Sevda denen şey ne güzel ne kutsalmış meğersem. Bir çocuğun avuçlarının içindeki bir şeker parçasıydı bazen, bazende gözlerine bakamadığın kokusuna doyamadığın bir kızın sadece avuçlarının çizgisiydi..
Keşke ellerimiz ayrılmasaydı avuçlarımız elimizdeki vefakar çizgiler hiç ayrılmasaydı, ama ne yazıkkı isteklerimiz herzaman yerine gelmiyor hayat herzaman yüzümüze gülmüyor, o şeker verdikleri yumuşak masum avuçiçleri artık nasır kaplamış hırpalanmış ve hüzün dolu olmuş belkide bundan dolayı sevemedim kadınımı doya doya tutamadım ellerinden. Hem nasıl tutardımki ellerinden onun eli yumuşacıktı pamuk gibiydi dokunmaya kıyamazsın ah görsen bi dokunsan ellerine benden daha çok severdin emin ol kıyamazdın hiç..
İlk kez tuttum o ellerini benim nasırlı toprak kokan ellerimle inceledim şöyle masum tertemiz eli kağıt kalem kokan elleri vardı tırnakları kısaydı belli yeni kesmiş ama pürüzsüz parmakları vardı ince uzun belli hiç toprak yüzü görmemiş bir tek elinde bıcak izleri vardı ilk kez buluşmuştuk bu arada eline krem sürüyordu kremi aldım narin elini avuçiçime koydum ve kremi kesiklerine sürdüm ellerini inceliye inceliye, aslında krem bahaneydi ilk kez avuçlarımda bir kadın eli vardı merak ediyorudum nasıl bir güzellik diye nasıl böyle yumuşak bir ele sahip oluyorlar diye mutluydum bir tek bu zamana kadar bir tek anamın ellerini tutmuştum tek bildiğim oydu benim dünyanın en güzel eli oydu halende öyle aslında sadece bu sefer yarin ellerini tanıyıp beğenmeye başlamıştım ufakken şeker konan avuçlarımda şimdi yarimin elleri vardı..
Dünya meğersem avuçiçi kadar küçükmüş taki yarimin elini tutunca anladım.
