Atalanta had er nooit mogen zijn als kind van Artemis. Ze wordt angstvallig geheim gehouden totdat ze het zat is en ze naar Camp Half-Blood vlucht. Daar ontmoet ze onder andere Percy en zijn vr...
