Meant to be lost with you || Shawn Mendes

Hoofdstuk 2

Eve's POV
Nog steeds staar ik naar de grond. In mijn ooghoek zie ik dat hij nog steeds naar me kijkt. Ik doe net alsof ik het niet zie en denk aan mijn grote idool. In mijn gedachten zie ik zijn gezicht met zijn prachtige ogen, zijn schattige haar dat te vergelijken valt met golven van chocolade en zijn bloedmooie lichaam voor me.

Pure perfectie natuurlijk, maar ik vind dat eigenlijk niet eens het mooist aan hem. In eerste instantie viel ik voor zijn persoonlijkheid; zijn looks zijn gewoon een grote bonus. Ik denk altijd maar zo: 'I fell in love with the way he touched me, without using his hands.' Deze zin beschrijft gewoon precies hoe het is.

Ik denk aan alle momenten waarop er plotseling een kudde losgeslagen vlinders overal rondfladderde in mijn buik, alleen maar door het zien van filmpjes van hem. Ik denk aan alle keren dat Laura mij voor gek uitmaakte, omdat hij niet eens van mijn bestaan afweet. Ik denk aan het trieste leven dat ik de laatste tijd heb geleefd en aan alle keren dat ik mij samen met hem verstopte in mijn telefoon en zijn muziek.

Ik moet ervan rillen, waardoor ik plotseling opschrik uit mijn gedachten. Ondertussen is de jongen weer met een trieste blik voor zich uit gaan staren. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit dezelfde persoon is als degene die ik in mijn gedachten voor me heb. Waarschijnlijk heb ik het gewoon verkeerd gezien. Of ik droom, wat natuurlijk ook goed mogelijk is.

Toch denk ik bij mezelf; kom op, zeg nou maar iets tegen hem. Het maakt niet uit wat, als je maar iets zegt. Raap al je moed bij elkaar, je wilde hem helpen, weet je nog?

"S-Shawn?" vraag ik zachtjes. Hij doet zijn zonnebril af, waardoor ook zijn ogen zichtbaar worden. Nu is zijn blik nog intimiderender dan het al was. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan, waarna ik zo snel als ik kan weer naar de grond kijk. O-mijn-god, het is hem echt! Ik ben hier echt veel te verlegen voor. Normaal had ik allang uit angst weggelopen, maar iets in mij zegt dat ik moet blijven.

"I-I'm so s-sorry, I didn't... um, know it was you, believe me. And wasn't my intention to annoy you. I-I was cycling home and I saw you sitting here. It's just... I mean... you just look like you aren't okay at all... I-I couldn't leave you like this." Het verbaast me hoe ik me onder deze omstandigheden nog redelijk verstaanbaar kan maken in het Engels. Waren al die saaie Engelslessen toch nog ergens goed voor.

"Didn't you understand what I said to you a few minutes ago? Please leave me alone. No one can help me. I've already seen enough people today!" snauwt hij terug. Ik weet van mezelf dat ik heel gevoelig ben, zeker na wat er allemaal gebeurd is, en ik voel me van binnen dan ook breken. Ik blijf versteend zitten.

"I don't want to disappoint any more people, so please... just go away!" Terwijl hij dit zegt slaat zijn stem over en ik hoor het verdriet in zijn stem. Ik kan het niet meer aan. Zonder na te denken sta ik op van het bankje en ren ik zo snel mogelijk weg. Ik denk niet eens meer aan mijn fiets, en voel hoe er steeds meer tranen over mijn wangen beginnen te rollen.

Na een heel stuk rennen kom ik op een gegeven moment aan bij het eind van de boulevard, waar de lantaarnpalen ophouden en de straat overgaat in het duinpad, dat nu één grote duisternis is. Even houd ik in. Ik ken het gebied gelukkig op mijn duimpje, maar als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het alweer bijna 1 uur 's nachts is. Ik mag hier beslist niet zijn op dit tijdstip en al helemaal niet in mijn eentje.

In de verte achter mij hoor ik iemand roepen. "Hey, Hey! Wait, don't run away! Come here!" Aan de taal en aan de stem hoor ik dat het de persoon is die juist heeft veroorzaakt dat ik hier nu compleet buiten adem aan het begin van het duinpad sta.

Ik durf me niet om te draaien om te kijken hoe ver hij van me verwijderd is, dus in paniek ren ik verder, heuvels op en heuvels af, het duinpad volgend. Het blijft maar doorgaan, eindeloos en eindeloos. Ik val bijna flauw van vermoeidheid, maar het maakt me niks uit: ik moet hier weg.