yere düşen parçalarım

•

bütün iyi niyetleri, olumlu düşünceleri, toz pembelikleri henüz varamadığım evimin balkonundan atıyorum şimdi.
umut. yok.
hiçbir neden yok, kaçış, kurtuluş yok. hiçbir şey değişmeyecek, nasıl başladıysa öyle gider derler hep, gitmeyecek. üzerindeki tüm tozları sildiğini zanneden insana bağlayacaksın tüm hayatını ama örtünün altında kalan parçalarını görünce mahvolacaksın. bundan sonra. hayal. kuramayacaksın. önceleri hevesle kurduğun hayaller de karşına geçip gülecek haline. düşündüklerine, bilmediklerine, biliyorsun sandıklarına, öğrendiklerinle mutlu olamayışına gülecek. kırmamak için avucunun içinde narince tuttuğun bardak bile gün gelecek batacak ellerine. yeniden başlamak için bir kalbin, olduğun yerde kalmanı sağlayacak bir aklın olmayacak
nedeni yok, sevdiğin kadar sevilmeyeceksin mesela. kendinden bile sakındığın gözler senden neler neler saklayacak. kalbini ver, gönlünü ver, yılını ver, ruhunu ver, ne varsa sende her şeyi son damlasına kadar ver. boşuna. dökülen yine göz yaşı.
bir yerde okumuştum, şöyle diyordu, "napalım çok seviyorsun." her şeyin mazereti bu, napalım her şeyden vazgeçecek kadar çok seviyorsun. geç kaldın kendine öğütler verebilmek için. geç kaldın şikayet edebilmek için. yalnızca bir daha o bıçağı sırtıma ne olur saplama diye yalvarabilirsin. bir yara daha açılana kadar geçici sevinçlere kucak açabilirsin.
ama zaman bu, geriye alamazsın. insan bu kalbini kaç parçaya ayırdığını anlatamazsın.