Meant to be lost with you || Shawn Mendes

Hoofdstuk 6

Shawn's POV
Met de geluiden van het lopende water in de douche op de achtergrond, zit ik op de bank in de woonkamer van mijn suite. Naast me ligt een van mijn akoestische gitaren en voor mijn neus ligt het notitieboek dat ik gebruik om al mijn liedjes in op te schrijven.

Peinzend kijk ik om me heen naar alle proppen papier op de grond, volgeklad met nutteloze liedteksten. Het zit in me, ik voel het, maar momenteel komt het er niet uit zoals ik het zou willen. Ik zit vast en probeer er van alles aan te doen om ervoor te zorgen dat de woorden weer net zoals vroeger als een soort onuitputtelijke stormvloed op het papier belanden.

"Eve," fluister ik tegen mezelf. Eve. Die meid doet iets met me, maar ik weet niet goed wat. Nog niet. Ze heeft iets speciaals en ik kan het maar niet loslaten. Ik pak mijn gitaar erbij en begin wat random akkoorden te spelen.

Ik dwaal met mijn gedachten af naar haar mysterieuze zeeblauwe ogen die me zo geschrokken aanstaarden, en haar mooie rechte tanden die tevoorschijn kwamen toen ze moest lachen.

Ik schud mijn hoofd en probeer snel aan iets anders te denken. Je weet wat ervan komt als je jezelf verliest in een persoon, Shawn, en dat is niet bepaald voor herhaling vatbaar. Ik zet mijn gedachten snel opzij en staar uit het raam. Mijn vingers strijken zachtjes over de snaren van de gitaar.

Zodra ik merk dat ik de weg kwijt raak, is dit altijd het eerste wat ik doe. Muziek is alles voor me. Ik kan al mijn gevoelens erin kwijt, in plaats van alles te gaan overdenken. Op die manier ontstaan meestal ook nieuwe liedjes. Helaas lijkt het er nu alleen op alsof mijn ziel zijn tong verloren is.

Ik laat mijn emoties het roer overnemen en vergeet op een gegeven moment alles om me heen. Doordat ik compleet opga in het gitaarspelen en er even later uit automatisme ook bij begin te zingen, merk ik niet dat de douche inmiddels is uitgegaan en er iemand stilletjes naast me is komen gaan staan.

"Je- je hebt zoveel talent," hoor ik diegene plotseling zachtjes zeggen. Ik schrik op en draai me om. Achter me, in de deuropening van de woonkamer, staat Eve. Haar lange, nog natte haar hangt losjes over haar schouder en ze draagt de hoodie en de joggingbroek die ik haar had meegegeven. Niet staren Shawn, hou je in...

"Ik uhm-," even ben ik hard opzoek naar woorden, maar ik kan mezelf gelukkig al snel weer herpakken. "Ik doe er erg mijn best voor, dankje," vervolg ik met een glimlach. Ze kijkt verlegen naar de grond.

"Je liet me schrikken," zeg ik glimlachend. "S-sorry, je was zo lekker bezig en ik ehh, ik wilde je eigenlijk niet uit je concentratie halen," antwoord Eve. Ze loopt naar de bank toe en gaat voorzichtig naast me zitten, maar wel op een afstandje.

Ze is weer net zo verlegen als aan het begin, terwijl ik dacht dat ze zich juist net wat comfortabeler was gaan voelen in mijn aanwezigheid. Zou ze me niet vertrouwen?

Het is even stil. "Ben je alweer een beetje opgeknapt? De wondjes zien er in ieder geval veel beter uit," zeg ik op een gegeven moment. "Ja, ik voel me een stuk beter, de douche was heerlijk. En bedankt voor het lenen van je kleren," zegt Eve dankbaar.

"Geen probleem hoor, ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen. En ze passen zo te zien perfect," zeg ik met een knipoog. Eve moet lachen. "Mwoah, misschien íetsjes te groot, maar het zit in ieder geval lekker," lacht ze.

Ik zei het als grapje, maar van binnen weet ik wel beter. Er hebben al vele meiden 's ochtends mijn kleren geleend, maar ik vraag me af of er ooit iemand was die ze zó goed kon hebben. Mij hoor je momenteel in ieder geval niet klagen over het uitzicht.