ΈΡΩΤΑΣ ΜΕ BOX

Τι θα κάνω;

Ξύπνησα σε ένα άσπρο δωμάτιο....που είμαι; τι έγινε; Ωχ όχι! Γιατί να μην ήταν ένας κακός εφιάλτης; Γιατί να είναι αλήθεια; Θεέ μου κάνε να μην με ενοχλήσει!! Μα τι λέω; Είμαι σίγουρη πως τα φρένα του Αλέξη αυτός τα έκοψε! Σουγιάς! Το ίδιο εργαλείο που όταν ήμουν μικρή μου έκοβε τα μαλλιά,μου γρατζουνούσε το δέρμα....με έστελνε νοσοκομείο κάθε 2 μέρες. Ώσπου κατάφερα και το έσκασα από το σπίτι!

Τις σκέψεις διέκοψε η πόρτα που μόλις είχε ανοίξει. Γύρισα και είδα τον Μάρκο να έρχεται τρεχτός προς το μέρος μου.

Μ- Μωράκι μου είσαι καλά; Τι σου είπαν στο τηλέφωνο;

Η-Νομίζω...είμαι καλά ....

Μ-Αγάπη μου μίλησέ μου σε παρακαλώ!!! Τι έγινε; ποιος ήταν στο τηλέφωνο και τι σου είπε;;
Άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις!

Η- Μάρκο σε παρακαλώ άφησέ με λίγο μόνη μου... Θέλω να σκεφτώ.. σου υπόσχομαι πως θα σου πω μόλις είναι έτοιμη!

Δεν είναι κάτι απλά με ένα θετικό νεύμα έφυγε και έκλεισε πίσω του τη πόρτα.
Άρχισα να τα σκέφτομαι όλα από την αρχή! Τα βασανισμένα παιδικά μου χρόνια.. τον πατέρα μου που μου είχε καταστρέψει όσα συνθήματα μπορεί να έχει μέσα του ένας άνθρωπος ... τα λόγια της μητέρας μου..λίγο πριν με αφήσει μόνη σ'αυτό τον κόσμο...
" Κόρη μου να θυμάσαι πως όσοι σε πλήγωσαν πολύ, πληγώνονται καθημερινά που δεν σε έχουν στη ζωή τους...Να θυμάσαι πάντα να μην κλείνεις ποτέ πόρτες πίσω σου. Να τις αφήνεις ανοιχτές. Να σου υπενθυμίζουν τα πάντα. Τα όσα έζησες. Τα όσα πέρασες για να φτάσεις στο σημείο που βρίσκεσαι σήμερα. Μέσα απ'αυτές έμαθες να αντιμετωπίζεις και να εκτιμάς. Και αν κάποιες σου προκάλεσαν συναισθήματα θλίψης ή θυμού, να ξέρεις πως αυτές κουβαλούσαν τα μεγαλύτερα εμπόδια. Κι όμως, τα ξεπέρασες. Να είσαι ευγνώμων για όλα λοιπόν."

Αχ ρε μαμά.. Που είσαι τώρα που σε χρειάζομαι... Τώρα που όλοι μου οι φόβοι εμφανίστηκαν ξανά στη ζωή μου!
Τώρα που όλα επέστρεψαν!!
Μαμά μου τι θα κάνω;

.....Λόγια του Γιάννη Πολίτη.....