OtaYuri Trash ~!

[HK 3]

İstek gelmişti sonunda yazdım huh .

Yurio heyecan dolu gözlerle seyirci koltuklarını süzüyordu. Büyük babası bugün ona onu izlemek için geleceği konusunda söz vermişti.

Otabek anlamıştı sarışının heyecan ve mutluluğunu. Onun bu halini görmek suratında ufak da olsa fark edilebilecek bir gülümseme oluşturuyordu.

Bir süre sonra Yakov'un çalmakta olan telefonu her ne Kadar Yuri'nin ilgisini bile çekmemiş olsa da Otabek'in ilgisini o yöne yöneltmişti. Telofonda bir süre sonra Yakov'un değişen yüz ifadesini görünce Otabek meraklanmıştı. Yakov Yuri'nin yanına ilerledi.

"Yuraçka  (yanlış yazmış olabilirim dövmeyin lütfen ) telefon sana ."

Yuri suratını buruşturdu. Telefonu sinirli bir şekilde aldı. 

Otabek ise sadece uzaktan izliyordu. Yuri'nin kısa süre sonra değişmiş olan surat ifadesi ve dolmuş gözleri Otabek'i endişelendirmişti.

Yurio telefonu sertçe Yakov'a verip göz yaşlarını gizlemeye çalışarak belirsiz bir yöne doğru koşmaya başladı.

Otabek endişe ve merak duygusunu gizleyemeyerek Yuri'nin peşinden koştu. 

Yuri'yi bir köşede ağlarken görünce ne yapması gerektiği konusunda kararsız kaldı. Duygularını dışa vurma konusunda kötüydü. Bu tarz şeylerde ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Kararsız adımlarla Yuri'ye yaklaştı . Her ne kadar yapacağı şeyi bilmese de Yuri'nin ağlamasını engellemek istiyordu.

"Yuri ..."

Yuri Otabek'i görünce kollarını direk olarak onun beline doladı. Otabek şaşırmıştı ve ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Bunu beklemiyordu.

Bazen bir insan üzgünken onu sakinleştirecek bir kucak isterdi. Kafasını gömebileceği bir göğüs. Hislerini yatıştıracak bir koku. Yuri şu an tam da bu durumdaydı işte . Ne yapacağını bilememişti ve kendini en yakın arkadaşı Otabek'e sarılırken bulmuştu. 

Bir şekilde Otabek'in kokusu onu sakinleştiriyordu. Bedeninin ona temas etmesi bilmediği bir sakinlik ve heyecan duygusu veriyordu ona.

Otabek tereddütlü bir şekilde kollarını Yuri'nin boynuna doladı. Bir eliyle  Yurio'nun saçlarını okşuyordu. Ona kendisini iyi hissettirmek istiyordu.

"Bir şey mi oldu ? Eğer istiyorsan bana anlatabilirsin . Seni dinlerim."

"Büyük babam ..."

Yuri mırıldandı. Otabek bunu duyunca endişelendi ve korktu . Yuri'nin büyük babası onun zayıf noktasıydı. Otabek aptalca bir şey söyleyip Yuri'yi daha fazla üzme ihtimalinden korkmuştu.

"Trafik kazası geçirdiğini söylediler ... Önemli bir şeyi yokmuş ama yine de ..."

Otabek kollarını daha sıkı sardı. Kelimelerini özenle seçmeliydi.

"Yuri her insan hayatında zor şeyler atlatır ama önemli olan şey bunların üstesinden gelmektir. Eğer etrafında önemli ve değer verdiğin insanlar varsa kendini iyi hissedersin değil mi? Büyük baban da sana sahip. Sen onun yanında olamasan da senin onun için şu an da endişelendiğini ve yanında olmak istediğini mutlaka biliyor olmalı. Bu durumda da kısa sürede iyileşmek için elinden geleni yapacaktır değil mi ? Böyle bir durumda normalden daha fazla gülümsemelisin ki etrafındaki insanlara güç verebilesin."

Yuri gülümsemeye çalıştı. Otabek aptalca bir şey söylememiş olmayı umuyordu. Yuri gülümseyere Otabek'e baktı.

"Haklısın ."