Daddy Ashton Moment [Cashton]

Chapter VI-III

แอชตันนอนคู้ตัวราบลงไปกับเบาะของรถแท็กซี่ เรื่องราวแรกเริ่มของความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเจ้าเด็กนั่นมันเชดเจนมากขึ้นในทุก ๆ เรื่อง หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นผะแผ่วที่เขาพยายามกลั้นเอาไว้จนจุกไปทั่วทั้งลำคอ แม้ว่าคนขับรถจะทอดสายตามองเขาผ่านกระจกหลังด้วยความเป็นห่วงหลายต่อหหลายครั้งก็ไม่ทำให้แอชตันปริปากพูดอะไรออกมานอกเสียจากนอนร้องไห้อยู่เช่นนั้นจนกระทั่งถึงอาคารที่พักของเขา ที่ซึ่งมีใครบางคนกำลังรอเขาอยู่

แอชตันจ่ายเงินคนขับเกินจำนวน เขาก้าวออกจากรถด้วยความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ สองมือยกขึ้นปาดคราบน้ำตาอย่างลวก ๆ แอชตันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เขากำลังกลั่นกรองถ้อยคำที่กำลังจะใช้พูดกับอีกฝ่าย ความคิดของเขาถูกทบทวนมาแล้ว และมันก็ใช้เวลามากพอที่จะให้เขาตัดสินใจที่จะปลดปล่อยคาลัมให้เป็นอิสระ

ขายาวก้าวเข้าไปในลิฟต์ มือกดชั้นที่พักด้วยความแน่วแน่ แต่แล้วเมื่อประตูลิฟต์ปิดลงแอชตันก็ล้มตัวลงนั่งชิดกับพนังลิฟต์ น้ำตามากมายที่เขาอุตส่าห์พยายามกักเก็บเอาไว้บัดนี้ทะลักอาบท่วมสองปรางจนเปียกชื้น มือไม้ทั้งสองข้างวางระเกะระกะอย่างคนไร้ซึ่งสิ่งยึดเหนี่ยว เสียงร้องงไห้โฮดังลั่นคับไปทั่วทั้งตัวลิฟต์ จนกระทั่งประตูเปิดออกสู่ทางที่เขาคุ้นเคย แอชตันพยุงตัวลุกขึ้น เดินโซซัดโซเซไปที่ห้องของตัวเอง แตะคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย

แอชตันคลำหาสวิตช์ไฟและเปิดมันขึ้น ความสว่างไสวถูกจุดขึ้นภายในห้องนำพาให้ใครบางคนเดินออกมาต้อนรับเขาที่กำลังตกอยู่ในสภาพไม่ต่างอะไรกับคนไร้บ้านที่นอนอยู่ข้างถนน คาลัมเดินปรี่เข้ามาหมายจะช่วยพยุงตัวเขาเดินไปที่ห้องนอน แต่เพียงแค่ไม่กี่ก้าวความโมโหโทโสก็ปะทุขึ้นภายในใจของแอชตัน เขาโกรธกับสิ่งที่คาลัมกำลังปฏิบัติกับเขาอยู่ ความรักที่เอ่อล้นออกมาจากตัวเด็กหนุ่มผมสีดำขลับนั่นแอชตันรับรู้ถึงมันได้ดีในทุกขณะ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะเลิกเห็นแก่ตัวแก้ห่วงโซ่ที่พันธนาการอีกฝ่ายไว้ได้อย่างไรกัน

แอชตันระบายความหงุดหงิดและความเศร้าเสียใจด้วยการทำลายข้าวของ เขาขว้างปาทุกสรรพสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของเขา ทรุดตัวลงร้องไห้ฟูมฟายเช่นเดียวกับเด็ก คาลัมทรุดตัวนั่งตามและโผเข้ากอดรัดแน่น แอชตันกลั้นใจออกปากไล่อีกคนโดยไม่อธิบายเหตุผลใด ๆ เขาเอาแต่ร่ำไห้อย่างเอาเป็นเอาตายจนในที่สุดก็เอ่ยปากไล่ออีกคนออกไปด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่ และก็เช่นกันกับที่อารมณ์เดือดดาลของคาลัมพลุ่งพล่านออกมา

คาลัมกดไหล่อีกคนให้นอนหงายราบไปกับพื้น เขาจัดการขึ้นคร่อมตัวอีกฝ่ายไว้ รวบมือทั้งสองข้างของแอชตันขึ้นเพื่อผ่อนกำลังของอีกฝ่ายลงไม่ให้ดิ้นหลุดไปจากใต้อาณัติเขา มือข้างที่ว่างคาลัมใช้มันครอบปิดปากของแอชตันไว้ เขาพยายามผ่อนแรงลงเพื่อไม่ให้อีกคนเนื้อตัวบอบช้ำไปมากกว่านี้ คาลัมเพียงแค่อยากจะรับสาเหตุที่ทำให้แอชตันเป็นเช่นนี้ เขาใจไม่ดีเอาเสียเลยเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่สะอื้นฮักจนเหมือนจะขาดใจอยู่รอมร่อ จนในที่สุดพายุอารมณ์ที่บ้าคลั่งของแอชตันก็สงบลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เริ่มเหือดหาย

"ได้โปรดคุณแอชตัน ได้โปรดบอกผมทีว่าใครเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้" ทั้งคู่มองจ้องเขาไปนัยน์ตาของกันและกัน เป็นคาลัมที่เอ่ยปากขอร้องวิงวอนให้แอชตันเล่าในสิ่งที่ได้เจอมา คาลัมปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ เขาใช้นิ้วหัวแม่มือบรรจงเกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาที่ติดบนแก้มทั้งสองข้าง "คุณแอชตันรู้ไหม ว่าทุก ๆ หยดน้ำตาของคุณมันกระทบความรวดร้าวในใจของผมมากขนาดไหน"

คาลัมส่งยิ้มละมุนให้แอชตัน เขายื่นหน้าเอาริมฝีกปากสัมผัสกัน ปลอบขวัญให้อีกฝ่ายรู้สึกดีด้วยการกุมมือกระชับแนบแน่น และกว่าที่แอชตันจะรู้ตัวเขาก็ถูกอุ้มไปยังห้องนอนของตนเองเสียแล้ว