Het hart van goud

3/ Jongens en meer:

Mijn boek nam ik mee naar beneden om te tonen aan opa zodat ik hem kon bedanken voor zijn cadeau want van alle boeken die ik gekregen heb van hem is deze toch de beste van allemaal en ga ik nooit meer opzij leggen.

"Wat is het voor te eten?"

"Pita."

"Joepi! Ik dacht dat je het nooit meer zou klaarmaken." zeg ik voor te lachen terwijl ik aan tafel ga zitten en het boek op tafel leg wat me weer laat denken dat ik opa nog moet bedanken ervoor.

"Opa?"

"Ja?" vraagt hij terwijl hij zijn dagelijkse krant weg legt en me vragend aan staart.

"Ik moest je nog bedanken voor het boek dat je me gegeven hebt."

"Welk boek?"

"Dit boek," wijs ik aan die op tafel ligt en zijn ogen glijden er naar toe en dan terug naar mij met een frons ", hij is geweldig!"

"Lieverd kijk welk boek Violet heeft." met die woorden draait mij oma haar hoofd en ik zou bijna beweren dat haar ogen uit haar ogen kassen draaiden.

"Van waar heb je dat boek?" vraagt ze heel normaal terwijl ze zich omdraait naar het eten toe.

"Van opa gekregen hij stond vandaag in mijn boekenkast!" met die woorden komt oma met het eten af en valt meteen ook ons gesprek in een stilte die veel te kil is voor onze kamer.

Veel hebben mij oma en opa niet gezegd alleen is mijn opa naar de living gegaan van tafel en mijn oma naar de wc waardoor ik al de hele tafel heb op geruimd zodat ze niet denken dat ik niets doe.

Wanneer ik naar boven ga hoor ik mijn oma en opa luid praten in hun kamer met de deur toe alsof ze bijna op elkaar staan te roepen alleen weet ik nog niet over welk onderwerp.

In mijn kamer lees ik nog een beetje verder in mijn boek als ik achter mijn boek weg gelegd te hebben al direct in slaap ben gevallen.

Mijn droom gaat eerst over ik en Loena die aan het springen zijn op de grond die net als een trampoline is met heuvels en reuze bloemen die er op staan en een paar praten terwijl we springen en lachen val ik op de trampoline naar beneden naar een andere droom alleen hoopte ik deze niet te hebben.

Net zoals twee dagen geleden droom ik over de witte kamer met de stemmen rond om me. Zoals de vorige keer ga ik op de grond liggen alsof ik in mijn droom nog eens ga gaan slapen.

Na een tijdje hoor ik weer stemmen en sta ik op alleen als ik om sta voel ik de hele kamer rond me lichtjes draaien en dan sneller alsof ik me verplaats en plots voelt het alsof mijn lichaam tussen twee deuren vast zit.

Twee stemmen hoor ik langs de éne kant en langs de andere kan de stem van de vrouw weer. De ergste kant is langs mijn rechterkant waar ik een man van eerder oudere leeftijd hoor praten met een jongen die zit te schreeuwen van de pijn terwijl ik de man hoor dingen vast nemen en geluid hoor van de man die praat over iets dat niet lukt.

Mijn ogen springen wakker wanneer ik zie dat licht mijn kamer bereikt en het in de ochtend licht zet van de zon.

De zucht die ik uit laat zorgt ervoor dat ik bijna weer terug in bed zou willen blijven om te zeggen tegen mijn oma dat ik ziek ben want door de droom heb ik het gevoel dat ik totaal niet geslapen heb.

In de auto kijkt mijn oma steeds naar mij en hoe ik me vast kleef aan het boek alsof dat de enige steun is die me door de dag kan brengen.

Ik zou bijna zweren dat ik rook uit mijn oma haar oren zag komen, maar laat het al snel liggen wanneer de school in zicht komt.

Loena zie ik buiten school staan wachten met een boze uitdrukking wat me weer laat denken aan haar berichten van gisteren die ik genegeerd heb.

Als ik uit stap stap ik door terwijl Loena me als een schaduw in het donker volgt, maar nu ben ik echt niet in de stem dus stap ik naar mijn locker waar ik mijn boeken uit haal en naar het lokaal stap leunend bijna tegen de muur die me steun geeft wanneer iedereen me voorbij stapt.

Mijn lichaam of eerder boeken bokken tegen iemand op waardoor ik me een bult verschiet en mijn evenwicht verlies die me naar de grond werkt waar ik op dit moment hoor.

"Het spijt me!" voor ik de woorden zelf kan uitspreken spreekt iemand anders ze al uit en buigt zich voorover zodat hij me kan helpen.

Donkerbruin stijl haar dat altijd naar boven word gekamd, niet dat het zo lang is met bijna zwarte ogen die me aankijken waar ik de reflectie van mezelf in zie en zijn strakke kaaklijn die mijn geweten laat om zetten tot de jongen Daan waar ik al een tijdje een oogje op heb doordat hij er zo mysterieus uit ziet en hij ook knap is.

"Het spijt mij ik heb helemaal niet gekeken naar waar ik liep."

"Lees je vaak?" vraagt hij uit het niets als hij mijn boek Amania op pakt en aan me geeft me de rest van mijn boeken.

"Ja ik hou van lezen." is mijn antwoord als zijn hand naar me word uit gestoken en die ik graag aan neem gewoon om elkaars handen eens te raken terwijl jij me me terug werkt naar boven.

"Jij?"

"Ja is nog interessant vooral moordzaken."

"Vooral als je ze bijna helemaal zelf moet uitzoeken en je echt niet goed weet wie de dader is."

"Precies!" zijn ogen glinsteren op terwijl hij met me mee loopt naar mijn lokaal wat niet die van hem is wat me de hele tijd aan die gedachte laat denken en een teder gevoel in mijn maag heeft.

Als we bij mijn lokaal zijn blijft hij nog even bij me staan aan de deur tot de bel gaat.

"Wil je anders eens met me afspreken?" zijn vraag komt er plots uit waardoor ik versteld sta dat hij het zo uit zijn mond krijgt en niets zoals gewone jongens hapert.

"Heel graag!" zeg ik er direct op terwijl ik hem omhels en dan gaat de bel dat aan geeft dat hij moet weg gaan en dan stapt hij weg terwijl hij zijn hand naar me uitsteekt en zijn rug naar me toe draait.

Als er nu niemand was in de gang dan zou ik gaan gillen en al mijn boeken in het rond smijten, maar ik doe dat liever niet op school vooral met veel mensen rond me die ik niet eens ken.

Op mijn gsm zet ik het in herinneringen voor het geval dat ik nog eens vraag waar we gaan afspreken en welk uur anders heb ik voor niets me helemaal klaar gemaakt en zitten stressen wanneer we samen op date gaan want dat gaan we eigenlijk doen.