The 81 Hungergames.

Part 4.

'We beginnen vandaag met trainen' Zegt Bruce.

'Heb je nog tips voor ons? Wat moet ik eerst doen?' Vraag ik geïnteresseerd.

'Wat je goed moet onthouden is dat vechten niet alles is,' begint Bruce. 'Een groot deel van de arena sterft aan mutanten, uitdroging, kou of natuurlijk vergiftigde bessen en planten. Daarom zou ik je de helft van de dag focussen op survival technieken.' Legt Bruce uit.

'Ook mag je de beroeps niet laten zien hoe goed je bent, zodra je ze laat denken dat je zwak bent, zullen ze je niet als een grote bedreiging zien.' Ik knik begrijpend.

'Ja, daag!' Roept Collin. 'Ik ga me echt niet inhouden voor hen. Trouwens; als ze zien hoe goed ik ben heeft dat alleen maar voordelen. Dan wordt sluit ik me gewoon bij ze aan en vermoord ik ze in hun slaap als ik ze zat ben.' Vertelt Collin.

'Hier was ik al bang voor...' Zucht ik zachtjes.

Lia loopt de kamer in. 'Lieverds, ontbijt!'

'Jullie zullen wel honger hebben, en bovendien moeten jullie goed eten. Het is jullie eerste trainingsdag!' Roept Lia uit.

We lopen naar de eetkamer, waar een lange tafel vol lekkernijen staat, waarvan ik de namen waarschijnlijk niet kan opnoemen.:

Collin loopt snel naar het buffet en schept zijn hele bord vol. 'Genieten nu het nog kan, niet?' Zegt hij met volle mond.

Ik daarentegen ben wat minder enthousiast. Ik ga met een mager ontbijtje op mijn bord aan tafel zitten.

'Zarah, zou je niet wat meer eten? Je moet wel indruk maken vandaag.' Piept Lia met een bezorgd gezicht; waarvan ik overigens niet kan zeggen of ze het echt meent.

'Nee, hoeft niet. Ik voel me niet zo lekker.' Leg ik uit. Het is niet eens een leugen; ik heb constant een kriebelend gevoel in mijn buik. Waarschijnlijk doordat ik zo zenuwachtig ben...

Of door Collin.

Nee, dat is een rare gedachte. Natuurlijk niet door Collin.

'Oh! Het is al tijd. Zarah, Collin, doe jullie trainingspakken maar aan!' Lia klapt enthousiast in haar handen.

Ik knik gehoorzamend en loop naar mijn kamer. Ik trek mijn shirt en broek uit als Collin ineens binnenloopt.

'Oh... Ehm, Sorry. Ik kwam je wat vragen, maar ik kom zo wel terug.' Mompelt Collin beschaamd.

Zodra hij wegloopt zie ik nog net de bult in zijn broek. Heb ik dat veroorzaakt?

Ik bloos en schud de gedachte van me af, waarna ik mijn trainingspak aantrek.

Collin en ik worden begeleid naar de zaal en we krijgen uitleg van de hoofdtrainster.

Ik besluit om naar Bruce te luisteren en met survival technieken te beginnen.

Ik kom bij een man die me van alles verteld over verschillende planten en bloemen, welke je kan eten en welke absoluut niet. Ik maak aantekeningen in mijn schrift en probeer het zo goed mogelijk te onthouden.

'Ik hoop dat je er wat aan gehad hebt.' De man glimlacht.

Ik knik. 'Dat zeker, bedankt!'

Ik loop naar het onderdeel vuur maken, waar ik de jongen van 10 zie staan. Als ik me niet vergist heet hij Kaine.

'Hallo!' Begroet ik hem vrolijk.

Hij kijkt me lachend aan. 'Hallo, Zarah.'

'Kan jij al vuur maken, want ik zou echt niet weten hoe het moet.' Bloos ik.

'Ja, dat kan ik al. Ik wil je wel helpen?' Biedt hij aan.

Ik knik. 'Graag.'

Onder het vuur maken, wat ik inmiddels aardig onder de knie heb, praten Kaine en ik over van alles en nog wat.

Als we niet de arena ingingen weet ik zeker dat hij mijn vriend was geworden.

'Is het niet moeilijk om met je zusje Katleen de arena in te gaan?' Vraag ik.

Hij slikt en kijkt wat treurig. 'Dat is het zeker. Ik ga haar zo goed mogelijk beschermen en ik heb alles voor haar over. Ze gaat deze spelen winnen, ik voel het.' Zegt hij. Terwijl hij een traan wegpinkt.

Hij offert zichzelf dus blijkbaar op voor zijn zusje...

'Ik hoop het voor je.' Zeg ik. Al meen ik het niet, want ik wil natuurlijk zelf winnen.

Maar als ik het niet zou halen, zou Katleen van mij mogen winnen.

Er klinkt een luide bel.

'We hebben Lunch.' Zegt Kaine. 'Kom je bij mij en Katleen zitten?' Vraagt hij.

Ik knik. 'Graag.'

Kaine en ik lopen samen naar de tafel waar hij me Aan zijn zusje voorstelt. 'Leuk je te ontmoeten, Zarah.' Zegt Katleen met een gemeende glimlach.

Kaine en Katleen zijn zeker aardig, dat heb ik wel gemerkt na onze lunch. Maar bondgenoten zouden we nooit worden.

Het is immers maar een kwestie van tijd voordat Kaine me zou vermoorden. Hij heeft alles voor zijn zusje over.

Maar tot die tijd zijn ze zeker mijn vrienden. Ik glimlach naar Katleen, die me een verhaal verteld over haar thuisdistrict en ik doe mijn best geïnteresseerd te luisteren, maar mijn gedachtes dwalen steeds af.

***