Lost Sister (H.P. Fanfic)

Ziekenboeg

Even iets van te voren!

Aangezien ik jullie (die dit lezen) allemaal geweldig vind aangezien ik nooit dacht dat iemand dit ging lezen. Wil ik graag vrienden worden! Dus zoek mij op op insta @esmeetf426 of/en op twitter @esmee_btb of @unicornesmee en stuur mij daar een bericht ofzo, dan kunnen we vrienden worden want dat zou super leuk zijn!

Veel lees plezier!

POV. Vivian

Ik open langzaam mijn ogen. En schrik aangezien Fred en George met hun gezichten boven mijn hoofd hangen. "The f*ck! Ik schrik mij rot!", zeg ik en moet lachen wat pijn doet aan mijn hoofd. "Ik weet niet hoor, maar jij hebt ons juist laten schrikken!", zegt Fred. "Wat is er eigenlijk gebeurt?", vraag ik. "Nou laat ik het zo zeggen, die boom die alles en iedereen kapot mept raakte jou en toen was je knock-out!", zegt Harry. "Ohw, nou ik leef nog, dus het is niet zo erg!", zeg ik en haal mijn schouders op. "Madame Pleister, wanneer mag ik uit de ziekenboeg?", vraag ik als ik Madame Pleister zie. "Morgen ochtend", zegt ze. Ik knik en dan herinner ik mij wat Professor Perkamentus had gezegd. Ik mocht niet alleen blijven. "Hey kan iemand van jullie misschien iets breken ofzo, of iets doen waardoor je tot morgen ochtend in de ziekenboeg moet blijven? Want ik mag niet alleen ergens blijven van Professor Perkamentus", zeg ik. Iedereen kijkt mij even raar aan, dan loopt George weg. Hij komt bijna meteen weer terug. "Ik mag hier blijven!", zegt hij blij. "Gezelligggg!", zeg ik met een extra lange G. "Dan gaan wij maar naar de leerlingenkamer, want daar moesten we eigenlijk al lang zijn!", zegt Harry. "Tot morgen!", zeg ik tegen Fred, Harry en Ron. Ze lopen de ziekenboeg uit. George schuift het bed dat rechts naast mijn bed staat dichterbij. "Zo, nu is het gezelliger!", zegt George met een glimlach. Ik moet erom lachen, aangezien het een hele idioten glimlach is, wat wel bij hem past aangezien hij een grote idioot is! Dat is niet gemeen bedoelt, voor als jullie dat denken! "Ik denk dat jullie maar moeten gaan slapen, vooral jij mevrouw Rozenhof, jij moet namelijk goed uitrusten!", zegt Madame Pleister. Ik knik als teken dat ik ga slapen en Madame Pleister loopt weg. "Nou slaap lekker George!", zeg ik en ga om mijn zij liggen, aangezien ik dat fijner vind liggen. "Slaap lekker Vivian!", zegt George en gaat in het bed liggen dat hij dichterbij had geschoven. Ik doe mijn ogen dicht en val bijna gelijk in slaap.

"Vivian?", hoor ik een stem zeggen. "Vivian? Ben je daar ergens?", hoor ik dezelfde stem zeggen. Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet. Ik hoor ineens een luide gil. Ik tast rond in het donker. Maar ik kom niet verder, mijn voeten willen zich niet verplaatsen. "VIVIAN! HELP!", hoor ik Hermelien roepen. "Ze gaat je toch nooit helpen!", hoor ik mijn vader zeggen, de man die mijn leven heeft verwoest. "VIVIAAAAAAAAAN!", hoor ik nog een keer een stem roepen, het is de stem van Draco. "Wat gebeurt er? Waar ben ik?", vraag ik. Ik kan nog steeds niets zien. Ik word gek van het duister. Ik ben namelijk nogal bang in het donker, alles is namelijk zwart geen een andere kleur en daar kan ik dus echt niet tegen. "Vivian, alsjeblieft help", hoor ik iemand smekend zeggen gevolgd door een paar snikken. Er klinkt weer gegil.

"Vivian? Gaat het?" Ik schrik wakker en kijk verwart om mij heen, ik zie George bezorgd naast mij zitten. "Ik werd wakker omdat je gilde", legt George uit. "Ik had gewoon een nachtmerrie", zeg ik, mezelf beseffend dat het maar een nachtmerrie was en dus niet echt was. Ook al leek het zo echt. "Wil je mij vertellen waar de nachtmerrie over ging?", vraagt George. "Ja, maar het was nogal een rare en vage nachtmerrie", zeg ik. "Dat ben ik wel gewend!", zegt George lachend. "Oké, het zit dus zo er werd heel vaak mijn naam genoemd, eerst door een stem die ik niet kende, toen door Hermelien, toen hoorde ik Jeweetwel iets zeggen, toen hoorde ik Draco mijn naam roepen en daarna weer iemand maar ik weet niet wie er werd ook af en toe gegild. Verder zag ik niks, alles was namelijk zwart en ik kon niet lopen. Mijn benen wilde niet vooruit komen, ik kon alleen maar om mij heen tasten, maar ik had er niks aan", zeg ik. George zit aandachtig te luisteren. "Maar nu weet je dat het een nachtmerrie was, dus er is niks aan de hand, er is niks om bang voor te zijn, ik ben bij je!", zegt George en geeft mij een knuffel. Ik sla mijn armen om hem heen en knuffel hem terug. "Ik vind het fijn dat jij hier bent! Zonder jou zat ik waarschijnlijk nog steeds in die nachtmerrie!", zeg ik. "Ga nou maar weer slapen!", zegt George en laat mij los. Ik ga weer normaal in mijn bed liggen en George gaat weer in zijn bed liggen. "Slaap lekker!", zeggen George en ik tegelijkertijd waardoor we moeten lachen. Ik sluit mijn ogen weer en val al snel in slaap.

______________________________________________

Wat als ik jullie zou vertellen dat ik al weet dat er een boek 3, 4, 5 en 6 komen? Wat ik nu dus heb gedaan! Dus wat vinden jullie daarvan???

Ik hoop heeeeeel erg leuk ;p

Veel leesplezier nog verder!!!

Lots of love,

Esmee

Ps. Op 11 februari ben ik bij de Harry Potter Expo al vanaf 08:30 ofzo tot best laat in de avond, dus het zou leuk zijn om sommige van jullie te ontmoeten :) Er volgt later nog wat meer info hierover ;p