One Direction One Shots

Ziekenhuis - Niall

Pov Niall

Met trillende handen open ik de voordeur. Ik gooi mijn jas neer en trap mijn schoenen uit. Als ik de woonkamer in loop, zie ik dat Louis, Zayn en Harry nog tv aan het kijken zijn. "Waar is Liam?" Vraag ik meteen. Misschien had ik eerst even 'hallo' ofzo moeten zeggen. Ze kijken mij een beetje verbaasd aan, maar Louis antwoord: "Hij is een half uurtje geleden zijn bed in gegaan. Hij was erg moe." Ik haal mijn hand door mijn haar en zeg: "Uhm... Oké. Dan ga ik hem wel halen. Ik moet even met jullie praten." "Niall, is alles goed?" Vraagt Zayn nu bezorgd. Ik zucht en antwoord: "Ik weet het niet." Daarna loop ik naar boven toe.

Ik klop op Liam's deur, maar krijg geen reactie, dus ik open zijn deur. Ik loop zijn kamer in. Volgens mij ligt Liam al te slapen. "Li?" Zeg ik zachtjes. Liam zet het lichtje naast zijn bed aan en wrijft in zijn ogen. "Niall? Wat is er?" Vraagt hij. "Kun je even meekomen naar beneden. Ik moet met jullie praten." Zeg ik. Liam springt meteen uit zijn bed.

Als we allemaal beneden op de bank zitten begin ik: "Ik vind het heel moeilijk om dit te vertellen, dus laat je alsjeblieft in één keer uitpraten." Iedereen knikt, dus ik ga verder: "Ik had vanmiddag een afspraak in het ziekenhuis, omdat ik me de laatste weken elke keer niet goed voel. Zoals jullie weten heb ik al een paar weken last van duizeligheid, hoofdpijn, vermoeidheid en dat soort dingen, dus ik wilde het toch maar na laten kijken. De huisarts stuurde me door naar het ziekenhuis en daar zijn ze meteen bloed gaan prikken." Ik haal even diep adem en zeg: "Ze zijn bang dat ik leukemie heb."

Iedereen staart bij geschrokken aan. "Nee, Ni, dat kan niet." Mompelt Harry. "Ik heb al een beenmergpunctie gehad en daar krijg ik morgen de uitslag van. Ik vertel dit aan jullie, omdat ik wil dat jullie morgen mee gaan. Ik kan dit niet alleen." Zeg ik met tranen in mijn ogen. Iedereen knikt hevig en Liam zegt: "Natuurlijk gaan we mee."

Binnen een paar seconde zitten er vier paar armen om mij heen gewikkeld. Ik voel me iets beter nu ik het verteld heb aan hun.

"Weten ze het al zeker?" Vraagt Louis voorzichtig. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Ze vermoeden het, omdat ik alle symptomen van leukemie heb. Het kan ook iets anders zijn, maar ze wilde me meteen testen, zodat als het wel leukemie is, ze op tijd kunnen beginnen met chemo's." Louis geeft mij meteen weer een knuffel.

Ik dacht dat ik gewoon een griepje had ofzo. Leukemie is geen seconde bij mij opgekomen. Liam was eerst bang dat ik Pfeiffer had. Maar leukemie... Ik denk dat niemand dat verwacht had. En ik hoop nog steeds dat dat het niet is.

Iedereen is er heel erg van geschrokken. Ik zelf natuurlijk ook. Ik wilde ze niet bezorgd maken, maar ik kan dit niet alleen. Ik heb Louis, Liam, Zayn en Harry nodig.

Na een tijdje vraagt Liam: "Hoe laat moet je morgen in het ziekenhuis zijn?" "Tien uur." Antwoord ik. Ik moet dus nog ongeveer twaalf uur lang wachten, tot ik eindelijk weet of ik leukemie heb of niet. Twaalf uur lang...

"Laten we maar ons bed in gaan. Ook al kunnen we waarschijnlijk toch niet slapen." Stelt Harry voor. Ik knik en we staan allemaal op van de bank. Ik kan waarschijnlijk inderdaad niet slapen, maar ik ben wel moe, dus ik wel mijn bed in.

We wensen elkaar allemaal een goede nacht en gaan allemaal onze eigen kamer in. Ik trek een joggingsbroek en shirt aan om in te slapen. Daarna kruip ik mijn bed in.

Zoals ik al verwacht had, kan ik echt niet slapen. Er razen allemaal gedachten door mijn hoofd heen. Wat nou als ik echt leukemie heb? Moet ik dan stoppen met One Direction? Moet ik dan ik het ziekenhuis blijven? Gaan de chemo's dan werken? Hoe erg is de leukemie dan? Word ik dan nog beter? Ga ik dood?