Teach Me

2. Nablijven

Ik keek absoluut niet uit naar het nablijfuur met De Koning. Zonder twijfel moest ik daar een uur in stilte blijven zitten om mijn stomme actie tot me door te laten dringen. Maar, wat had het voor zin? De beste manier om mij te doen breken is om me in een klaslokaal te plaatsen en me te laten nadenken over wat ik gedaan had. De meeste leerlingen zouden het gewoon van zich afschuiven en doorgaan met hun verwoestende leventje, maar ik denk dat ik te analytisch over dingen ben en mezelf hier extra mee zou kwellen.

Zelfs als het aankwam op studeren zat ik minimaal drie of vier uur per dag met mijn hoofd in de boeken. Ik zou met vlag en wimpel slagen. Behalve voor Engels. Engels was mijn zwakke punt en zonder de hulp en aandrang van mijn vorige lerares, zou ik waarschijnlijk diepe onvoldoendes halen. Nu was het best moment om te realiseren dat het weer helemaal die foute kant op ging – zelfs na alle moeite die ik erin had gestoken het afgelopen jaar.

Het grootste deel van de dag vloog voorbij. Zelfs de lessen die ik normaal gesproken echt niet trok. Ik hoopte dat de dag langer zou lijken te duren, zodat het eveneens langer zou lijken te duren eerdat het nablijfuur voor de deur stond en me mee zou nemen naar de hel. Helaas stond het lot niet aan mijn zijde.

De laatste bel ging en ik raapte mezelf bijeen om naar het lokaal van meneer De Koning te gaan. Ik toonde zelfs de moed om op de deur te kloppen. Geen antwoord.

Ik voelde een sprankje hoop; was hij me vergeten? Ik vond het niet erg om naar huis te gaan en het ook te vergeten. Ik bedoel, als hij niet een plekje vrij maakte voor mijn nablijfuur in zijn drukke rooster, dan betekende het ook niet veel voor hem, toch?

Ik draaide me om en was klaar om te vertrekken, toen ik achter me de deur open hoorde gaan. Even sloot ik mijn ogen in teleurstelling en draaide me weer richting het lokaal.

Meneer De Koning leunde tegen de deurpost en zag er ietwat vermoeid uit. Hij wenkte naar me voordat hij terugliep naar zijn bureau. Ik sloot de deur achter me en ging vooraan zitten. Niet helemaal vooraan, want dat zou het begin van een lange lijdensweg zijn. Ik schaamde me niet voor wat ik had gezegd; hij is een neerbuigende klootzak, maar ik had toch wat beter na kunnen denken over de manier waarop ik het had gezegd. Ik keek naar de snelle bewegingen die zijn pen maakte terwijl hij toetsen nakeek.

Tien minuten vlogen voorbij. Het klikken van zijn pen maakte me nerveus. Ik besloot maar om een gesprek te beginnen.

"Het spijt me, meneer." Nee, het speet me niet.

Meneer De Koning stopte met nakijken, keek op en staarde me recht aan voordat hij het woord op zijn lippen legde: "Voor?"

Ik beet op mijn onderlip voor een paar seconden. "Ik noemde u een klootzak."

He trok zijn wenkbrauwen op. Een lichte glimlach trok aan zijn lippen. "Dus ik ben nog steeds neerbuigend – zelfs als ik geen klootzak ben?"

Hier moest ik even over nadenken en keek overal heen behalve zijn gezicht. Ik knikte. Mijn leraar begon te gniffelen en hief zijn handen in overgave boven zijn hoofd. "Hé, ik ontken het niet." Op mijn gezicht verscheen nu ook een glimlach.

Het was niet de bedoeling nu vriendjes te worden met De Koning. Hij gaf zelfs aan zichzelf toe dat hij neerbuigend was. Waarom zou ik mezelf in die positie plaatsen? Het was niet alsof hij geen andere dingen meer zou zeggen waaraan ik me zou ergeren.

De grap was gemaakt en hij ging verder met nakijken. "Hoe dan ook, Lauren, te laat komen tolereer ik niet. Ik verwacht dat je op tijd naar al mijn lessen komt."

Ik rolde met mijn ogen in zijn richting. "Ik kan er niets aan doen als ik pas laat in slaap val."

"Dat kun je wel." Zijn stem was ineens een stuk luider.

Ik keek naar de klok die boven het bord hing. "Nou, ik denk dat ik in ieder geval niet te laat ben om mijn nablijfuur af te ronden." Ik stond op en keek hem aan. Hij zei niets en liet me doelbewust gaan.

Voordat ik de deur bereikte, zei hij iets wat me in verwarring achterliet.

"Je zult nog veel van me zien." Betekende dat dat ik nog vaker na zou moeten blijven? Of meer lessen van hem zou krijgen? Hij kon toch niet ineens voor andere leraren in gaan vallen?

Verward verliet ik het lokaal.