The Opposites

Chapter four- The Activation Part 2

6:00 pm na ng magising ako ulit sa hospital. Now I'm lying confused in the hospital bed thinking and trying to separate truth from imagination, talagang napaka imposible ng mga nangyari sa akin, sa amin kanina ni Ms Stringer sa clinic.

I tried looking around the hospital room, si yaya lang nakita ko na natutulog rin, siguro ay umuwi na sila ni Ms Stringer at ni Wayne pero may bag sa long couch, at mukhang pamilyar yung bag na yun.

Si yaya ay natutulog sa isang upuan near my bed.

"yaya" sabi ko kay ate pero di sha nagising.

"yayaaa!" Sabi ko ulit sa kanya ng may kalakasan.

"ay gising na pala kayo sir Finn, gusto niyo po tawagin ko na yung doctor? O gusto niyo pong mag isip isip muna? Baka kasi tanungin kayo ng maraming tanong nun at ma stress kayo ulit,e di oa naman po kayo nun kilala" sabi ni ate na nag smile sa akin at alam ko na pinapapapanatag niya lang kalooban ko.

"Sige ate, thank you po talaga, 10 minutes po ate, thats what I need" sabi ko.

"Sige,lalabas nalang ako at maghihintay doon sa ilalim" sabi ni ate at lumabas na rin.

Nakalimutan ko palang mag hingi ngbtubig kay ate, uhaw pa naman ako, huhu.

So what I did was, just turned on the television and switched it to cartoons, at salamat naman, adventure time yung lumalabas atleast man lang ma humor ako ng cartoons na ito.

Habang nanonood ako, may biglang pumasok pero I didn't mind to look nalang because sa pagkakaalam ko ay si Ate lang naman kasama ko.

Nakatingin lang ako sa television at tutok na tutok ng ma remember ko na gusto ko palang uminom ng tubig.

"ate? Water please, nauuhaw ako, nakalimutan kong mag sabi sa 'yo kanina" sabi ko habang yung mata ko ay di umaalis sa tv.

"Mr Eniac, kumusta ka na? Eto yung tubig mo, nakita ko yung yaya mo lumabas, tinawag pa ata ang doctor" sabi ni Ms Stringer habang inaabot sa akin ang bottled water.

Pagkarinig ko ng boses ay naoahinto ako at na shocked talaga, tumingin ako kaagad sa kanya at nanlaki yung mata ko dahil di ko ineexpect to.

"Ms Stringer? Bakit andito po kayo? Sabi ko na nga ba, pamilyar yung bag mo. Ms, sorry po talaga" sabi ko sa kanya na sobrang hiya, sana nga lamunin na ako ng bed na to e o kaya hinatayin nakang ulit.

"Uhm, ako yung tumawag sa ambulance ng himatayin ka... sa clinic kanina sa school" sabi niya naman sa akin na parang nag iisip at poker face. Parang may gusti siyang sabihin lero hindi niya magawa.

Oo nga pala, kaya nga pala ako nandito dahil sa pangyayari na naganap sa clinic, agad kong chineck ulit yung kamay ko at dali daling hinanap yung phone ko.

"yung kamay ko, hindi naman nangingitim, yung mata ko, uhm, Ms Stringer, pwede po bang paabot ng Phone ko? Salamat po, sorry po talaga ulit" sabi ko sa kay Ms Stringer at tinuro yung table kung nasaan yung phone ko, siguro ay nilagay ni ate doon.

Hinawakan ko ang mga mata, at kinuha yung phone then switched to camera and looked at my eyes. Wala naman, hindi rin naman nanlalaki yung black part, tinanong ko si Ms Stringer for confirmation dahil hindi ako talaga sure...

"Ms Stringer, pwede po bang pakitingin ng mga mata ko? Maitim pa rin ba? I mean, nanlalaki ba yung black part ng eyes ko?" Sabi ko kay Ms Stringer na half hiya at half takot.

"hindi na Mr. Eniac? I found a way to calm your rage earlier, you became stronger, stronger than I expected, surely they cant prison you in your own thoughts" sabi niya sa akin ng calm.