Meant to be lost with you || Shawn Mendes

Hoofdstuk 3

Shawn's POV
Ik versnel mijn passen en maak mijn rensprongen groter. Ik vraag me af of ik ooit zó snel gerend heb: als een losgeslagen gek ren ik zo snel mogelijk in de richting waar ik de gil en het gehuil vandaan hoorde komen.

Na een tijdje zie ik plotseling in de verte iets op het pad liggen. Gelukkig staat mijn iPhone-zaklamp aan, want anders had ik het nooit kunnen zien. Naarmate ik dichterbij kom, merk ik dat het een meisje is. Dit moet haar zijn.

Ondertussen vraag ik me af how on earth ze helemaal tot hier is gekomen; wat heeft ze een eind gelopen! Met mijn laatste beetje energie ren ik nóg harder dan dat ik al deed naar haar toe.

Eindelijk sta ik naast haar. Ik kniel neer en kijk rond. Zo te zien is ze gestruikeld over de wortel van een boom. Ik vind het vreselijk hoe ze hier nu op de grond ligt, maar het is alsnog een hele opluchting dat niemand haar hier in het duin iets heeft aangedaan; ik wil er niet eens aan denken wat er in dat geval had kunnen gebeuren.

Haar gezicht heeft een trieste uitdrukking en zit vol met schrammen en bloed. Ze is duidelijk bewusteloos. Snel voel ik aan haar pols. Gelukkig, haar hart klopt nog. Zijn die lessen EHBO in middle school toch nog ergens goed voor geweest, denk ik bij mezelf.

Nu ik een tijdje naast haar zit zie ik dat ze ook gewoon rustig ademt, thank god. Aangezien er wel vaker meisjes flauwvallen als ze me ontmoeten, is dit niet de eerste keer dat ik dit meemaak. Ik weet het; ik kijk zelf ook nog steeds raar op als dat soort dingen puur en alleen door mijn aanwezigheid plaatsvinden, maar ik kan er helaas ook niks aan doen.

Deze situatie is natuurlijk wel veel heftiger, maar toch is het fijn dat ik er al wat ervaring mee heb. "Shawn, dit kan je, gewoon rustig blijven", mompel ik tegen mezelf.

Ik baal dat ik haar naam niet weet. "Hey, honey, are you okay? Please say you're okay...", zeg ik zachtjes tegen het meisje. Geen reactie.

Het is nog steeds hard aan het regenen en ik leg mijn hand voorzichtig op haar voorhoofd, die nogal koud aanvoelt. Snel doe ik mijn jas uit en leg hem over haar heen. Het kan me niet schelen dat ik het straks zelf vast ook koud zal krijgen.

Ik kijk op mijn telefoon om te kijken of ik iemand kan bellen. Geen bereik, shit! Dan heb ik eindelijk een telefoonabonnement waarmee ik over de hele wereld onbeperkt kan bellen, sms'en en internetten, maar kan ik er alsnog niks mee doen. Frustrerend.

Plotseling krijg ik een ingeving. Wat als zij een telefoon heeft die wel bereik heeft? Dat zou goed kunnen, maar hoe moet ik dat aanpakken? Om eerlijk te zijn zoek ik liever niet zomaar in haar zakken naar haar telefoon, dat zou eigenlijk té vreemd zijn.

Omdat ik geen idee heb wat ik anders moet doen en het echt een noodgeval is, besluit ik het toch te proberen. Als ze nu opeens zou bijkomen, ben ik de pineut. Ik negeer mijn gedachten en doe snel haar jaszak open.

Bingo! Ik pak voorzichtig haar telefoon en kijk op het toegangsscherm of ze bereik heeft. Nope... Het zal ook nooit eens meezitten.

Moedeloos staar ik naar het meisje, met haar iPhone nog in mijn hand. Dan valt het me op dat de achtergrondfoto van haar toegangsscherm een foto van mij tijdens een concert is. Ik moet glimlachen. Vandaar dat ze me herkende.

Omdat ik haar toegangscode niet weet, kom ik helaas niet verder dan het toegangsscherm. Dan besef ik dat het niet het goede moment is om in te breken in de telefoon van het meisje, dat dankzij mij nu bewusteloos op de grond ligt. Kom op, hou je hoofd erbij!