Dama z Łasiczką

Rozdział pierwszy

Specjalista w dziedzinie moralności zdefiniowałby kradzież jako postępowanie godne powszechnego potępienia. Jego motywy byłyby nader słuszne – kradzież sama w sobie jest nieuczciwością, a nieuczciwość mija się z moralnością tudzież nie kształtuje bynajmniej niewinności i nie oczyszcza sumienia. Ale zwróćmy uwagę na fakt, że typowe złodziejstwo zaściankowe to podwędzenie sąsiadowi kupy złomu, w dodatku z czystej złośliwości albo w wyniku decyzji pójścia po linii najmniejszego oporu. Parę groszy to zawsze parę groszy.

Kolejny typ złodzieja – kieszonkowiec. Upycha kieszenie cudzymi pieniędzmi, jednocześnie z zamiłowaniem kolekcjonuje zdobyte portfele rzekomo uczciwych obywateli. To następny przykład mało ambitnego człowieka – wykorzystuje jedynie swoją zdolność cichego podkradania się, częściej jednak to po prostu okradani mają klapki na oczach. Rzeczywistość bywa przytłaczająca.

Złodzieje z klasą stopniowo wymierają. Właściwie już można by ich uznać za gatunek zagrożony wyginięciem. Dlatego policja stara się ich w miarę możliwości jak najdłużej przetrzymywać w ,,rezerwatach'' zwanych więzieniami. Czasami jeszcze komuś zdarzy się dokonać spektakularnej kradzieży, ale co z tego, skoro za chwilę cały świat trąbi o tym na prawo i lewo? Na pewno nie taki był pierwotny plan zakończenia akcji. Koniec końców złodziej trafia do rezerwatu na dobrych parę lat.

Wciąż jesteśmy na Ziemi. Ta planeta w rzeczywistości niesamowicie ogranicza nasze pole widzenia. Żeby więc pozbyć się wszelkich ograniczeń i spojrzeć z innej perspektywy na poziom złodziejstwa XXI wieku, wypada opowiedzieć o zdarzeniach, które swój początek wzięły z zupełnie innego miejsca.

Pewien obiekt latający pokaźnych rozmiarów unosił się w przestrzeni kosmicznej. Poruszał się z umiarkowaną prędkością. Obiekt ów był typowym nowoczesnym statkiem kosmicznym. Z wyglądu zewnętrznego przypominał taki, który w środku zapewnia wszelkie niezbędne środki do aktywnego funkcjonowania, czyli, krótko mówiąc, spokojnie służyć może za mieszkanie dla niewielkiej grupki osób. I właśnie taka niewielka, a dokładniej czteroosobowa grupka, w nim zamieszkiwała.

Choć z zewnątrz wszystko wydawało się być w porządku, to w rzeczywistości w środku statku coś się stało. Tak się złożyło, że niecałe pół godziny temu stery przejęła dziewczyna imieniem Sena. Miała bardzo białą skórę, krótkie włosy o kolorze w połowie czarnym, a w połowie jaskrawożółtwym, z kolei ubrana była jak typowy przedstawiciel subkultury młodzieżowej powstałej w połowie lat 70. XX wieku w Wielkiej Brytanii. No i trochę przysnęła za sterem.

Nagle rozległ się przeraźliwy wrzask.

- Co się tutaj wyprawia?! – zadała retoryczne pytanie szczupła osoba płci żeńskiej w wielkich okrągłych okularach. Miała na sobie śnieżnobiały kitel laborantki lub, jak kto woli, szalonego naukowca. Jej włosy były ciemnozielone, upięte w dwa kucyki, których końce sięgały ramion dziewczyny.

– Tak właśnie można zostawić kogoś na chwilę bez nadzoru. Nawet byś nie zauważyła, gdyby trafiła w nas asteroida czy coś podobnego. Za grosz rozsądku i poczucia odpowiedzialności. Całkowite lekceważenie obowiązków! – kontynuowała ze wzburzeniem.

Sena z trudem uchyliła powieki. Następnie wzruszyła ramionami, mruknęła coś, że to nie jej wina i zaraz potem wyszła.

- Co za ignorancja... - mruczała do siebie okularnica, która notabene zwała się Mero. – Żadnego ,,przepraszam'', nic. Jakbym była powietrzem.

- Czasami zastanawiam się, kto tutaj serio dowodzi, ja czy ty – odezwał się ktoś za jej plecami.

- Arkaido, naprawdę nie widzę konieczności, żebyś ustawicznie mi dogryzała. Nie wierzę, że nie dostrzegasz tego, co się tutaj wyprawia. To oczywiste, że beze mnie nasza organizacja już dawno by się rozpadła.