KORUYUCU'M

Acaba şimdi ne yapıyor?

Kaan'ın kafede ettiği teklif üzerine biraz şaşırsam da kendimi toparlayıp cevabımı verebilmiştim. Bundan sonra ne olur bilemiyorum. Abim ne der kestiremiyorum ama eğer Ediz'i unutmam gerekiyorsa. Her şeyi yaparım. Çünkü gittikten sonra geçen zaman içerisinde onu özlediğimi fark ettim. Gün be gün 2 katına çıkarak artıyordu özlemim. Bana ne yapmıştı! Onunla doğru düzgün bir yerlere gidip kahve bile içmemiştik veya beni bir pastaneye götürüp en sevdiğim çikolatalı pastalardan bile almamıştı. Ben ona ne ara bu kadar  bağlanmıştım?İlk görüşte aşk mı? HAYIR... İlk gördüğümde sadece korkuyordum... O bir katildi. Bunu biliyordum ben. Öykü bana bunu demişti. Ama o gün okulun ortasında beni kucağına alıp koşturması ona olan bütün ön yargılarımı yerle bir etmişti... Onun bir katil olmadığını düşünmüştüm. Masum bir çocuk... 

Bana her baktığında içimden ona sarılıp 'artık rahatla,yanında ben varım' diyesim geliyordu. Çok üzüntülü bakıyordu. Çok gergin. Sanki 'bu dünya bana karşı ben öleyim de rahatlasın herkes' gibi... Arkadaşlarının yanında gördüğümdeyse kızgın, her şeyi yakıp yıkacak biriymiş gibi bakıyordu. Bu kadar duygu karmaşasını nasıl yaşıyordu nasıl kaldırıyordu bunu bilmiyorum... Ben onda ne buldum... Bakışlarına mı aşık oldum? Yoksa bana olan ilgisine mi? Onun bana verdiği güvene mi? Hepsine. Onun yanında özgüven patlaması yaşıyordum. Sinir olduğum bütün insanlara karşı bir sevgi, acıma hissi uyanıyordu içimde... Neden? Çünkü bir tavşan kadar masum bir o kadar da tehlikeli olan yakışıklı çocuk Ediz beni seviyordu. Kalben bana aitti. Onlar sadece bana aşkla dolu bakan gözlerine bakıyorlardı Ediz'in.  Bu onlara acımama yetiyordu. Ama şimdi... Şimdi acınası durumda olan kim? 

Ediz mi?

Ben mi? 

Diğerleri mi? 

Diğerlerinin tuzu kuru... Sadece bakarlar onlar. Ama ben sevdim. Sonra ne oldu? Bir anlık sinir uğruna abimi gözlerimin önünde dövdü. Bilmiyor muydu ki, abime olan sevgimi... Bilmeseydi bana o derece bakmazdı herhalde değil mi? 

Acaba şimdi ne yapıyor?

Ediz HAN

Bu lanet yere geleli bir ay olmuştu. Yoksa daha mı kısa? Cehennem azabı gibiydi burası.. Ben ilk defa birini sevmiştim. İlk defa birine güvenmiştim. İlk defa birine nefret dolu değil de aşk dolu bakmıştım. Tüm ilklerimi onunla yaşamıştım ben. 

Ediz Han özür dilemez ama aşık olduğu kızdan belki de binlerce kez dilemiştir. Veya Ediz Han aşık olmaz ama sevdiği kıza kaç kere aşkını ilan etmişti. Gerek mesajla gerek yüz yüze... Ama şimdi noldu?  Ediz Han hayatında kaçırmaması gereken fırsatı kendi iradesi ile geri tepmişti. En değerlisinin en değerlisi olamamıştı belki ama onu seviyordu. Ah! Ne diyorum ben... Ona deliler gibi aşıktım. Ona fena halde tutulmuşum. Zorba babam gelse 'Sen adam olmazsın bir kızla evleneceksin!!' dese Derin'in bütün ısrarlarına rağmen onunla evlenirdim...  O masumdu, saftı, kusursuzdu. Ve katil olarak bildiği birine güvenecek kadar da APTALDI... Veya cesur... 

Gözleri önünde abisini dövmeseydim her şey çok daha güzel olabilirdi.Mesela lunaparka giderdik, pastaneden ona pastalar kurabiyeler alırdım. Doğum gününü kutlardım... 

Her gün ona, onu sevdiğimi söylüyorum.. Acaba tepkileri nelerdir? Abisi affetmiş midir ki... O gerizekalı çocuk kardeşini her şeyden çok seviyordu. Tabii ki de affetmiştir!!

Peki ya Derin her gece ağlıyor mudur? Veya benim gibi sinir krizleri geçiriyor mudur? Gitmemi istediğinden pişman mıdır?

Acaba şimdi ne yapıyor?