Kalbimiz Kilitli

1) "Ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi"

Hissediyordum. Canımın derinden yandığını hissediyordum. Hani haykırmak istersin,ağlamak istersin ama susarsın ya. Hani boğazın düğüm düğüm olur. Tam anlamıyla öyleydim. Ama garipsemiyordum artık.Alışmıştım böyle olmaya. Bu böyle belki beş yıl belki on yıl devam edecekti.
O gece yine klasikleşmiş gecelerimden birini yaşıyordum. Serkan hayatımdan gittiğinden beri hayatımda pek değişen bir şey olmuyordu zaten.Gündüzleri bir şekilde atlatsam da geceler kördüğüm gibiydi. Ne yapsam zaman geçmiyor,her yaptığım işte aklıma o geliyordu. Kolay mıydı çocukluğunu,gençliğini adadığın birini unutmak? Bazı şeyleri kabullenemiyordum. Nasıl oldu da Serkan beni sınıf arkadaşımız olan Sıla'yla aldattı? Nasıl oldu da Serkan yıllarımızı,hayallerimizi,anılarımızı silip attı? Bütün bunların bir rüya olmasını o kadar çok isterdim ki.Pardon kabus. Benim güvendiğim tek insandı o. Onun için her şeyi,herkesi silmiştim. Ne vardı da güvenimi kırmıştı ki anasını satayım? "Kendine gel İrem,Serkan yok artık." dedim kendi kendime. Bunu binlerce kez söylemiştim ama kabullenemiyordum işte. Ulan ben şimdiden böyleysem,okullar açılınca napıcam? Serkan sürekli gözümün önünde olacak. Belki de o yılan kızla çok yakın olacaklar ve ben onları izleyeceğim. Bu nasıl bir hayat? Birisi artık bana hayat veren fişleri çeksin. Yine beynimdeki labirentte böyle saçma şeyler gezinirken nöronlarımın şikayetçi olduğunu hissettim. Dizüstü bilgisayarımdan Duman-Bekle Dedi Gitti açarak kendimi yatağıma attım. Bekle deyip giderler ve gelmezler ya hani. Bazen de bekle demeden giderler. Bir şekilde giderler işte. Gitmek saçma bir eylem değil mi? Önemli olan sonsuza dek kalmaktır. Sonsuza dek. Daha fazla böyle şeyler düşünmemek için gözlerimi kapatıp şarkıya eşlik etmeye başladım. "Bekle dedi gitti. Ben beklemedim. O da gelmedi,ya. Ölüm gibi bir şey oldu ama ama ama kimse ölmedi..."