One Direction One Shots

(Pleeg)zoon - Niam

Dit verhaal is rond dezelfde tijd al het einde van gepest. 

Liam en Niall zijn allebei begin 30

Zayn komt niet in dit verhaal voor omdat het over Niam gaat en er een klein beetje Larry in voor komt. 

Pov Liam

Sinds Niall en ik twee jaar geleden getrouwd zijn, wilde we al een kindje adopteren. Daarvoor waren we er al vaak over aan het praten, maar sinds twee jaar geleden wisten we zeker dat we er klaar voor waren.

Zeker als we dan bij Louis en Harry waren en Tommy en Darcy zagen. Tommy en Darcy zijn al heel vaak bij ons komen logeren. Harry en Louis zeiden dat we ons dat konden voorbereiden op ons eigen kleintje.

We hebben een jaar lang geprobeerd te adopteren, maar telkens liep dat mis. Twee keer zouden we een dochtertje krijgen, maar ging dat op het laatste moment niet door, omdat de moeder besloten had het kind toch te houden. We waren er echt kapot van.

Na die laatste keer hebben we besloten dat we zouden stoppen met het adoptieproces en ons zouden aanmelden als pleegouders.

We hebben een hele hoop testen moeten doen, om te zien of we daar geschikt voor waren. En drie maanden geleden kregen we te horen dat we overal voor geslaagd waren. Dus we staan nu aangemeld als pleegouders.

Tot nu toe hebben we nog geen pleegkind gehad, maar we kunnen niet wachten tot we eindelijk een kindje in onze armen kunnen nemen.

Natuurlijk beseffen we ons ook dat een pleegkind ook weer weggehaald kan worden na een paar dagen. Maar op die manier hebben we in ieder geval meer ervaring met kinderen.

En we willen heel graag dat ook pleegkinderen een veilig thuis kunnen hebben. Zeker omdat de meeste pleegkinderen uit verschrikkelijke thuissituaties komen.

Het is net 21.00 als Niall en ik op de bank zitten. We kijken samen naar NCIS. Ineens gaat de deurbel. "Babe, doe jij open?" Zegt Niall. "Waarom doe jij niet open?" Vraag ik. Niall glimlacht en zegt: "Ik lig veel te lekker." Ik grinnik en antwoord: "Je hebt geluk dat ik van je hou." En daarna loop ik naar de deur.

Ik kijk heel verbaast als Mary, onze sociaal werkster, voor de deur staat. "Sorry dat ik jullie zo laat stoor, maar ik heb een noodopvang nodig." Zegt zij. Nu zie ik dat er een klein jongetje verstopt staat achter haar benen. "Kom binnen." Zeg ik meteen.

"Ni, zet de tv even uit." Zeg ik. Niall kijkt mij verbaast aan, maar als hij Mary ziet, zet hij meteen de tv uit. Daarna komt Niall naar ons toegelopen.

"Zouden jullie Noah kunnen opvangen? Anders moet ik hem naar een crisisgroep brengen en dat doe ik liever niet." Vraagt Mary. We knikken alle twee hevig. We zitten al maanden te wachten op dit moment.

Niall gaat op zijn hurken zitten en zegt: "Hi Noah. Ik ben Niall." Noah zwaait verlegen naar Niall. Ik krijg meteen een glimlach op mijn gezicht. "Hoe oud ben jij, Noah?" Vraagt Niall. Noah houdt drie vingers omhoog. "Wauw, wat ben jij al groot. Zullen wij samen naar jou kamer gaan kijken?" Gaat Niall verder. Noah kijkt ons angstig aan, maar loopt dan toch naar Niall toe. Niall steekt zijn hand naar Noah uit, maar Noah krimpt meteen ineen. "Ik doe je niets. Ik wilde alleen maar je hand vasthouden. Ik doe je geen pijn." Stelt Niall Noah gerust. Uiteindelijk pakt Noah Niall's hand vast en gaan ze samen naar boven toe.

"Wat is zijn verhaal?" Vraag ik aan Mary. Ik weet dat er iets aan de hand moet zijn, anders zou ze niet om 21.00 op de stoep staan met een driejarig jochie. Mary zucht en antwoord: "Een week geleden heb ik hem uit huis geplaatst, omdat zijn ouders hem mishandelde. Hij is toen naar een ander pleeggezin gegaan, maar toen ik daar vandaag ging checken hoe het met hem ging, kwam ik erachter dat hij daar al de hele week verwaarloost was. Dus ik heb hem meteen weer meegenomen." Ik schud vol ongeloof mijn hoofd.