Meant to be lost with you || Shawn Mendes

Hoofdstuk 4

Shawn's POV
De volgende ochtend word ik wakker van een deur die ik open en dicht hoor gaan. Nog half slapend en niet nadenkend, negeer ik het geluid en voel ik hoe mijn ogen vervolgens weer dichtvallen.

"Shaaawnnn! Waar blijf j-", hoor ik iemand plotseling hard roepen, maar de zin wordt abrupt afgebroken. Dit keer ben ik meteen écht wakker. Ik schiet overeind in mijn bed. Dan zie ik dat Andrew, mijn manager, mij vanuit de deuropening van de slaapkamer met een extreem verbaasd gezicht staat aan te kijken.

Ik zie zijn blik wisselen van mij, naar mijn torso, naar hetgeen wat rechts van me is en weer terug. Opeens schiet hij keihard in de lach. "Je-, je hebt gisteren zeker een heeeele leuke avond gehad, Shawn!", zegt hij tussen het lachen door, waarna hij vervolgens nog harder begint te lachen.

Ik snap niet wat er nou zo grappig is. Langzaam volg ik zijn blik. Ik zie ten eerste dat ik geen shirt aan heb. Zo raar is dat toch niet? Ik slaap immers wel vaker zonder shirt.

Vervolgens kijk ik naar rechts en schrik ik me het apezuur: er ligt naast me in bed een meisje te slapen. Even blijf ik haar met grote ogen aanstaren, bang voor wat ik mogelijk gisteravond heb uitgehaald, maar dan begint het me weer te dagen wat er werkelijk gebeurd is.

"A-Andrew, ik weet waar je nu aan denkt, maar dit is dus écht niet wat het lijkt, okee?", zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk, maar het komt er alsnog zenuwachtig uit. Hij lijkt eindelijk een beetje bij te komen van zijn lachbui en kijkt me met een pretface aan.

"Tuurlijk vriend, als je er zelf maar in gelooft he! Waar heb je je shirt gelaten dan?", zegt hij terug en begint me weer uit te lachen. Waarom vindt die man zichzelf toch zo grappig? Er is niks grappigs aan.

"Nee Andrew, I swear to god, deze keer-" "ja ja, deze keer dit, de andere keer dat; het maakt me allemaal weinig uit. Schiet nou maar op, want ik heb honger. Tijdens het ontbijt hoor ik wel hoe het was," onderbreekt hij me met een knipoog. Vervolgens draait hij zich om en nog voordat ik kan tegensputteren, is hij alweer uit mijn hotelkamer verdwenen.

Ik staar voor me uit, overdonderd door het grote misverstand dat hier zojuist heeft plaatsgevonden. Had ik gisteravond na het douchen maar niet zo lui geweest en gewoon een shirt aangetrokken.... En waarom was ik het er ook alweer mee eens dat Andrew ook een toegangspasje van míjn kamer zou krijgen?!

Op mijn telefoon zie ik dat het al kwart over negen is, en ik besef dat ik vannacht ben vergeten een wekker te zetten. Daardoor ben ik nu al bijna drie kwartier te laat voor het tijdstip waarop ik Andrew eigenlijk bij zijn hotelkamer zou ontmoeten, om vervolgens samen te gaan ontbijten.

Ik kijk naast me. Het frustreert me dat ik nog steeds niet weet hoe het meisje heet. Zonder haar wakker te maken stap ik het bed uit. Ik pak een simpel t-shirt uit mijn koffer, trek het aan en schiet snel de badkamer in om me op te frissen voor het ontbijt.

Even later wrijf ik mijn handen over mijn gezicht heen en kijk in de spiegel, mezelf afvragend waarom ik me in deze bizarre situatie terecht heb laten komen. Als ik gisteravond nou gewoon aardig tegen haar had gedaan, dan had dit allemaal niet eens gebeurd geweest.

Ik loop de badkamer uit en blijf vervolgens even stilstaan in de slaapkamer, starend naar het meisje. Zo te zien ligt ze nog best diep te slapen. Na al die emoties en vervolgens zo'n harde val, is dat niet zo gek. En wie weet waar ze vandaan kwam fietsen nog voordat ze me aansprak.

Mompelend zeg ik haar gedag en vertrek ik vervolgens naar de ontbijtzaal van het hotel, waar ik Andrew aan een tafel zie zitten. Hij is alvast begonnen met eten.