Moon Hyo-joon သူ မေျပးရံုတစ္မယ္လွမ္းလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဝန္းေဟာခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အခန္းအျပင္အထိစုျပံဳတိုးထြက္ေနတဲ့လူေတြရယ္ေၾကာင့္ Hyo Joon တစ္ေယာက္ ေနရာမွာတင္ ရပ္တန္႔သြားမိသည္...မရပ္တန္႔လို႔လည္းမရ သူဆက္သြားလို႔မွမရေတာ့ဘဲကို။ အေ႔႐ွမွာ ပိတ္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးက အခုအခ်ိန္သမၼတလာပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဖယ္ေပးမယ့္အစီအစဥ္မ႐ွိေလ....။
အထဲမွာရွိမည့္အရာကို အမ်ားနည္တူ သူလည္းသိခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုးၾကည့္သည္…မရ။ ခုန္ၾကည့္သည္… 180 cm ရွိေသာ သူ႔အရပ္က ဒီေန႔က်မွ ပုေနသေယာင္ေယာင္…။ ထပ္တိုးၾကည့္သည္… တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္…။ ထပ္ခုန္ၾကည့္သည္…မျမင္ရ… သို႔ႏွင့္ အေမာင္ Hyo-joon ဖတ္ဖတ္ေမာသြားသည္ လူအုပ္ၾကီးကား ဟန္မပ်က္ ရွိျမဲ…ရွိဆဲ…။
မထူးဇာတ္ခင္းကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ် အပန္းေျဖလိုက္သည္။ ထူးဆန္းစြားပင္ သူ အတန္တန္အခါခါၾကိဳးစားခဲ့ပါေသာ္လည္း ေနရာမေရြ႕သည္လူအုပ္ၾကီးကား… သူလက္ေလ်ာ့ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ကာမွ တစ္ျဖည္းျဖည္းက်ဲသြားေလသည္။ ေၾသာ္…Moon Hyo-joon တို႔ကံမ်ားေကာင္ခ်က္… ဖက္ဖက္ေမာသြားတာပဲအဖတ္တင္တယ္…ငင့္။
လူအနည္းအပါးေလာက္သာက်န္ရွိေတာ့တာမို႔ ၾကားတိုးဝင္ရင္း အားလံုးစာမသင္ႏိုင္ဘဲ ေျပးထြက္ကာလာၾကည့္ရသည့္အရာကို သူရွာေဖြေနမိသည္။ မေတြ႔…ေၾကျငာစာကပ္သည့္ ဘုတ္ျပားကလဲြလို႔ ဘာမွရွိမေန… သူမေက်နပ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီေလာက္ထိအပင္ပန္းခံထားရတာ ဘာလဲေတာ့ သိသင့္တယ္မလား။ ျဖဲရွာသည္…မေတြ႔… ပတ္ရွာသည္… မျမင္… ငံု႔ရွာသည္…ဘာမွမရွိ။ နည္းမ်ိဴးစံုသံုးကာ တစ္ဝန္းလံုး ရွာရင္း Hyo-joon မအားမလပ္ျဖစ္ေနေတာ့ေလသည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ…မင္း"
ဒီလို႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည့္အသံအား သူမလန္႔တတ္ေတာ့တာ ၾကာေလျပီ…။ ျပန္မေျဖပါ…မလိုဘူးေလ။ လုပ္သမွ်အကုန္လံုးသေတာ္ဦးတင္ေနရေအာင္ အဲ့ေတ်ာက္နဲ႔သူနဲ႔ ဘာမွမွမဆိုင္ဘဲေနာ့…။
"မဟုတ္မွ…မင္း… ငါ့ကိုျမဴဆြယ္ေနတာလားဟင္"
ဒိန္းခနဲဆို ႏွလံုးေသြးေဆာင့္တတ္သြားမိသည္… သူ…သူ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ။
အခုမွသတိထားမိသည္ကား အေ႔ရွကိုသာ သဲမဲရွာေနမိေသာ Hyo-joon သူ… ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ဖင္ဗူးေကာင္းေထာင္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ကား…
YOU ARE READING
Can't Stop Loving💕 {OR} Can't Stop Laughing😄😄😅😅
Fanfic"Oh! I see. It wasn't normal. Someone help Me. This isn't School. All of the students are crazy and teachers also. How can I away from here. Somebody Helppppp~~~~"
