Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 8ο Κεφάλαιο *

"Αλέξης" είπε και μου έδωσε το χέρι του για να συστηθούμε.
Τον κοίταξα και ήμασταν τόσο κοντά.
"Νεφέλη"

Αφού δώσαμε τα χέρια μας, ένιωθα ότι θα καταλάβαινε το τρέμουλο μου και το πήρα πίσω μετά από λίγο.

"Ακόμα δεν μου είπες μια σωστή συγγνώμη" είπε και χαμογέλασε πλάγια.

Αχ... ό,τι και αν κάνει μου φαίνεται υπέροχο...

"Μα... ζήτησα. Και δεν έφταιγα εγώ που έπεσα πάνω σου. Με έσπρωξαν" μίλησα ντροπαλά κοιτάζοντας κάτω.
"Δεν μιλάω για το κλαμπ" είπε και αμέσως σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα με απορία.
"Ξέρεις πόση ώρα έκαναν να στεγνώσουν τα ρούχα μου? Μη μιλήσω για τα μαλλιά μου..." συνέχισε με το ίδιο πλάγιο χαμόγελο και είχα πάθει σοκ.

......Μιλάει για τον αγιασμό... Όταν κυνηγούσα τον Μάνο και κλώτσησα το μπουκάλι με το νερό κάνοντας τον μούσκεμα....... Ωχ Θεέ μου.....

"Εε... Ναι..." είπα και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
"Ζήτησα συγγνώμη!!!" άλλαξα ύφος και μίλησα δυναμικά.
"Άλλο σόρρυ, άλλο συγγνώμη" είπε με ένα πονηρό χαμόγελο και με πλησίασε κι άλλο.

Ήμουν κυριολεκτικά στην άκρη του παγκακιού.

Αφού με πλησίασε κι άλλο μετά από αυτό που είπε, πήγα να πέσω.

[!!!] Προσπάθησα να κρατηθώ, αλλά από που?

Με έπιασε από το μπράτσο και με κράτησε πριν αρχίσει να γελάει.
"Μη γελάς! Και πάνε πιο εκεί!" του είπα με παράπονο και πήγε στην άλλη άκρη του παγκακιού και είπε με το ίδιο χαμόγελο
"Όπως επιθυμείς. Εντάξει τώρα?"

Θα δεις εσύ..... Αν σε γνώριζα καλύτερα θα φερόμουν διαφορετικά....

Με αυτές τις σκέψεις σχηματίστηκε ένα διαβολικό χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

"Λοιπόν? Αργεί πολύ ακόμα η συγγνώμη?" ρώτησε και φαινόταν να το ευχαριστιέται.

Τον κοίταξα με το ίδιο ύφος που είχα και πριν.
"Εσύ που με κοίταξες έτσι? Δεν έχει συγγνώμη?" ρώτησα ειρωνικά.

Ένιωθα σαν να μην ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε. Ένιωθα τόσο άνετα. Μιλούσαμε με το ίδιο ύφος. Είχε πλάκα.

"Να μην με έβρεχες, να μην σε κοιτούσα έτσι" είπε και σήκωσε τους ώμους του σαν να λέει ότι είναι αθώος.
"Ήταν απλά νερό. Δεν είσαι και από ζάχαρη" μίλησα όπως και αυτός.