Όταν σε Γνώρισα (Old Version)

* 23ο Κεφάλαιο *

"Νεφέλη??... Εσύ είσαι??"
"Ναι... εγώ. Θέλω να... μιλήσουμε" είπα χαμηλόφωνα και ανησυχούσα για την απάντηση του.

"Έγινε κάτι?... Όλα καλά?"

Δεν το πιστεύω... Μετά από τον τρόπο που του μιλούσα, με ρωτάει αν όλα είναι καλά.

"Ναι... Απλά θέλω να μιλήσουμε... Αν μπορείς και θες φυσικά..." συνέχισα διστακτικά και η καρδιά μου είχε εκτοξευτεί σε άλλο πλανήτη.
"Ναι θέλω, αλλά... δεν καταλαβαίνω..."
"Το ξέρω και θα σου εξηγήσω" του είπα και έγινε μια μικρή παύση.

"Εε.. Σ'ευχαριστώ για σήμερα..." μου είπε και ξαφνιάστηκα.
"Με ευχαριστείς?!"
"Ναι... Αν δεν τα έβαζες μαζί του θα---"
"Αν δεν μιλούσες στο γραφείο,δεν ξέρω τι θα έκανα" τον διέκοψα, αφού κατάλαβα τι ήθελε να πει.
"Μα δεν είπα τίποτα"
"Όχι και τίποτα! Είπες τι έγινε. Και αν δεν το έλεγες εσύ και η Αλεξία, τώρα τα πράγματα μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικά. Εγώ δεν μπορούσα..." είπα την τελευταία φράση με το ζόρι και ένιωθα τόσο απαίσια με τον εαυτό μου.
"Εσύ τα έβαλες μαζί του για μένα. Τον πολεμάς καιρό. Έκανες συμφωνία μαζί του για να μη με πειράξει. Έχεις κάνει πολύ περισσότερα από μένα..." είπε και δεν ήξερα τι να πω μετά από αυτό.

Ένιωθα σαν να είχε φύγει το μυαλό και να με κυρίευε η καρδιά. Ένιωθα τόσο όμορφα που άκουγα τη φωνή του. Που του μιλούσα ξανά, όπως παλιά. Που μου έλεγε αυτά τα λόγια.

"Νεφέλη?" είπε τόσο γλυκά το όνομα μου και βγήκα από το ροζ σύννεφο που με ταξίδευε.
"Ναι ε... Πότε μπορείς να βρεθούμε?"
"Τι?! Να βρεθούμε??" ρώτησε σοκαρισμένα και ένιωσα αμήχανα.
"Εε... Αν δε θες, δεν πειράζει, καταλαβαίνω"
"Όχι, όχι δεν είναι αυτό! Απλά... νόμιζα ότι ήθελες να μιλήσουμε από το τηλέφωνο"
"Καλύτερα από κοντά. Είναι πολλά. Αλλά αν θες ξαναλέω" του είπα και ένιωθα ότι είχα κοκκινήσει από ντροπή.
"Σου είπα ότι θέλω" μίλησε και πάλι γλυκά.
"Αλλά... Μπορώ να σε ρωτήσω?..."

Ωχ....

Με αυτή την ερώτηση, με έκανε να αγχωθώ πολύ.

Στραβοκατάπια και μίλησα.
"Ναι..."
"Έγινε κάτι? Εννοώ.. Νόμιζα ότι δεν ήθελες να μου ξαναμιλήσεις" η φωνή του ήρεμη.
"Ναι, τόσο χαζή"
"Τι?"
"Τίποτα, τίποτα. Θα σου εξηγήσω από κοντά" είπα αμήχανα και γέλασα ελαφρά.
"Εντάξει" άκουσα από το ακουστικό και το δικό του γελάκι.
"Πότε?" με ρώτησε.
"Αύριο μπορείς?"
"Ναι"
"Ωραία"
"Ώρα?" με ξαναρώτησε.
"Χμ.. Έχω μάθημα το απόγευμα, αλλά σχολάω νωρίς. Κατά τις 8 μπορείς?"
"Μπορώ"
"Και... Που θα συναντηθούμε?" τον ρώτησα εγώ αυτή τη φορά.
"Εε... δεν ξέρω και που μένεις για να έρθω να σε πάρω"
"Όχι, δεν πειράζει. Εε... Το βιβλιοπωλείο ξέρεις που είναι?"
"Ποιο βιβλιοπωλείο?"
"Εε... Κοντά στο ζαχαροπλαστείο" του είπα και γελάσαμε συγχρονισμένα και οι δύο.
"Άστο. Να πούμε ένα μέρος που το ξέρουμε και οι δύο" του είπα γελώντας.
"Χαχα ναι... Που περίπου μένεις?"
"Το βρήκα!!" μίλησα απότομα, όταν μου ήρθε ιδέα.
"Για πες" είπε και μπορούσα να ακούσω το ελαφρύ γέλιο του που με σκότωνε.
"Στο σχολείο? Ξέρουμε και οι δύο που είναι"
"Αχ εγώ δεν ξέρω. Πες αλλού" είπε και με έκανε να γελάσω.
"Αύριο στις 8, στο σχολείο" συνέχισε και ένιωθα σαν να τον είχα δίπλα μου.
"Ωραία, θα τα πούμε εκεί" του είπα και το χαμόγελο μου ήταν έτοιμο να σκιστεί.
"Όχι!" μίλησε απότομα και με παραξένεψε.