Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 55ο Κεφάλαιο *

"Έλα αγόρι μου, σήκω να βρέξεις το πρόσωπο σου" είπε ο μπαμπάς και με σήκωσε πριν ανοίξει τη βρύση και βρέξει το πρόσωπο μου.

Το κλάμα δεν έλεγε να σταματήσει. Ένιωθα σαν να μην μπορούσα να το ελέγξω.

Δεν είχα καν τη δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου, για αυτό με κρατούσε όρθιο ο μπαμπάς.

Περπατήσαμε αργά στο σαλόνι και έκατσε δίπλα μου.

Ζαλιζόμουν και μόνο που ήμουν καθιστός για αυτό ξάπλωσα στον καναπέ με τα πόδια μου από τη μεριά του μπαμπά.

"Αλέξη... Η μαμά δεν πόνεσε. Δεν υπέφερε όπως οι περισσότεροι. Έφυγε ήρεμη. Αυτό να θυμάσαι" είπε και προσπαθούσα να μην αρχίσω πάλι να κλαίω.
"Δεν γίνεται να είναι αλήθεια.... Γιατί δεν το ήξερα?" μίλησα ήρεμα.
"Γιατί δεν το ήξερα εγώ ρε μπαμπά??!!" φώναξα καθώς σηκώθηκα και τον έσπρωξα με το ένα χέρι.
"Πώς γίνεται τη μια μέρα όλα να είναι καλά και ξαφνικά να έρχεσαι και να μου λες ότι πέθανε??!!"
"Ηρέμησε αγόρι μου. Θα στα εξηγήσω όλα. Η μαμά σου είχε ήδη συμπτώματα αν θυμάσαι. Και τις τελευταίες μέρες ήταν πολύ κουρασμένη, αλλά εσύ δεν το πρόσεξες. Ήσουν λίγο χαμένος, θυμάσαι που σε ρώτησα τι έγινε και με έδιωξες?"

Είχα χωρίσει με τη Νεφέλη τότε, ναι...

"Δεν ήταν τίποτα το ανησυχητικό. Και ο γιατρός της είχε πει το ίδιο. Για αυτό κανόνισαν να πάνε αυτή την εκδρομή. Προχθές ένιωσε μεγάλη κούραση και μπήκε στο νοσοκομείο. Και σήμερα..."
"Και πώς γίνεται να ήταν τόσο άρρωστη και οι γιατροί να μην το είχαν καταλάβει??!! Για καρκίνο μιλάμε!!"
"Τα συμπτώματα που είχε ήταν παρόμοια με αυτά ενός καπνιστή σε προχωρημένο στάδιο. Δεν μπορούσαν να διακρίνουν αν ήταν καρκίνος ή όχι"
"Δεν έκανε εξετάσεις?? Δεν έκανε κάτι για να μάθει??? Και πώς γίνεται να έφυγε τόσο γρήγορα??"
"Ήταν ήδη στο 4ο στάδιο. Για αυτό έφυγε γρήγορα" μου είπε και αναστέναξα βαριά.
"Όμως ξέρεις πόσο ήθελε να πάει αυτή την εκδρομή. Και κατάφερε να πάει και να κάνει αυτό που πάντα ήθελε. Ήταν χαρούμενη τις τελευταίες μέρες Αλέξη"
"Για αυτό προχθές μου είπες ότι έχεις επαγγελματικό ταξίδι? Πήγες στη μαμά?" τον ρώτησα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
"Ο Χρήστος... το έμαθε?" ρώτησα χαμηλά.
"Ναι, το έμαθε"
"Κι εγώ?? Εγώ μπαμπά?? Τι είμαι εγώ σ' αυτή την οικογένεια??" μίλησα έντονα και πάλι τα μάτια μου βούρκωσαν.
"Δεν έπρεπε να ξέρω ότι η μαμά είναι άρρωστη??!"
"Μα βρε αγόρι μου κι εμείς πριν δυο μέρες το μάθαμε. Μέχρι τώρα απλά νομίζαμε ότι είναι λίγο περισσότερο κουρασμένη. Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι παιδί μου. Έχασες τη μητέρα σου και εγώ τη γυναίκα που αγαπώ εδώ και χρόνια, αλλά πρέπει να είμαστε δυνατοί. Δυστυχώς έτσι είναι ο καρκίνος"
"Δεν πρόλαβα καν να την χαιρετήσω!!" φώναξα και πάλι άρχισαν να πέφτουν δάκρυα.
"Κι αυτή δεν πρόλαβε να χαιρετήσει εμένα!! Είναι άδικο!!" σηκώθηκα από τον καναπέ και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου.