SONA GİZLENEN BAŞLANGIÇ

Bölüm 2

Bu hafta sınav haftasıydı ilk defa çalışmaya kararlıydım. Bir şeylere odaklanmakta problem yaşasam da bunu yapabilirdim. Bence depresyondaydım ama buna rağmen istediğimde bir şeyleri başarabileceğimi biliyordum. İçimde ölmeyen inatçı yönüm umut verirdi kimi zaman.

Pazartesi sabahı her zamanki gibi başlamıştı. Kahvaltımı yapıp servise bindiğimde oturduğum yerde bir kağıt buldum. Birilerinin unutmuş olma ihtimali çok zayıf geldi. Hem pazartesiydi, hem de sabah. Yalçın abi zaten çok titizdi arabasını her an temizlerken görebilirdiniz. Kağıdı açtığımda kaşlarım çatıldı, tüylerim diken diken oldu. Bu sefer daha uzun bir not vardı ve yine sonunda baş harflerim. "Gülümse! Çünkü güldüğünde alnında oluşan –W- harfi sana çok yakışıyor." Meğer Arzu haklıymış gülüşümü seven birisi varmış. Zannettiğim gibi uzak birisi de değil. Alnımda oluşan o şekilden bile haberdar. Beni gülerken gören birisinin olma ihtimali bile öylesine uzaktı ki. Ben bile ne zaman güldüğümü hatırlamıyordum. Acaba servisten birisi miydi notu bırakan diye kafamda soru işareti oluştu. Bu yüzden çevreme çok belli etmemeye çalıştım. Notu buruşturup servisteki küçük çöpe attım. Eğer servisten biriyse rahatsız olduğumu ve önemsemediğimi düşünsün istemiştim. Bunu ne ölçüde başarabildiğimi bilmiyorum. Her ne kadar son zamanlarda yüzüm ifadesizliğe bürünse de. Yaşadığım duygular genel anlamda yüzümden okunurdu. Mimik ve jestlerimi iyi kullandığımı söylemişlerdir hep. Bu acabaların ardından aklımda şimşek gibi bir düşünce belirdi. Notları bırakan kişi o sert bakışlı çocuk olabilir miydi? Açıkçası bu çok olası geldi. Servistekileri düşününce beş erkek vardı zaten. Üçü son sınıftı, yakın arkadaştılar ve benzerlikleri beni hep şaşırtmıştır. Gözlükleri, derslere olan alakadarlıklarıyla dünyanın en uyumlu arkadaşlarıydılar. Onları kantinde bile test çözerken görebilirsiniz. Serviste bile mütemadiyen ders çalışırlar. Geriye kalan iki kişiden biri ise birinci sınıftı ve gözleri hep nemli gezerdi muhtemelen benim gibi alışmakta zorlanıyordu. Diğer çocuğun ise sevgilisi vardı. Bu ihtimalleri sıralarken zaman hızlı geçmişti. Okuldaydım. Okula gelince servisten inmek için acele etmedim. Servisin iyice boşalmasını bekledim. Servis boşalınca Yalçın abiye servise yabancı birinin binip binmediğini sordum. Normalde aman canım kimse kim deyip geçebilirdim ama şimdi bunu yapamadım. Yalçın abi iki kızın sabah arkadaşlarına bakmak için servise bindiklerini ve sonra servisten tekrar indiklerini söyledi. O esnada gözlerim iri iri açılmıştı, elimi çeneme koyup birden düşünceler sarmıştı. Yalçın abi bir tuhaflık olduğunu sezmiş olsa gerek ki.

"Hayırdır kızım bir şey mi oldu?" diye sordu. Hep kızım diye hitap ederdi. Yaşımdan daha küçük gösterirdim. Kuvvetle muhtemel bunun da etkisi vardı.

"Yok sadece merak ettim." deyip, iyi günler dileyerek okulun yolunu tuttum.

Derslerde akreple yelkovanı izleyemeyecek kadar kafam doluydu. Şaşkın ve düşünceliydim. O iki kız bana gülen iki kızdı bundan emin olmamı sağlayacak kadar güçlüydü hislerim. O sert bakışlı çocukla da beraber görmüştüm onları. Demek ki gizli aşığım vardı. Gizliliği tartışmaya açıktı. Birden tüm sınıfın bana bakıp gülmesiyle kendime geldim. O kadar dalmışım ki hocanın bana sorduğu soruyu duymamışım ardından hoca alnıma lazer tutmuş onu dahi fark edememişim. Sınıf ve hocalar dalmalarıma alışık ama bu kadarı ilk defa oluyordu. Özür dileyip soruyu tekrar duymayı istediğimi belirttim.

Derslerde düşüncelerle savaş verdim. Kimisinde o çocuğu yine not bırakırken yakaladım. Kimisinde ilk gördüğüm yerde hesap sordum. Beni bu kadar etkilemiş olmasına anlam veremiyordum. Kafamı o kadar meşgul ediyor oluşu hayrete düşürüyordu. Birisi bana bir şeyi bu kadar düşüneceğimi söylemiş olsaydı ihtimal dahi vermezdim ama şundan emindim bu kadar düşünmeye devam edersem sınavlarımın sonucu hayal kırıklığı olacaktı. Bu düşünce korkuttu çünkü kötü gelen sonuçlar okulun uzamasına kadar gidebilirdi ki bu o çocuğun bakışlarından da ürkütücüydü.