The 81 Hungergames.

Part 6

'Wat goed van je' Kirt Lia zodra we aan de eettafel zitten.

Bruce komt net aanlopen.

'Bruce, heb je het al gehoord?' Vraagt Lia. Ze gaat ongestoord verder. 'Zarah heeft de snelste tijd in het klimnet gehaald, dus nu krijgt ze 30 minuten privétraining. Ik weet nog niet wat ze gekozen heeft. Wat heb je gekozen, Zarah?'

'Ehm.. ik weet niet of ik dat kan vertellen.' Knikkend naar Collin, die afwezig naar zijn volle bord staart.

Wat is er toch met hem aan de hand? Ik had wel wat gemene opmerkingen verwacht.

'Zarah! Je hebt het ook verpest.' Gromt Bruce. 'De privétraining is goed, maar je hebt de beroeps verslagen! Nu zien ze je zeker niet als zwak, en ook al zouden ze dat wel doen, ze zijn waarschijnlijk ongelofelijk boos!'

'Ik weet het, Bruce. Ze zijn ook boos op me. Die blik van Aden alleen al..' verzucht ik. 'Maar ik ga vanavond heel goed oefenen, en daarna expres alles mis werpen, dan zien ze me misschien toch heel zwak.' Leg ik uit.

Bruce knikt en wendt zich naar Collin. 'Hoe is het jou vergaan?' Vraagt hij.

'Huh, wat?' Collin schrikt op uit zijn dagdroom.

'Collin, dit is niet goed! Je moet wel aanwezig zijn.' Bruce kijkt Collin streng aan.

'Ik weet het, sorry. Laat me maar even.' Collin staat op, met zijn bord onaangeroerd en loopt met stampende passen naar zijn kamer.

Ik eet gauw mijn eten op. 'Ik ga even bij Collin kijken.' Zeg ik, voor ik opsta en mijn stoel aanschuif.

Bruce knikt, maar aan zijn blik zie ik dat hij het geen goed plan vindt. Iets wat ik volkomen begrijp, aangezien Collin niet de aardigste is tegen mij.

Aangekomen bij Collins kamer duw ik zijn deur open. Hij zit op bed, met zijn handen voor zijn ogen.

'Mag ik binnenkomen?' Vraag ik hem.

'Je doet maar.' Snauwt hij bot terug.

Ik slik en vraag me even af of dit wel een goed idee is, maar ik verman me en loop door.

Ik ga naast hem op bed zitten en ik zie hoe hij opkijkt. Zijn ogen zijn dik en betraand.

Hij ziet er zo... gebroken uit?

Collin is gebroken?

'Wat is er aan de hand?' Vraag ik fluisterend.

'Niks!' Snauwt hij. Ik trek een beledigd gezicht, wat hij ziet als hij even opkijkt. 'Ik bedoel.. zo bedoelde ik het niet. Het is gewoon lastig.' Verzucht Collin.

'Wat is lastig?' Vraag ik hem.

'Ik heb heimwee, oké. Altijd al gehad ook. Ik mis mijn ouders, Peter en Olivia, maar bovenal mijn kleine zusje Adèle.' Hij snikt zachtjes.

Peter en Olivia heb ik wel eens zien rondlopen op het district, maar van Adèle heb ik nog nooit gehoord.

Ik buig iets naar hem toe en trek hem in een knuffel.

Ik merk aan zijn reactie dat hij verbaasd is, want hij verstijft even helemaal.

'Het is oké.' Fluister ik.

Hij knikt in mijn schouder en slaat dan zijn sterke armen om me heen. Ik voel de welbekende kriebel opkomen en probeer het gevoel te negeren.

Na een paar minuten trek ik me terug uit onze knuffel. Collin kijkt me observerend aan.

'Waarom deed je dat?' Vraagt hij.

Dit keer geen gemene of botte toon, maar gewoon neutraal. Hij vraagt het met oprechte interesse.

'Je zag eruit alsof je het wel kon gebruiken.' Antwoord ik schouderophalend.

'Dankje,' mompelt Collin. 'En sorry dat ik altijd zo bot tegen je deed.'

Ik glimlach klein. 'Het is al goed, iedereen reageert anders onder deze omstandigheden.'

Ik frunnik aan mijn haar en sta op. Ik maak een zwaaiend gebaar met mijn hand, voor ik de kamer uitloop.

'Bedankt Zarah.' Fluistert hij als ik in de deuropening sta.

Ik glimlach, wetend dat hij denkt dat ik het niet gehoord heb.

Midden in de gang kom ik Lia tegen. 'Oh, meisje, het is al kwart over zes! Je moet je snel om gaan kleden.'

De privétraining! Helemaal vergeten. Ik haast me naar mijn kamer en kleed me snel om.

Eenmaal aangekomen in het trainingscentrum zie ik Aurora al staan.

'Zarah.' Ze begroet me met een klein knikje. 'Zullen we maar meteen beginnen?' Vraagt ze.

'Graag.' Antwoord ik terwijl we naar de werpbaan lopen.

'Oké, je houding en concentratie zijn heel belangrijk.' Zegt Aurora.

Ze legt uit hoe ik mijn armen en benen het beste kan houden en dat ik me moet concentreren terwijl ik hem gooi.

'Probeer het maar.' Glimlacht ze.

Ik ga in de goede houding staan en werp mijn mes.

'In de buitenste rand van de schietschijf, helemaal niet slecht voor een eerste keer.' Complimenteert Aurora.

We proberen het nog een paar keer en ik krijg het al aardig onder de knie. Ik weet zelfs de messen met gemak in de roos te raken.

Aurora en ik gaan door naar de poppen en als ik ook die met gemak in het hoofd en hart weet te raken, laat ze me oefeningen doen.

Zo moet ik omgedraaid staan en zodra Aurora 'nu' roept me omdraaien en meteen een mes gooien.

Het loopt allemaal op rolletjes en het blijkt dat ik er echt talent in heb.

We gaan door naar de bewegende poppen, die toch iets lastiger blijken te zijn. Ik raak ze ieder, maar niet allemaal in het hoofd of hart. Dat hoeft ook niet, want zodra je iemand heel erg verwond kan je diegene daarna ook vermoorden.

Ik schrik van mijn gedachte.

Iemand vermoorden?

Ja, Zarah, dat moet toch echt gebeuren.

'Heel erg bedankt, Aurora. Nu kan ik mezelf tenminste verdedigen in de arena.' Glimlach ik.

'Geen probleem, meisje. Je bent een natuurtalent. Ik geloof in je, je gaat deze spelen winnen. Ik voel het gewoon!' Aurora kijkt me oprecht blij aan, zo oprecht dat ik meteen weet dat ze meent wat ze net gezegd heeft.

'Bedankt.' Mompel ik verlegen, met een rode blos op mijn wangen voor ik de trainingszaal uitloop.

***