My Teacher

This Love Is Back

Το να τον ακούω να ουρλιάζει από πόνο με σκοτώνει. Είναι σαν να νιώθω και εγώ τον πόνο που νιώθει. Πονάνε τα πόδια του. Προφανώς θα αναρωτιέστε τι θα κάνω αν δεν μπορέσει να περπατήσει ξανά. Όχι, δεν θα τον παρατήσω. Θα μείνω δίπλα του και θα τον φροντίζω. Και ας μην μπορέσει να περπατήσει ποτέ ξανά. Εγώ θα είμαι δίπλα του, κοντά του να τον φροντίζω. Θα είναι δύσκολο, άλλα θα είναι εντάξει. Εγώ τον θέλω όπως και να είναι. Ο γιατρός βγαίνει από το δωμάτιό μαζί με κάτι άλλους γιατρούς. Έρχεται και σταματάει μπροστά μας για να μας πει τα νέα. "Γιατρέ πως είναι; Είναι εντάξει;" αυτή ήταν η Χέλεν. Την κοιτάω με ανοιχτά μάτια άλλα δεν λέω κάτι. Κοιτάω ξανά τον γιατρό. "Λοιπόν, δεν νομίζω πως χρειάζεται να ανησυχείτε και τόσο πολύ. Ευτυχώς δεν υπάρχει πρόβλημα αναπηρίας. Μόνο που θα τον πονάνε για μερικές μέρες τα πόδια του. Θα χρειάζεται επίσης μεγάλη φροντίδα. Για μερικές μέρες θα πρέπει να μείνει στο κρεβάτι. " "Πότε θα μπορέσει να βγει γιατρέ;" "Αύριο θα μπορέσει να γυρίσει πίσω στο σπίτι του." "Ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ πολύ!" "Μόνο φρόντισε να είσαι δίπλα του. Θα σε χρειαστεί πολύ αυτές τις μέρες." "Δεν θα τον αφήσω λεπτό από κοντά μου!" ο γιατρός χαμογελάει και φεύγει. Αυτή την στιγμή νιώθω τόσο χαρούμενη. Ο Κόλιν μου είναι εντάξει. Δεν υπάρχει πρόβλημα με τα πόδια του. Θα γίνει καλά. Θα μπορέσει να με αγγίξει ξανά. Μόλις βγούμε από εδώ και πάμε πίσω στο σπίτι και ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα θα του πω ότι περιμένω το μωράκι του. Ξέρω πως θα χαρεί πάρα πολύ. Θα τον κάνω ευτυχισμένο. Βλέπω την Χέλεν να ανοίγει την πόρτα και να είναι έτοιμη να μπει μέσα. Τρέχω από πίσω της και την τραβάω πίσω. "Που στο καλό νομίζεις ότι πηγαίνεις;" "Να δω τον πρώην άντρα μου! Εσύ τόσες φορές τον έχεις δει!" "Μόνο εγώ θα βλέπω τον Κόλιν! Κανένας άλλος!" "Τζεν νομίζω πως είσαι λίγο υπερβολική." γυρίζω πίσω και βλέπω τον πατέρα μου "Όχι μπαμπά δεν είμαι καθόλου υπερβολική! Δεν θα τον δει κανείς άλλος. Μόνο εγώ!" "Τζεν σε παρακαλώ ηρέμησε. Άσε την Χέλεν να πάει να τον δει. Δεν θα γίνει κάτι." αυτό το είπε η Έλλη. Νόμιζα πως τουλάχιστον αυτή θα με υποστηρίξει άλλα μάταια. Δεν θέλω να πάει να τον δει κανείς πάρα μόνο εγώ. Μπορεί να γίνομαι υπερβολική άλλα δεν με νοιάζει. Ξέρω πως μόνο εμένα θέλει και χρειάζεται ο Κόλιν στην κατάσταση που είναι. Η Χέλεν πάει να μπει ξανά μέσα άλλα την τραβάω για μια ακόμη φορά πίσω. "Τζεν επιτέλους άσε με! Δεν θα μου πεις τι θα κάνω! Αξίζω να δω και εγώ τον Κόλιν!" "Είπα όχι!" τραβάει το χέρι της και καταφέρνει να μπει μέσα. Ο πατέρας μου με κρατάει δυνατά και έτσι δεν κατάφερα να την σταματήσω. Δεν πιστεύω πως μπήκε μέσα στο δωμάτιό που είναι ο Κόλιν. Τι θα γίνει άμα του κάνει τίποτα κακό; Είναι τρελή. "Γιατί με κράτησες; Γιατί δεν με άφησες να την σταματήσω; Γιατί δεν με αφήσατε να την σταματήσω;!" "Τζεν σε παρακαλώ σύνερθε! Θα πάει μόνο να τον δει. Δεν θα του κάνει κάτι δεν χρειάζεται να φοβάσαι." "Νόμιζα πως εσύ τουλάχιστον Έλλη με καταλαβαίνεις άλλα ήμουν λάθος. Σας μισώ!" αρχίζω να τρέχω για να βγω έξω από το νοσοκομείο. Κάθισα σε ένα παγκάκι που υπάρχει έξω από το νοσοκομείο και άρχισα να κλαίω. Κανονικά θα έπρεπε να χαμογελάω που ο Κόλιν είναι μια χαρά άλλα η Χέλεν τα καταστρέφει όλα. Όπως πάντα. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσει να το κάνει αυτό. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσει να καταστρέφει την ευτυχία μου. Θέλω απλά να εξαφανιστεί για πάντα.