Cecilia pov
*een paar weken later*
Ik was nu al weer 7 weken thuis en Harry & ik waren al een paar keer gespot door paparazzi en onze relatie werd steeds serieuzer.
Het enigste nadeel was dat Harry en ik sowieso wel 2 of 3 keer ruzie hadden.
Ik wou graag naar het ziekenhuis om Jurgen te bezoeken maar Harry wou dat niet om dat hij dat niet vertrouwde,
uiteindelijk won ik en mocht ik een uurtje naar hem toe, altijd het zelfde weer, soms werd ik er echt gek van.
Vandaag wou ik weer naar hem toe, hij zou de uitslag van een onderzoek krijgen en daar wou ik bij zijn.
Maar natuurlijk vond Harry dat niet goed.
'Waarom moet je naar hem toe?' vraagt Harry
'Omdat hij een vriend van me is' antwoord ik hem
'Hij heeft toch wel meer vrienden die bij hem kunnen zijn' zeg Harry nu
'hoe vaak moet ik het nog zeggen, die hebben hem in de steek gelaten' roep ik
'oke, maar ik ga mee' zegt Harry en snel trek ik mijn jas aan
Niet veel later zit ik samen met Harry en Jurgen te wachten op de dokter.
'hallo jongelui' een vriendelijk uitziende dokter loopt de kamer binnen.
'heey' zegt Jurgen
'wat heeft hij eigenlijk?' vraag Harry zacht aan mij
'leukemie' fluister ik terug, de glimlach op Harry zijn gezicht verdwijnt en hij slaat een arm om mijn schouders.
Jurgen kijkt afwachtend naar de dokter en ik zit gespannen in Harry zijn armen, deze uitslag zou zijn leven
bepalen.
'sorry jongen, maar we kunnen niks meer doen, je kunt er voor kiezen om door te gaan met de behandelingen dan heb je nog anderhalf jaar de tijd, maar zonder de behandelingen zul je nog een half jaar hebben' zegt de dokter
'dan zonder behandelingen, dan is mijn leven op het laatst zonder ziek te zijn, veel beter dan nog anderhalf jaar leven met misselijkheid en dat soort dingen' zegt Jurgen, de dokter knikt begrijpelijk 'dan mag je je tassen in pakken en naar huis' zegt hij en loopt weg.
Zonder dat ik het merkte was ik gaan huilen, dit wou ik niet, hij had me zo gesteund toen ik in het ziekenhuis lag en nu zou hij dood gaan.
Harry pakte me nog steviger vast en trok me in een stevige knuffel 'we gaan heel veel lol maken' zegt Jurgen 'dit worden de mooiste maanden uit mijn leven'
Harry helpt Jurgen met de tassen terwijl ik gebroken op de stoel zat te wachten tot ze klaar waren.
'heey, Cecilia, blijf je daar zo zitten of ga je mee?' vraagt Jurgen
ik glimlach en sta op
'waarom blijf je er zo rustig onder?' vraag ik aan hem
'ik weet het niet, het is niet leuk om elke week weer naar het ziekenhuis te gaan, nu ben ik er van verlost en na deze 6 maanden ga ik naar mijn broer toe' zegt hij glimlachend
verbaast kijk ik hem aan 'hoezo?'
'nou ik ben net als jou christen en mijn broer was dat ook, hij werkte in het leger, toen ik 14 was kregen we het bericht dat hij was gesneuveld in de strijd ik was kapot, hij was alles voor mij, hij was mijn voorbeeld, en toen was hij in eens weg, ik ben blij dat ik naar hem toe kan' legt hij uit
'ik wist niet dat je christen was' zeg ik en geef hem een knuffel.
Jaloers zie ik Harry kijken en ik laat Jurgen los en ga bij Harry lopen en geef hem snel een kusje op zijn mond 'niet zo jaloers, krullenbos' zeg ik lachend tegen hem en ook Harry en Jurgen beginnen te lachen.
Met z'n drieën liepen we het ziekenhuis uit, Harry en Jurgen zouden wel goede vrienden worden, Harry is gewoon wat jaloers soms en dat helpt hem niet echt om nieuwe vrienden te maken als ik ze ook ken, ook al vallen ze helemaal niet op meisjes.
