KORUYUCU'M

Alarmım! Deli gibi bağırmak zorunda mıydı? Ayrıca bunu kim kurdu bu saate?

...

Tamam evet tabii ki de ben! Yataktan söylenerek çıktığımda gardolabımı açtım. Gardolabım gerçekten çok hoşuma gidiyordu. Çünkü kocaman ve oldukça düzenliydi. İçinde her şey vardı.

Ve bugün okulda ilk günümdü, çok güzel ama bir o kadar da tatlı olmalıydım. Zıtlıkları oluşturmalıydım yani.

Elime puantiyeli, kabarık bir elbise aldım ve altına da siyah babetlerimi... Saçlarımı da at kuyruğu yaptım ve tamam.. Bence çok güzel ve tatlı olmuştum.

Kapıyı açtığımda her sabahki gibi karşımda meteor bi çocuk duruyordu. Kızlar ona deli oluyordu ama ben sadece ABİ diyordum. Çok havalı olduğumu düşünürdüm hep. Bu kadar taş bi çocuk benim abim. Taa ki arkadaşlarımın hepsi benden uzaklaşana dek. Kızlar için: O çocuk neden senin yanına gelip duruyor Derin? Benim onu sevdiğimi bile bile mi onla konuşuyorsun?

Evet abim olduğunu bilmiyorlardı. Bunu ben istemiştim. Arkadaşlarımın beni abim için sevmelerini istemiyordum çünkü..

Erkekler içinse: Hangi erkek benle konuşsa karşısında abim bitiyordu. Yani konuştuğu için dövülür müydü? İşte...

" Derin, noldu? Hey! Bana öyle bakma ben senin abinim unuttun mu?"

" Of abi. Merak etme abim olmasan bile sana o kızların davrandığı gibi davranmam." Yalandı. Peşinde sürünürdüm...

" Yalancı, benim yakışıklılığıma nasıl dayanabilirdin?" Ve o,kızları delirten bakışını attı bana.. Egoist olduğunu da söylemiş miydim?

" Abi kapatalım mı bu konuyu? Hem senle konuşmam gereken önemli şeyler var." O da ciddiyete bürünüp onaylarcasına kafasını salladı.

" Bak abi, hala arkadaşlarımın senin abim olduğunu bilmesini istemiyorum. Ayrıca erkek arkadaşlarım benle konuştuğunda onları dövmeni de istemiyorum. Tamam, abimsin. Ama arkadaşlarımı benden uzaklaştırıyorsun.. Lütfen bunu yapma. Bi de karşılaştığımız yerde bana çapkın bakışlarından atma.!" En son cümleme koca bir kahkaha atmıştı. En sonunda

"Anlaştık" dedi ve beni rahatlattı.

--

Okula girdiğimde herkes benden tarafa bakıyordu. Ah, hadi ama tabii ki de bana bakmıyorlardı. Bi dakika bu erkekler neden benden tarafa bakıyorlar? Abime? Abime baktığımda öfkeli bir şekilde bana bakan erkeklere bakıyordu. Ne kadar da bakıyordu dedim..

Abimi tanımıyormuş gibi yapmak zorundaydım. Böyle giderse bu imkansız olucak gibi... Ama abime de güveniyordum. O asla sözünden caymazdı. Ben bunları düşünürken yakışıklı bir erkek ( abiciğim kadar yakışıklı olmasın) yanıma geldi ve:

" Selam , Ben Kaan.. Sen?" Abime taraf bakmadan

" Ben de Derin.. Merhaba!"

Elini bana uzattı ve tutmamı bekledi.

Eveeeet. İlk bölüm de burda bittteeer. İlk hikayem bu yüzden eleştirilerinizi, önerilerinizi esirgemeyin. Bi de votelarsanız çok seviniriim . :))