Okuyup beğendiği bir şiiri, daha yeni keşfetmesinin hüznünü yaşar bazı insanlar.Ben ise hüzünlü şiirleri okurken şaire hüzünlenirim.Keşke bu şiiri okumasaydım derim, yine birinin acısına ortak oldum diye paralarım kendimi.
Şiirlerin kendini tanıması, şairlerin hüzünle tanışmasıyla başlar.
Bazı geceler vardır, şairlerin hüzünle tanıştığı.
Az önce öyle bir gece...
Sabah oldu.
Şairin sol yanı ise hala gece.
Hani çok saçma bir anda gözleri dolar ya insanın.
O gözler boş insanları gördüğü için dolar da taşamaz, boş anlar gördüğü için dolar da taşamaz.
Az önce öyle bir an...
Yaşandı.
Şairin gözleri ise taşmadı.
Şiirler hüzünlenir mi ?
Şairler yandıkça...
Ya da...
Şairlerin canı yanıp da uçuşan küller...
Şiirleri yazar mı ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yazdığım Bütün Şiirler Yalan
شِعرYazdıkça kendime yalan söyledim, söylediğim yalanları yazdım.Yazmaktan yoruldum, bir fihrist bitti benimle birlikte.Meğer her harften varmışsın içimde. @Tüm Hakları Saklıdır.
