Jeepney Love Story

CHAPTER 2 --my beloved lolo

hmm..natapos ang araw ng hindi ko man lang nakilala yung F-boy echos na yun! si Kim talaga..pero ayus lang makikita ko din naman sila soon.. haha

eh, bakit kaya ayaw ni Kim? anyways,, kelangan ko ng pumunta sa hospital to see my lolo..

--

"lolo....andito na po ako...pasensya na po kayo medyo na late ako ng dating.. may tinapos pa po kasi ako sa school."

hinalikan ko sya sa noo at nag mano.... nilagay ko muna yung mga prutas at pagkain sa maliit na lamesa sa tabi ng kanyang kama..

"kamusta na...ang mahal..kong apo?"

"ah.ayos lang naman po lolo... kapag nakikita ko po kayong bumubuti, mas nagiging energetic pa po ako lalo.. kaya dapat magpagaling po kayo hm?....hm?...hm?" habang paulit ulit ko syang hinahalikan sa noo at pisngi.

"hmmm.lolo.. may dala po akong sopas para sa inyo.. niluto ko po kanina bago ako pumunta dito.. sandali lang po at ihahanda ko para makakain na kayo :)"

"sige apo.."

siya si Lolo Seyo ko. Ang pinakamabait na lolo sa buooong mundo! he has been my only family since i was 10years old. minsan nga mas gusto ko siyang kasama eh.. but it doesnt mean that i dont love my parents, maybe its just because i grew up in him in times when my parents had their jobs.

my parents brought me to my lolo and lola in the province to look after me.. sobrang bait nila..kahit na sobrang kulit ko nung bata never nila akong sinigawan o pinalo.hmm.. nga pala... ako ang nag iisang apo niya :D

time came that my lola left us and gone to be with the lord.. mahirap tanggapin na isang mahal mo sa buhay ang nawala..pero matatag kami ni lolo at nakayanan naming tanggapin ang nangyari..pinilit namin kahit mahirap kasi hindi din naman kami magiging masaya kung hindi namin tatanggapin diba..

pero sadyang mapapagbiro ang tadahana..or should i say.. malupit... wala pang isang taon ang pagkawala ni lola, heto na naman..

habang papunta kasi sina papa at mama sa probinsya para bisitahin kami, nabangga ang sinasakyan nilang kotse sa isa pang sasakyan.. ito ang dahilan kung bakit sila namatay.. yun lang ang alam ko, other than that wala na.. masyado pa kasi akong bata nun para maintindihan ko ang nangyari kaya hindi nya sinabi sakin ang iba pang details..

kahit nga yung sakay sa kabilang kotse di ko na malaman ang nangyari.. kaya eto ako ngayon nagsusumikap na malaman .. kahit na di ko alam kung san uumpisahan..

after ng pangyayaring yon, hindi na kinaya ng lolo ko at inatake siya sa puso. akala ko nga noon eh iiwan na nya ako, pero buti hindi..

simula nun, halos dito na siya nakatira sa ospital... minsan nga, gusto na niyang sumuko, pero ayaw naman niya akong iwanan.. kaya nangako siya saken na andito siya palage sa tabi ko..

eto kami, patuloy na lumalaban... at buti nalang din, may tumutulong samin ni lolo..

"a-apo? ayos ka lang ba?"

"a-ah opo lolo.. ayus lang po ako.. pasensya na po kayo.. *sniff* eto po og kumain na po kayo para makapagpahinga na kayo.."

"apo..wag ka ng umiyak.. magpapagaling na si lolo para di ka na nahihirapan ha?"

"opo lolo... kaya eto kumain na po kayo para mas lalo kayong lumakas at gumwapo.. hehe"

hayyy.. ang lolo ko talaga.. buti nalang anjan ka.. kundi matagal na din akong wala dito...

mga ilang oras lang ako dun tapos dumating na yung private nurse ni lolo.. yes! you read it right..hehe. Private nurse as in PN.. hmm. di po kami mayaman..katulad po ng sinabi ko kanina, may tumutulong po samin and gusto kong makilala sila..kaso...ewan ko ba at ayaw magpakilala..