Ben 10.sınıf kendi halinde bir öğrenciyim. Pek çevrem yoktur, pek değil hiç... Hayatım düşe kalka gidiyordu ta ki onu görene kadar.
Beni kayda alan olmaz. Sınıfta vardır da yoktur gibi tipler vardır ya işte ben onlardanım. Kimseyle konuşmam. Ne konuşayım ki? Herkes birbiri ile dost olmuş, seni bişe söylesen okula duyuracak. Yine böyle tek başıma olduğum bir gündü. Nöbetçiyim, okulda herkesi tanırım ama kimseyle konuşmam. Ama işte o an onun okula geldiği gün " ilk benim yanıma gelip merhaba "demesiyle dona kaldım. İlk defa biri benimle konuşmuştu.Kim olabilir di ki?
...
Aradan 1 buçuk ay geçti benle konuşuyordu, ilgileniyordu. Ve bu benim çok hoşuma gitmişti. Okula gitmemek için kendime eziyet eden ben şimdi okulun olmadığı günler ağlıyordum. Çünkü onu görmüyordum.
Yeni müdür yardımcısı idi. Bu okula gelmişti. Benim okuluma ve ilk geldiği an benle konuşmuştu. Adı Umut'tu çok sıcakkanlı biri olduğuna emindim ama okulda konuşan herkes ondan nefret ediyordu. Anlamadım ki niye nefret ediyorlar. Bence dünyanın en kibar, en tatlı, en canayakın insanı. Aşık oldum ona adı ile bana umut oldu. Onun sayesinde bambaşka bir insan oldum. Ama evli olduğunu öğrenene kadar...
Ne kadar aptal bir insanın ben. Evli bir adama aşık olmuştum. Kurduğum bütün hayaller tuzla buz oldu. Yıkıldım.
Evli olduğu halde neden benimle ilgilendi, neden benimle konuştu. Bana umut verdi. Artık hayatım eskisinden de beter oldu. Eskiden yaşıyordum şimdi yaşayan ölüyüm. Yine aşığım her gördüğümde kalbim boğazımda atıyor, ellerim terliyor, konuşamıyorum. Ben ağlarken yanıma gelip gözyaşlarımı sildi. Ellerimi tuttu ve "üzülme herşey düzelicek ben varım korkma" dedi. Kırılan hayallerim bir anda tekrar filizlendi. Yanımdaydı bunu bana hissettirmişti. Dünyanın en mutlu insanı benim evli olması umrumda değildi. Benimle konuşuyor, derdime ortak oluyordu.
...
Gel gelelim bir gün müdür beni çağırdı. Tam odasına girecekken Umutta oradaydı bağırıyordu. "Yeter artık bıktım bu kızdan sorunlarından, ağlamsından, yanıma gelmesinden, ilgi beklemesinden... "
Bu cümleleri duyduktan sonra okuldan nasıl çıktığımı bilmiyorum. Benimle sorunum olduğu için ilgilenmiş ve bana bakarken, gülerken hep içinde nefret varmış. Öldüm artık ben kalbimin kanadığını hissediyorum. Kendimi kessem daha az acırdı canım.
Aşk yok aşk diye birşey olsaydı dünya da ölen, üzülen insan olmazdı. Kandırmayın kendinizi. Sonra üzülen siz olursunuz
Yaşanmış bir hikayedir.
Umarım beğenirsiniz.
Devamı gelecek inşallah.
