O gün okul çok sıkıcıydı. Kimseyle de konuşmam zaten bilirsiniz. Umut'ta yoktu. Anlicanız o günü zor akşam ettim. Okul çıkışında yetimhanenin yolunu tuttum, okul ile yetimhane arası ortalama 4-5km arası birşeydi ve ben o yolu hergün yürüyorum, ne bilim yürümek iyi geliyor, en azından yürürken onu daha az düşünüyorum.Yetimhaneye geldim, Benim odam en üst katta tek yataklı tahtadan bir yerdi. Kimse yanımda olmak istemiyor, kimse benle konuşmak istemiyordu. Ben bu yaşıma kadar bu odada kaldım, duvarlar...
Hepsi benden bi iz taşıyordu. Yattım yatağıma ve başladım onu düşünmeye acaba bugün okula neden gelmemişti? Sorun ben miydim?diye düşünürken uyuyakalmışım. Sabah kalktığında hiç kimse yoktu, zaten bende çok fena grip olmuşum hemen hazırlanıp çıktım, okula giderken hava yağmurlu idi biraz da ondan ıslandım daha beter oldum diyebilirim. Okula vardığımda çoktan herkes derse girmişti. Umut sigara içmek için dışarı çıksa gerek kapıdaydı ya da ben öyle sanıyorum yanına vardığımda "seni bekliyordum dün ben yoktum, merak ettim nasıl oldun "diye bi cümle kurdu. Kulaklarıma inanamadım önce kafamı iki yana sallayıp iyiyim anlamında bi izlenim bıraktım. Ama kalbimin sesini hissedebiliyordum, seni merak ettim demişti. Ben bunla 1 sene mutlu olacak kızdım:).Hemen sınıfa çıkıp sırama oturdum, sıram en köşede en arka sıradır, en arka sırada olmama rağmen derslerim baya iyidir. Gün boyunca onun hayalini kurup bana söylediği cümleleri beynimde tekrar ettim. Okuldan çıkmadan önce de odasına bi uğradım. Masasına kurulmuş bir şeyler yazıyordu, masada o kadar etkileyici duruyordu ki anlatamam. Elinde ki kağıdı bana uzatıp "yazma yarışması, hayat hikayeni yazacaksın "dedi. Neden böyle bi yazma işini bana vermişti? Bilmiyorum ama kesin bi bildiği vardır artık ben kendimi ona emanet ettim. Odasından çıkıp yetimhaneye doğru yol aldım. Evimdi orası benim ne yazacaktım ki anne yok, baba yok, ev yok...
Yetimhaneye gitmeme çok az kala biraz yağmur serpiştirdi, onda da biraz ıslandım. Hemen evime gidip odama çıktım ve yattım. O kadar çok halsiz, o kadar çok yorulmuştum ki...
Hemen uyumuşum. Ertesi sabah değil okula gitmeye kalkmaya mecalim yoktu. Bende uyudum gün boyu...
Saat 3:45 sularıydı gözlerimi hafif araladım bi de ne göreyim Umut yanıbaşımda oturuyor sanırım rüya görüyorum .Geçmiş olsun da sen hasta olacak kız değildin,noldu da böyle yatak döşek yatıyorsun dedi.Cevap vermeye mecalim yoktu, sohbet etmek içinde can atıyordum. Ellerini önce alnıma getiridi ,ateşin var gibi ama bi dk; bu seferde dudaklarıyla ateşime baktı. O kadar kibar, o kadar sevgi doluydu ki...
Eczaneden ateş öleceği almış ateşimi ölçtü, sanırım 41.30 çıktı. Çok yüksek, havale geçireceksin deyip kucağına aldı beni. Hemen ilçemizin merkez hastanesinin acil bölümüne götürdü. Yarı yoldan sonra olanları hatırlamıyorum, bayılmışım...
Devamı gelecek inşallah...
Yorumlarınızı bekliyorum :)
