He is you're daddy (5sos)

9. Luke

Ik keek de hele rit naast me. Katie had tranen in haar ogen. Matt die zat met Roan en nog een agent in de andere auto. Als Matt wint en Roan krijgt word ik gillend gek. Katie word snel vrijgelaten omdat zij de biologische moeder is van Roan dus ik hoop dat Roan ook terug gaat naar haar. Maar ik moet waarschijnlijk lang vastzitten hier. Ik weet zelf ookwel dat ik dom ben geweest om Matt te slaan. Maar hij moet niet aan mijn familie komen. Ik hoop dat ik een goede advocaat krijg. Ik sta op van het "bed" wat gewoon een matras op de grond is en ga tegen de muur aan staan. 'Hemmings je celgenoot.' Ik kijk op en zie tot mijn verbazing Ashton staan. 'Wat doe jij hier?' 'Ik heb het opgenomen voor jou en nu zit ik hier.' 'Wat heb je gedaan?' 'Zoeen agent in zijn ballen getrapt.' Ik grinnik. Maar dat is al snel over als ik weer aan Roan denk. 'Wat gaat er met Roan gebeuren? Iedereen weet dat jij en Katie zijn opgepakt. De hele wereld.' 'Katie word snel weer vrijgelaten dat is zeker. Hopelijk gaat Roan dan weer naar haar. Nu woont hij bij.' Het doet me pijn om er aan te denken dat Matt voor mijn zoontje zorgt. 'Bij wie?' 'Bij Matt.' Ashton schrikt. 'Dat is nooit goed.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat weet ik. Katie is hier zo weg. Ze gaan een DNA test doen en Katie en ik zijn de biologische ouders dus dat is geen probleem. Maar omdat ik Matt in elkaar geslagen heb zit ik nog wel even.' 'HEMMINGS IRWIN MEELOPEN!' We staan op en lopen naar de deur. We krijgen boeien om en worden naar voor geduwd. Ashton en ik lopen zwijgend naast elkaar. We lopen naast elkaar door de gangen heen langs allemaal cellen. Je zit de meest gevaarlijke figuren zitten. Terwijl je bij sommige denkt dat ze een snoepje uit de winkel gestolen hebben het je bij andere weer de gedachten dat die een massamoordenaar is. We komen bij een deur uit waar we naar binnen worden geduwd. Katie zit op een stoel en Ashton en ik worden er naast op een stoel gedrukt. 'Jullie blijven zitten. We laten mensen binnen.' We knikken en de agent doet de deur open. Onze ouders komen binnen samen met het zusje en broertje van Ashton, mijn broers en Roan. Ze kijken ons met pijn in hun ogen aan. Er word op de deur geklopt en dan komt de persoon binnen die voor dit alles gezorgd geeft. Ik hou mijn woeden nog net in maar zodra hij ook maar een ding doet bij Roan of iemand anders van hun barst ik los. 'Heer Hemmings, heer Irwin en mevrouw Hero. Jullie weten waarom we hier zijn.' We knikken en blijven de agent aan kijken. 'Hemmings jij zit hier voor het in elkaar slaan van je baas.' Ik kijk Matt aan met blik dat hij beter op kan rotten. 'Mevrouw Hero jij bent hier voor het ontvoeren van een kind.' Grote onzin ever je ziet meteen dat Roan op ons lijkt. 'En meneer Irwin jij zit hier voor het mishandelen van een agent in functie.' 'Een trap uit verdediging.' 'MOND DICHT.' Ashton valt bijna van zijn stoel en knikt snel. Heer Hemmings u mag praten. Maar denk er aan alles kan in je nadeel gebruikt worden.' Ik knik. 'Ik heb Matt alleen in elkaar geslagen omdat hij mijn zoon bij me weg wilde halen alweer. Het is hem 2/3 jaar geleden gelukt omdat hij anders hun wat aan zou doen. Ik heb altijd gehoopt om Katie en Roan weer te zien en de vader rol alsnog te hebben. 2 maanden geleden kreeg ik die kans. Ik voelde me gelukkiger dan ooit tevoren. Maar Matt nam het ons weer af. Nou ja hij wilde het ons weer afnemen. Hij heeft zonder onze toestemming Roan ter adoptie gezet en die zelfde dag zou hij nog weg gaan. Ik werd woest want niemand doet mijn zoon pijn. Hij is 2 hij heeft zijn moeder en mij nodig. Hij heeft 2 jaar lang alleen zijn moeder gehad. Toen Katie me toestemming gaf voor de vader rol voelde ik liefde die ik nog nooit gevoeld had. Het voelde goed. Maar hoe ik Katie en Roan nu zien doet het pijn. Ik wilde mijn gezin beschermen en dat leek me de beste optie.' Ik eindig mijn verhaal met een zucht. 'Meneer is dat waar?' Alle agenten kijken naar Matt. 'Wat nee hij praat onzin.' Meteen begint iedereen te praten. 'Matt je liegt. Wij waren er allemaal bij hoe je vertelde dat Roan een niets nut was. Dat het een slecht kind was dat Luke beter kon krijgen. Je liegt gewoon tegen de politie.' 'Allemaal stilte. Wij gaan nu een DNA test doen. Als het blijkt dat meneer Hemmings en mevrouw Hero de biologische ouders zijn worden jullie alle 3 vrijgelaten. Blijkt dat niet dan gaan jullie alle drie een gevangenisstraf tegemoet van 2 jaar. En krijgt meneer de voogdij over Roan.' We knikken allemaal. Er komen mannen binnen lopen met spuiten en met mesjes. Ze lopen eerst naar Roan en zetten hard handig een spuit in zijn arm. Hij Schreeuwt het uit van de pijn. De tranen springen in mijn ogen. Ze doen mijn zoontje pijn. 'Kijk weg.' Katie kijkt ook met pijn in haar ogen naar mij. Ik knik en blijf naar haar kijken. Ze is nog net zo mooi als eerst. Al snel hoor ik weer een schreeuw. Ik kijk naar mijn zoontje maar zien hem niet. De doktoren of wat het ook moeten zijn gaan aan de kant en lopen op mij af. Ik slik. Roan heeft een snee op zijn arm waar huid weg is. Ik word vast gehouden aan mijn armen en al snel zit er een spuit in. Als het aan mij ligt schreeuw ik maar voor Roan en Katie doe ik het niet. Ik moet laten zien dat ik sterk ben. Als ik denk dat het over is voel ik een mesje in mijn arm. Er rollen tranen over mijn wangen. Ze stappen weg bij mij en lopen op Katie af. Waarom nou. Na nog 2 schreeuwen van Katie lopen de mannen weer weg. Bij ons alle 3 lopen de tranen over onze wangen. Maar dit doen we voor iets goeds. 'Jullie moeten wachten in jullie cel.' We worden alle 3 van onze stoelen getrokken en de deur uit geduwd. 'Voor deze keer zitten jullie met zen 3en in een cel. Als jullie moeten blijven worden jullie gesplitst.' We knikken en worden de cel in geduwd. Zodra de handboeien af zijn rent Katie in mijn armen. 'Het is goed we komen hier uit. We zijn de biologische ouders en dat weten we allebei.' 'Alsnog. Roan ziet gewoon hoe we zijn opgepakt en hoe we hier zitten en hem niet kunnen pakken. Zag je die pijn en verdriet in zijn ogen?' Ik knik. 'Ja dat zag ik. Als hij huilt word ik boos. Ze mogen mijn zoon geen pijn doen nooit.' Katie barst weer in huilen uit terwijl Ashton maar wat opzich heen kijkt. 'Ash sorry dat ik zo tegen jullie deed. Ik deed gemeen tegen jullie en jullie kwamen voor me op. Wat voor een slechte vriend ben ik wel niet.' Hij schud zijn hoofd. 'Nee Luke je bent geen slechte vriend. Je wilde je familie beschermen. Dat zouden wij ook doen. We komen hier uit en Matt komt hier te zitten inplaats van ons.' Ik trek Ashton in een knuffel want hij is en blijft een broer voor me. 'Komen jullie nog?' Ik kijk op en zie 2 agenten staan.  'De uitslag is er.' We knikken en lopen mee. We krijgen de handboeien weer om en lopen rustig mee. Als we weer bij de kamer zijn zien we dat iedereen er nog is. Onze ouders kijken vol medelijden en verdriet naar ons. De blik die mijn ouders en broers me geven breekt mijn hart. 'Zitten!' We worden weer op de stoelen geduwd en dan komt weer zoeen man binnen. 'De uitslag zit in deze envelop.' De agent trekt hem uit zijn handen en maakt hem open. Hij leest het door en kijkt al snel van Katie en mij naar Matt en Roan. 'Oké de uitslag zit er goed uit voor heer Hemmings en mevrouw Hero. Jullie zijn inderdaad de biologische ouders van Roan dus jullie zijn alle 3 op vrijevoeten. Maak ze maar los.' De handboeien worden los gemaakt en Katie en ik rennen meteen op Roan af. 'Kom hier kleine man.' Ik til hem op en de tranen rollen over mijn wangen. Ookal was dit maar 1 dag. Het voelde als de hel. Het is verschrikkelijk om je zoon te zien huilen en schreeuwen. Roan knuffelt me terug. Ik trek Katie ook in de knuffel en zo staan we weer als een gezin samen. 'Als jullie mij willen volgen.' Ik knik maar zet Roan niet neer. We volgen de agenten naar buiten waar overal paparatie en fans staan. Ik zucht en duw Roan dichter tegen me aan. Ook Katie trek ik dicht tegen me aan. Niemand komt aan mijn gezin. Als snel zitten we in de auto terug naar huis.

Hè allemaal sorry voor het lange wachten maar nu wel een langer hoofdstuk van meer dan 1500 woorden. Laat weten wat jullie er van vonden en tot hoofdstuk 10.