Kimsesiz

-1-

Bu gün onları kaybettiğimin 1-ci yılı anne baba ne güzel iki kelime ama ben artık bu kelimeleri kullanamazdım ki? Geçen yıl bugün universteyi kazandığımı kutlamak için evden çıktık ama eve yalnız döndüm neden mi? Bir kaza geçirdik ve ben hayatımı neşemi ailemi kaybettim. Babamı öptüğüm için dikkati dağılmıştı ve karşıdan gelen kamyonu görmemişti tabii ben arkada oturduğum için bana bir şey olmamışdı bazen diyil hep diyorum keşke onların yerine ben ölseydim en acısıda onların ölümüne benim sebep olmamdı onları çok özlemiştim tam 1 yıldı annemin kokusunu alamıyorum tam 1 yıldır ki babamın sıcak güven verici kollarına kendimi atamıyorum tamam daha önce yurt dışına okumak için ve ya tatil için gitmiştim ama bu çok farklı o zaman annemin beni beklediğini biliyordum ona sarılacağımı biliyordum ama şimdi istesemde sarılamam ki
Düşündüklerimle hıçkırıklarım bağırmaya dönmüştü ne klişe durum diyil mi? Yağmur yağıyor mezarların arasına uzandığım için siyah kiyafetlerim çamur olmuştu ama kimin umrunda ki?
"Kızım napıyosun?kendini bu kadar üzme her ay gelip üzüyorsun zaten kalk evine git bak yağmur yağıyor" ah be amca her defasında beni teselli etmeye çalışıyorsun ama olmuyor kalbimdeki sızı azalmıyor. Başımı salladım ve mezarları öptüm üzerime baktığımda korkunç haldediydim yüzümde çamur olmuştu ama göz yaşlarım durmaksızın akıyordu belki diyorsunuz ki neden intihar etmiyorsun ki? Şöyle söyleyim ben pek hasar görmemiştim ve ambulans çağırmıştım babamı kaza yerinde kaybetmişdim ama annemi ambulansda
Ambulansda kendine gelince "Rüya.."dedi zar zor "iyi olacaksın anne lütfen dayan"dedim bende ağlamamın verdiği etkiyle boğuk sesimle
"Söz ver bana.."
"Ne sözü anne? Sen şimdi bunları düşünme"
"Bana bir şey olursa kendine hiç bir şey yapmıyacaksın" bunu nasıl söylerdi
"A-anne böyle söyleme hem sen böyle şeyleri düşünme sana hiç bir şey olmayacak ki"dedim küçük bir çocuk gibi dudaklarımı büzüp
"S-söz ver... Beni seviyorsan..."
"Söz anne söz sen şimdi kendini yorma"annemin alnını öpdüm zaten bir kaç dakika sonrada onu kaybettim
Yine hıçkırarak ağlamaya başladım burdan eve kadar yürüyecekdim ağladığım için araba almamıştım ama keşke alsaydım belki kaza yapıp anneme olan sözümü bozmadan ölürdüm ama ben arabayı pekte kullanmazdım babam ölürken arkasında bana büyük bir miras bırakmıştı ama ben dokunmuyordum nasıl ailemi kaybedipte para yiyebilirdim ki?
Şirketi avukatımız yönetiyordu her ay düzenli olarak bana bilgileri aktarıyordu Kenan amcaya güveniyordum zaten mimarlık okuyordum belki bir gün şirketin başına geçerim
Mezarlığın çıkışına vardığımda şimdiden yorulduğumu hiss ediyordum üstüne kan azlığı gelincede biraz daha kötü oluyordum dünden beri hiç bir şey yememiştim durmaksızın akan göz yaşlarım yüzünden başımda ağrıyordu biraz daha ilerledim ama ayaklarımın beni taşıyamayacağını hiss etsiğimde kaldırıma oturdum yarım saat sonra ayağa kalktığımda hala başım dönüyordu ama biran önce eve gitmek istiyordum
Biraz sonra gözlerim kararmaya başladı ve en son hatırladığım sert bir şekilde yere yığılmamdı

Biliyorum geç geldi ama yazmamayı düşünüyordum aniden gelen ilhamla yazdım umarım beğenirsiniz lütfen yıldıza dokunmayı unutmayın
Gelicek bölümde acaba neler olucak?