Meant to be lost with you || Shawn Mendes

Hoofdstuk 5

Eve's POV
Ik hoor hem met grote passen op me afkomen en ren zonder op te kijken hinkend verder naar de deur, die nu bijna binnen handbereik is.

Ik grijp naar de deurkruk en heb de deur al zo goed als open, als ik plotseling bij mijn schouders vastgepakt word. Ik versteen en maak geen enkele beweging; het lijkt wel alsof de hele scène op pauze gezet wordt.

Ik durf de persoon achter me niet onder ogen te komen en kijk met mijn hand nog op de deurkruk trillend naar de grond, in afwachting van wat de persoon gaat doen. Ik hoor hem zuchten.

"Please hun, wees niet bang, ik doe je echt geen pijn, okay?", zegt hij zachtjes. Heel voorzichtig word ik omgedraaid, waardoor ik nu met mijn rug tegen de deur sta. Zijn handen liggen nog steeds op mijn schouders. Hij staat mij waarschijnlijk aan te kijken, maar ik blijf eigenwijs naar de grond staren. Ik vertrouw hem niet; wie weet wat hij wel niet van plan is.

Hij haalt een van zijn handen van mijn schouders en wrijft zachtjes over mijn bovenarm. Ik sluit angstig mijn ogen, wensend dat dit maar een droom zou zijn en ik straks gewoon in mijn eigen bed wakker zou worden. Dan voel ik hoe mijn kin opeens zachtjes omhooggeduwd wordt.

"Kom op... je kan niet voor altijd zo blijven staan." Daar heeft hij een punt.  Ik twijfel, maar even later doe ik trillend mijn ogen open, waardoor we elkaar plotseling recht aanstaren.

"You see, zo erg was dat niet, toch?", zegt hij. Ik knik, maar van binnen kan ik alleen maar denken hoe intimiderend deze situatie wel niet is. Zou hij de angst in mijn ogen zien? Dan haalt hij gelukkig zijn hand van mijn arm en zet hij een paar stappen naar achter, pfew.

Snel wend ik mijn blik af van zijn ogen en scan langzaam van onder naar boven de persoon die voor me staat. Sneakersokken en een joggingbroek, verder shirtless. Een sixpack van hier tot Tokio, gespierde armen, brede schouders en smalle heupen. Om eerlijk te zijn; totaal niet slecht.

Dan kom ik aan bij zijn gezicht, en binnen een paar milliseconden vieren de zenuwen die toch al mijn lichaam aanwezig waren, een houseparty in mijn buik.

De tattoo op zijn rechterarm. De glimlach op zijn gezicht, met prachtige witte, rechte tanden. Bolle wangen met rechts een klein litteken. Het luie oog. Het natte, donkerbruine haar, waarvan enkele plukjes al opgedroogd zijn en vrolijk in de krul springen. Ik herken het allemaal als geen ander.

Ik slik en kijk toe hoe dé Shawn Mendes himself mij droogjes, met het shirt dat hij blijkbaar net in de slaapkamer aan het pakken was nog in zijn hand, vragend staat aan te kijken. Vandaar dat alles me zo bekend voorkwam.

Ik knijp mezelf hard in mijn arm, maar er gebeurt niks. "Dit kan gewoon niet waar zijn...", mompel ik. Het was eigenlijk alleen aan mezelf bedoeld, maar de beroemdheid voor mijn neus lijkt het ook gehoord te hebben.

Shawn moet glimlachen. "Klaar met de inspectie?". Shit, hij had vast door dat ik hem uitgebreid zat te bekijken. Ik voel mijn wangen rood worden en zeg niets.

"Anyways, wat mompelde je daarnet eigenlijk? Ik kon het niet verstaan," zegt hij lachend. "i-ik zei uhm... ik zei iets in de zin van no freaking way," kan ik nog net uit mijn mond krijgen.

"Yes freaking way, it's me," antwoord Shawn met een zichzelf aanwijzend gebaar en een pretface. Tot mijn grote verbazing begin ik door zijn ontspannen houding zelf ook wat rustiger te worden en kan ik zelfs een beetje om hem lachen.

Shawn trek in een snelle beweging zijn shirt aan en loopt naar me toe, waarna hij me een hand geeft. "Laten we even fatsoenlijk met elkaar kennis maken. Mijn naam is Shawn, maar zo te zien weet je dat al lang." Ik moet glimlachen en schud zijn grote, sterke hand.