My Teacher

Please, wake up

Είμαι μέσα στο δωμάτιο. Τα δάκρυα δεν σταματάνε. Τον βλέπω με όλα αυτά τα καλώδια και τα μηχανήματα και δεν μπορώ. Τον πλησιάζω λίγο περισσότερο και του χαιδεύω τα μαλλιά του. Δεν έχει ξυπνήσει εδώ και 2 μέρες. Οι γιατροί λένε πως η κατάσταση του είναι μέτρια. Φοβάμαι. Φοβάμαι μην με αφήσει και μείνω μόνη. Δεν θέλω να τον χάσω. Του δίνω ένα απαλό φιλί στο μέτωπο και του ψιθυρίζω στο αυτί "Αγάπη μου σε παρακαλώ ξύπνα. Σε χρειάζομαι. Ειδικά τώρα, στην κατάσταση που είμαι." κλείνω τα μάτια μου και περισσότερα δάκρυα πέφτουν. Δεν έχω πει σε κανέναν ότι είμαι έγκυος. Δεν νομίζω πως είμαι έτοιμη να το ανακοινώσω με όλα αυτά που γίνονται. Καθώς του κρατάω το χέρι και παρατηρώ προσεχτικά όλα αυτά τα μηχανήματα που του έχουν βάλει μπαίνει μέσα ένας γιατρός. "Συγνώμη αλλά πρέπει να φύγετε. Δεν κάνει να είστε άλλο εδώ." τον κοιτάω με δακρυσμένα μάτια "Όχι, σας παρακαλώ. Δεν μπορώ να τον αφήσω." "Λυπάμαι όμως πρέπει. Αύριο θα μπορέσετε να τον δείτε ξανά." "Εντάξει. Αύριο λοιπόν." σκουπίζω τα δάκρυα μου και του δίνω ένα τελευταίο φιλί στο μέτωπο. Ύστερα βγαίνω έξω και βλέπω τον πατέρα μου. "Που πήγε η Έλλη;" "Έχει πάει να πάρει καφέδες. Σε λίγο θα έρθει." του κουνάω το κεφάλι μου και κάθομαι. Έρχεται και κάθετε δίπλα μου. "Πως ήταν;" "Χάλια. Δεν ήταν ο Κόλιν μου. Μπαμπά δεν θα αντέξω να τον χάσω. Απλά δεν θα αντέξω." αρχίζω να κλαίω ξανά και πέφτω στην αγκαλιά του πατέρα μου. "Ποιος μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο; Ποιος;!" ο πατέρας μου αναστενάζει και με αγκαλιάζει σφιχτά "Δεν ξέρω γλυκιά μου. Δεν ξέρω." η Έλλη έφτασε με τους καφέδες. Νιώθω τόσο εξαντλημένη που χρειάζομαι επειγόντως έναν. Τον αρπάζω από τα χέρια της και πίνω κατευθείαν. "Τζεν είσαι εξαντλημένη. Πήγαινε σπίτι να κοιμηθείς λίγο και έρχεσαι ξανά." "Ευχαριστώ Έλλη αλλά όχι. Πρέπει να είμαι δίπλα του. Δεν μπορώ να λείπω άμα του συμβεί κάτι." "Τζεν μου τίποτα δεν θα του συμβεί. Πάντα οι πρώτες ώρες είναι κρίσιμες θα δεις θα φτιάξουν τα πράγματα." "Όχι δεν φεύγω." κάθομαι ξανά κάτω κρατώντας τον καφέ στο χέρι. Η Έλλη και ο πατέρας μου αναστενάζουν και τότε εμφανίζετε ο Ζακ. "Εγώ είπα τι έγινε στον Ζακ. Ελπίζω να μην ενοχλεί..." "Oχι Έλλη μην ανησυχείς." μου χαμογελάει και βλέπω τον πατέρα μου. Τον βλέπω λίγο προβληματισμένο αλλά δεν δίνω και πολύ σημασία. "Γεια σας! Τζεν λυπάμαι πάρα πολύ." με αγκαλιάζει και εγω ρίχνω ένα ψεύτικο χαμόγελο που μπορείς να το συνδυάσεις και με πόνο, στεναχώρια αλλά και απογοήτευση. "Ευχαριστώ Ζακ. Ελπίζω να γίνει." "Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Είμαι σίγουρος πως θα ξυπνήσει σύντομα και θα είναι μια χαρά." "Και αν δεν μπορέσει να περπατήσει; Δεν θα το αντέξω." κάθομαι ξανά και κρύβω το πρόσωπό μου με τα χέρια μου. Η Έλλη έρχεται δίπλα μου και με χαϊδεύει στην πλάτη σαν να μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Ο Ζακ πηγαίνει πιο πέρα με τον πατέρα μου.