Teach Me

1. Moeizame start

"Paulien de Vries?" Zijn stem was bitter, maar standvastig wanneer de woorden zijn lippen ontsnapten.

"Hier, meneer."

Ik haatte hem.

"Jaap Tuinstra?" De manier waarop hij de lettergrepen naar buiten blies, was bijna symbolisch.

"Hier."

Ik haatte hem.

"Tim Janssen?" Ik kneep mijn ogen samen op het moment dat hij de woorden uitsprak.

"Hier!"

Ik haatte hem zo erg. Het was niet alsof ik expres te laat kwam; ik had me verslapen. Ik bedoel, mijn traagheid was altijd al een probleem geweest, maar wat maakte het uit? Ik haalde altijd goede resultaten en ik was absoluut niet het meisje dat altijd alleen zat in de pauze. Deze man moest juist blij zijn dat ik hier zat en niet drugs aan het verkopen was op straat! Dan had ik het nog niet eens over het feit dat hij nieuw was en mijn onderwijs aan het dwarsbomen was door midden in het semester ineens op school te verschijnen met zijn afschuwelijke aktetasje. Had hij niet door dat het me al ontzettend veel moeite had gekost om mijn vorige Engels docente te leren kennen en haar eindelijk zo ver te krijgen mij al die stomme grammatica en woorden te doen begrijpen?

Ik voelde een plotse kneep in mijn bovenarm en ik ontwaakte uit mijn gedachten.
"Lauren, hij noemde je naam!" hoorde ik mijn vriendin, Jill, die naast me zat, zeggen. Ik rolde met mijn ogen voordat ik opkeek en mijn blik met die van mijn nieuwe leraar kruiste.
Zijn ogen waren donker; dat kon ik wel zeggen. "Hier."

Mijn stem was niet erg luid. Je zou me zo voor een muis hebben kunnen misverstaan. Desondanks had hij me gehoord en zette met zijn pen een vinkje naast mijn naam op de presentielijst.

Dat alles wat hij deed op mijn zenuwen werkte, lag misschien wel aan het feit dat we daarnet geen lekkere start hadden gemaakt. De manier waarop hij net minachtend naar me keek en zijn hoofd schudde in teleurstelling. Om eerlijk te zijn overdreef hij wel; het was niet zo dat te laat komen het einde van de wereld betekende! Hij zou zich moeten realiseren dat niet alles in het leven om hem en zijn pathetisch kleine horlogetje draaide.

Oké, misschien was ik ook wel aan het overdrijven. Maar hé - ik heb nog nooit eerder moeten nablijven en ik was niet van plan om deze prestatie te verbreken.

Ik keek naar hoe mijn Engels leraar iedereens naam opschreef; het leek wel alsof hij de hele lijst in zijn hoofd aan het verwerken was. Mogelijk probeerde hij deze te onthouden voor een psychotisch plan om de reputatie van onze klas te verwoesten. Erover nadenkend schudde ik mijn hoofd; natuurlijk was hij niet zo achterlijk.

"Penny for your thoughts, Lolo?" Jill porde in mijn arm en ik wierp een vluchtige blik naar haar. Ik was bijna vergeten hoe erg ik het haatte dat ze me 'Lolo' noemde. We zaten dan wel in de Engelse les, maar ik had geen idee wat ze hiermee bedoelde. "Wat?" Jill zuchtte. Ze kon het niet hebben dat mijn Engels niet op hetzelfde niveau was als dat van haar. "Waarover ben je aan het peinzen?"

"Ik ben gewoon aan het fantaseren over hoe geweldig het nablijfuur gaat zijn straks," zuchtte ik en leunde mijn stoel naar achteren.

"Hé, het kan altijd erger. Hij ziet er in ieder geval goed uit," suggereerde ze. Ik draaide mijn hoofd weg van haar en bekeek mijn nieuwe leraar van een afstand. Ik moest haar gelijk geven. Hij was lang en enigszins gespierd. Zijn chocoladebruine haar was in model gebracht door een strakke zijscheiding. Hij was de zoveelste man met een Pellè-kapsel, maar het misstond hem niet. Zijn kleine baardje maakte het moeilijk zijn leeftijd te schatten, maar oud kon hij zeker niet zijn. Ouder dan 25 zou ik hem niet geven.

"Lauren, is er een probleem met je gehoor ofzo?" De leraar was voor me gaan staan en ik kromp een beetje ineen. Ik schudde mijn hoofd en hoorde de rest van de klas grinniken. He trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek naar me.

"Oh, echt? Dan zal je het vast niet erg vinden uit te leggen waarom je mijn klas voor de tweede keer onderbreekt in - " hij keek naar zijn horloge, "vijftien minuten, of wel?"

Ik rolde met mijn ogen. De mond van mijn Engels leraar vormde een rechte lijn. "Vraag je nu om langer na te blijven? Het zou me een genoegen zijn."

Mijn ogen schoten naar Jill, die vervolgens haar schouders ophaalde. Die gast was echt gestoord. Ik keek de klas rond om vervolgens te zien dat iedereen me aandachtig aan het bekijken was.

Ik keek terug naar mijn leraar en kwam langzaam maar zeker overeind. Ik was minstens anderhalve kop kleiner dan hij, dus het was niet zo intimiderend als ik gehoopt had, maar dit was wel de benadering die ik nodig had.

"En wie bent u?" De woorden ontsnapten mijn mond moeiteloos. De leraar kneep zijn ogen lichtjes samen, maar behield de rust. Hij was moeilijk af te schrikken, dat is iets wat zeker was. Waarom zou hij ook? Per slot van rekening was ik maar een nederige tiener, toch?

"Meneer De Koning," antwoordde hij zelfvoldaan. Het leek alsof hij dacht dat hij de mooiste achternaam van het universum had. Ik vond zijn naam lelijk. Net zoals zijn persoonlijkheid.

"Vindt u het erg mij te vertellen waarom u zo'n neerbuigende klootzak bent?" waagde ik te vragen. Meteen had ik spijt van mijn woorden. Ik kon een enorme bitch zijn als ik dat wilde, maar het was nooit zover gekomen dat ik die kant van mezelf nodig had gehad.

Ik voelde de hele klas naar adem happen en ik wist dat ik er nu al een potje van had gemaakt. Als nablijven niet genoeg was, dan zou ik waarschijnlijk geschorst worden, puur voor dit.

In plaats daarvan deed meneer De Koning iets wat ik nooit verwacht had: hij knikte, glimlachte, draaide zich om en liep terug naar zijn bureau. Ik stond daar, niet wetend wat ik moest doen. Heb je ooit echte stilte meegemaakt? Volkomen stilte? De stilte waarin je een speld kunt horen vallen? Dat was de sfeer die op dat moment in het lokaal hing. Ik had binnen enkele seconden mijn hele reputatie veranderd, dan wel niet verwoest. Ik ging van goede cijfers, nooit nablijven, rustig en vriendelijk, naar brutaal, bitchy en rebels.

Maar opnieuw: ik zou het kunnen hebben overdreven. Leerlingen moeten nablijven voor veel ergere vergrijpen - zoals het slaan van een docent. Ik vermoed, als het gebruiken van nare woorden hem op die manier zou beledigen, wat het zichtbaar niet deed, dat ik weg zou kunnen komen met een paar keer nablijven. Echter moet ik dan alsnog zijn ongemakkelijke lessen volgen voor de rest van het semester, of misschien wel het hele jaar.

Ik stond nog steeds op dezelfde plek toen de bel ging. De stilte brak uit in gefluister. Ik zou waarschijnlijk het gespreksonderwerp van de school worden in no time en dat was wel het laatste waar ik op hoopte. Ik denk dat de adrenaline was uitgewerkt, want ik voelde me nog kleiner dan dat ik al was. Ik draaide me om en zag dat Jill me aanstaarde alsof ik zojuist uit een vliegtuig was gesprongen. Ik haalde slechts mijn schouders op en raapte mijn schrijfwaren bijeen. Ik wachtte totdat ze op zou staan, zodat we niet als laatste het lokaal hoefden te verlaten. Had ik dat geluk maar.

Jill besloot om extra langzaam te doen, puur om mij het leven net iets moeilijker te maken. Het was onmogelijk om nog vóór de menigte van mijn klas het lokaal te verlaten.

Ik gluurde even naar meneer De Koning, die mij recht aankeek. Ik voelde mijn lichaamstemperatuur stijgen en mijn hart klopte tot in mijn oren. Ik keek Jill met een smekende blik aan, biddend dat ze op zou schieten, zodat ik de woede van de opkomende storm nog niet niet onder ogen hoefde te komen.

Ik hielp haar haar spullen in haar tas te stoppen en ik gooide haar bijna het lokaal uit, voordat zijn stem me kon stoppen. Helaas kon ik, al ver de gang in, zijn stem nog horen.

"Ik zie je na de les, Lauren."