One Direction One Shots

Pesten verwoest - Niall

Pov Niall

Louis, Liam, Zayn, Harry en ik zitten in onze tourbus. Vandaag hebben we geen concert gehad, maar we moeten weer doorreizen naar het volgende land. Ik heb werkelijk geen idee waar we naartoe gaan, of waar we nu zijn. We hebben al zoveel landen gehad en moeten nog naar zoveel landen en we zijn al zolang aan het rijden, dat ik het schema een beetje kwijt ben geraakt.

Ik staar gewoon een beetje uit het raam. Ik vind het altijd fijn om gewoon naar buiten te kijken. Misschien een beetje raar, maar ach...

Ineens zie ik een meisje langs het treinspoor lopen. Het ziet er niet uit alsof het goed met haar gaat. Ze zou toch niet... Nee, toch...? "EEY! Stop! Stop de bus!" Schreeuw ik. De jongens schrikken zich allemaal kapot van mij. En de chauffeur denk ik ook, want hij zet meteen de bus aan de kant. Ik ren de bus uit en ren naar het spoor. Ik hoor de jongens schreeuwen en achter mij aanrennen. Als ik een trein aan zie komen in de verte, word ik echt doodsbang. Please, please, please, laat me op tijd zijn. Ik begin nog harder te rennen.

"Ga daar weg!" Schreeuw ik. "Please! Ga daar weg. Ik wil met je praten." Ze kijkt mij even aan. Ik zie dat ze verbaast is, maar ik zie ook twijfel in haar ogen. Haar ogen zijn rood van het huilen. "Please, ga daar weg. Ik kan je helpen. Ik wil je helpen." Roep ik weer. De jongens zijn nu allemaal heel dicht achter mij. De trein komt steeds dichterbij. "Laat mij je helpen, alsjeblieft." Roep ik wanhopig. Ze laat haar hoofd hangen en zet een paar stappen achteruit, waardoor ze niet meer bij het spoor in de beurt is.

De trein raast voorbij en zodra hij helemaal weg is, ren ik naar het meisje toe. Zonder er bij na te denken geef ik haar een knuffel. Ze ziet eruit alsof ze wel een knuffel kan gebruiken. Ik streel over haar rug en zeg: "Oh god, je bent bevroren." Ik trek mijn vest uit en hang deze over haar schouders. Ik leg een arm om haar heen en zeg: "Loop even mee naar onze bus, dan kun je even opwarmen." Ze blijft naar de grond kijken, maar loopt wel mee naar de bus. Volgens mij hebben de jongens wel ongeveer mee gekregen wat er aan de hand was, want ze stellen geen vragen.

Als we in de bus zijn sla ik een deken om haar heen en Louis maakt een kop thee. "Gaat het?" Vraag ik. Ze knikt alleen. Ze ziet er jong uit. Een jaar of veertien, schat ik. Ik was echt zo bang dat ik haar onder die trein terecht zou zien komen.

Louis geeft haar een kopje thee en ze neemt voorzichtig een slokje. "Wat was je van plan?" Vraag ik. Ze haalt haar schouders op en antwoord zachtjes: "Ik was niet echt iets van plan." De jongens kijken mij allemaal bezorgd aan. "Ik heb gezegd dat ik je wil helpen en die belofte wil ik ook waarmaken, maar dan moet ik wel weten wat er aan de hand is." Zeg ik voorzichtig. Het meisje staart nog steeds naar de grond en antwoord niet. "Je hoeft het nog niet nu te vertellen. Drink eerst rustig je thee op, zorg dat je weer een beetje ontdooit en denk er even over na." Zeg ik. Ze knikt en neemt nog een slok thee.

"Misschien moeten we ons eerst even voorstellen." Stelt Harry voor. Ik knik en zeg: "Ik ben Niall." Louis zegt: "Ik ben Louis." "Ik ben Liam." Stelt Liam zich voor. "Zayn." Zegt Zayn. "En ik ben Harry." Zegt Harry. "Xandra." Zegt het meisje zachtjes. Ze staart nog steeds naar de grond, dus voorzichtig leg ik mijn hand onder haar kin en duw haar hoofd voorzichtig omhoog. "Je hoeft niet zo verlegen te zijn. Je mag ons gewoon aankijken. We bijten niet. Nou ja... Meestal niet" Zeg ik met een geruststellende glimlach. Ze vermijd oogcontact, maar staart in ieder geval niet meer naar de grond. "Hoe oud ben je eigenlijk?" Vraag ik. Zachtjes antwoord ze: "Dertien." Ik zat er dus niet ver vanaf.

Daarna zijn we allemaal weer een tijdje stil. Ik wil echt weten wat er aan de hand is, maar ik weet dat het niet goed is, als ik haar nu ga pushen. Dus ik wacht geduldig af, tot ze het uit zichzelf verteld.

Uiteindelijk vraag ze zachtjes: "Willen jullie mij echt helpen?" We knikken allemaal hevig. Ze kijkt ons verbaast aan. "Oké..." Begint ze. "Er is gewoon een hele hoop aan de hand en soms weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Thuis is er veel aan de hand. Maar vooral school is een hel. Ik heb amper vrienden en meestal laten mijn vrienden mij uiteindelijk in de steek, dus ik durf ook geen vriendschappen aan te gaan. Ik word gepest op school. En het blijft niet bij af en toe een opmerking. Ze vertellen mij zo vaak dat ik gewoon dood moet gaan, dat ik zelfmoord moet plegen. Als dat zo vaak tegen je gezegd wordt, ga je dat geloven..." Met grote ogen kijk ik haar aan. Ik kan bijna niet geloven wat ze allemaal verteld. Hoe kunnen kinderen zulke dingen tegen elkaar zeggen.