Het hart van goud

7/ Begin van iets nieuws:

Terwijl ik buiten over de vlakte keek ademde ik zo goed mogelijk in en uit om niet uit mijn lijf te springen of de benen te nemen.

Terwijl ik dat deed keek ik met mijn ogen over het landschap hopend dat ik daar ergens iets zou vinden dat me zou kunnen kalmeren van dit alles.

Na een tijdje kijk ik terug achter me en zie dat mijn oma en Loena niet meer in de kamer zijn om me de ruimte te geven die ik zeker nodig had.

Zonder echt goed te bedenken wat ik ga doen stap ik gewoon naar de deur en kijk of er niemand voor mijn deur staat nadat ik weet dat ik een belangrijk persoon ben in deze oorlog en de slechte persoon die ik ken me wil hebben waar ik nog verliefd ben op geweest me wil hebben en mijn hart wil afnemen zou je wel beginnen denken aan wachters voor je deur of iemand anders die mee met Loena mij beschermd.

Als een zombie dool ik in een doolhof door alle gangen die ik tegen kom. Waar er grote ramen aan het einde van een gang staan die licht naar binnen schijnt voor meer openheid in het paleis. Met schilderijen op muren met massief grote deuren waar zelfs een reus door zou kunnen. Gaan elk versiert met in een zilver kleur met krullen en dingen in de deur gekerfd dat een schitterend effect heeft met het zonlicht er op.

Wanneer ik door een grote rode deur stap met goud er rond, maar geen versiering opzit wil ik graag weten wat er achter zit.

Binnen in is het een grote kamer waar er allerlei gangen in zijn die naar doodlopende muren gaat, maar op elke muren gangen portretten van families tot geliefden tot alleen één persoon die er op staat als een echt koninklijk portret wat me doet denken dat ik in een soort archief van portretten ben gaan stappen zonder het te vragen, gewoon uit nieuwsgierigheid.

Links van me zie ik een familie portret hangen met elk één kind vast in de armen van de ouders. Beiden kinderen hebben een kleine lach op hun gezicht met glanzende gouden ogen als vloeibaar goud dat door hun ogen stroomt recht hun bloed in wat hun lichaam zo puur en gezond maakt.

Een traan komt uit mijn ooghoeken die ik snel weg veeg want hoe kan ik nu verdrietig zijn om een familie die nooit heeft bestaan met dit portret als aandenken er nog eens aan. Ik heb nooit geweten hoe het was met mijn ouders of we zelfs een goede band zouden hebben met elkaar en mijn broer.

Hij leeft nog maar is ontvoerd sinds ik heel klein was dus weet ik niet hoe het zou zijn als hij binnen kwam tijdens het studeren en je irriteert of je juist met je beste vriendin een intiem gesprek hebt of samen naar een film kijkt of op school samen nog huiswerk over schrijven van elkaar, dat ken ik niet want ik heb het nooit kunnen mee maken en dat zal ook zeker niet meer gebeuren.

Op liefde is er ook geen hoop want het blijkt dat ik jaren verliefd was op de ergste persoon van deze dimensie en blijkt dat hij sowieso niet echt op mij was. Hij wil mijn hart hebben om mijn land dan nog over te nemen en heeft al die tijd mijn broer gevangen genomen dus dat is ook al van mijn bucket list.

Verder hangt er een portret van twee geliefden en hoe dichter ik naar het schilderij ga hoe meer ik de gezichten kan herkennen die van twee personen die ik ken.

"Oma en opa?" de woorden zijn er uit voor ik echt zeker wist of zij het zijn, maar nu ik er recht voor sta ben ik het heel zeker.

"Natuurlijk zij waren de ouders van mijn vader dus zij waren ooit ook koning en koningin van dit land alleen wie is er dan nu koning en koningin als zij voor mij hebben gezorgd in een andere dimensie?"

"Dat ben ik want er moet een koning zijn anders zou het land niet weten wat te doen, zouden mensen gek worden, domme dingen doen. Niemand zou goed weten wat te doen of te leven en de balans zou gebroken zijn en het land zou verdorren." een stem die ik nog nooit heb gehoord verteld het antwoord op mijn luid op vragende vraag die ik eigenlijk stelde tegen mezelf.

In plaats van zoals veel mensen zouden doen verschieten blijf ik staan en kijk in het spiegelbeeld van een zwaard dat aan de muur hangt als verdere versiering in de kamer zodat hij niet leeg staat, maar ook het zwaard dat gemaakt is geweest speciaal voor de koning en koninginnen.

"Natuurlijk ik dacht gewoon dat misschien tijdens de oorlog met de koning en koningin van dat tijdperk dood waren en hun kinderen te jong terwijl de enige personen die er waren om nog de troon op te volgen waren de ouders van de koning die dood was, maar zij waren ook weg dus vandaar." probeer ik onderuit te zeggen want nu zit er eigenlijk een wild vreemde op de troon.

"Misschien wist je het niet, maar de koning had nog een zus die het land toen regeerde, maar op een dag toen ze op weg was nar het dorp werd ze aan gevallen en ontvoerd door Epior, gemarteld haar zodat ze haar mannen het vuur moesten staken en het paleis moesten overhandigen aan hem. Emalda was een wijze vrouw en wist dat hij nooit zijn manen het paleis laten aan vallen want dat zou te riskant zijn om meer mannen kwijt te raken en ze zouden misschien niet eens kunnen overwinnen, maar ze was ook heel vastberaden soms te vastberaden, maar dan was ze sterk en gaf niet toe. Jammer genoeg werd dat ook haar dood toen hij haar keel doorsneed en haar levenloze lijk liet opgangen aan de spit in het midden van het centrum van het dorp zodat iedereen kon zien hoe hun dappere koningin gestorven was en hun land verwoest. Zij had nog één neef anders was er niemand die de troon kon opvolgen ook al wilde hij nooit koning worden hij wilde zijn rijk niet zien sterven voor zijn ogen en in de handen laten vallen van Epior dus zo snel als hij kon rees hij naar het paleis waar hij tot koning werd benoemd de avond dat hij nog was aan gekomen zodat het rijk niet verder in stress en verdoeming lag."

"U bent de neef van mijn vader, mijn oom dan en u wilde geen koning worden waarom niet?" ze wilde niet onbeleefd zijn, maar zijn houding liet al zien dat hij niet zo elegant was zoals haar vader in het boek werd getoond, maar hij had eerder een vader figuur, een aroma ven vriendelijkheid straalde van hem af waardoor ze zich al snel meer op haar gemak vond in zijn omgeving.

"Het is een lastig leven met veel regeling zorgen dat alles goed verloopt en als er iets fout gaat ben jij daar verantwoordelijk voor. Als je later moeder word en kinderen krijgt zal je die verantwoordelijkheid op je schouders voelen duwen dus stel je voor dat je dat moet dragen van een heel rijk word je al snel overbelast. Ik zelf wist dat ik daar nooit voor gemaakt was of voor bestemd dus wilde ik liever mijn eigen leven leven. Ja ik ben je oom en je enige familielid."

"Wat deed u dan in de jaren dat u nog geen koning dan met uw leven?"

"Ik leefde op het platteland met mijn vrouw en dochter terwijl we een heel land hadden die we verzorgden waar we eten kweekten, maar ook speciale dieren soms maakte ik ook dingen om me bezig te houden om de tijd zo te rekken en gaf ik ze aan mijn dochter."

"Het moest vast een rustig leven zijn geweest buiten alle stad grenzen op een eigen stuk land?"

"Ja dat was het ook, maar als je rijk in gevaar is waar jij in leeft samen met je gezin wil je dat ze blijven leven terwijl kon ik al die andere mensen die ik kende in het rijk, vrienden niet aan hun lot over laten als ik ze nog kon redden en wat zou je anders zelf doen dus deed ik het."

"Waar is je familie nu?"

"Nog steeds waar ik ze achter heb gelaten." met die woorden draait hij zich om naar een portret langs de andere kant en recht naast de deur van hem.

"Dank u dat u dit vertelde." een paar seconden denk ik er aan of ik hem wel wil omhelzen, maar doe het toch en ren dan snel weg uit de kamer terug naar die van mij hopend dat ik hem snel vind.