Verboden toegang

Het geheime kamertje...

Sebastiaan droomde...

Sebastiaan had een geheim kamertje waar niemand iets van wist. Het was een verborgen kamertje, diep in zijn hart. Onzichtbaar voor de buitenwereld.

Het was een plaatsje met een stevige, denkbeeldige deur met een slot in. En de sleutel van dat slot had hij heel veilig opgeborgen...

Alleen hij kon er naar binnen en naar buiten gaan...

Alleen hij ...

Aan de deur hing een groot papier vastgeplakt met de woorden erop geschreven :

                     VERBODEN TOEGANG.

Zo verbeelde Sebastiaan het zich,want hij kon immers nog niet schrijven of woorden lezen.

Het was zo geheim, dat kamertje, dat zelf zijn mama en papa er niets van wisten...

Het was een plek waar hij alles in verbergde wat hij iedere dag had meegemaakt.

De goede dingen, en die waren er weinig...

De minder goede dingen, en ja, die waren er heel veel.

Over de goede dingen sprak hij wel eens over met zijn ouders. De minder goede dingen hield hij voor zichzelf, die waren geheim...

Het was een plekje waar hij zich goed voelde,... en ook veilig. Hij kon er zichzelf zijn... Altijd ...

Hij moest niet doen alsof. Hij kon er, bij wijze van spreken, zijn masker afzetten. Gewoon zijn zoals hij was...

Want in dat kamertje kon hij veel huilen, soms eens lachen...Zijn zoals de andere kinderen, heel normaal.

Want dat was Sebastiaan... Normaal, maar toch...anders dan de andere kinderen.

Hij was struis...

Dat kamertje was zijn vluchtplaats om te ontsnappen uit de echte wereld. Vluchten voor de mensen, van iedereen...

Een schuilplaats...

Een plaats,niet voor even, maar voor altijd.

Een plaats vol schatten van pijn, verdriet, eenzaamheid...

Het niet aanvaard worden door velen, onbegrip, gewond.

En het vreselijke van alles, was dat woord dat hij nog niet kende :

                      PESTEN...

Gepest worden...

Het gebeurde al op die eerste schooldag, toen die jongen riep : " HEY DIKKE ".

Het begin...

Een opmerking slechts, maar het zou nog erger worden. Veel erger... En in het middelbaar bereikte het pesten een hoogtepunt...

Sebastiaan werd er door getekend... Voor zijn leven...

Pesten, een vreselijk woord, erg wanneer het gebeurde.

En diegene die gepest werd stond veelal alleen.

Ook nu nog, in deze tijd... En het zal blijven gebeuren.

Pesten, een woord dat nooit uitgeroeid wordt...

Een woord dat nooit had mogen bestaan...

Sebastiaan was in een diepe slaap en droomde...

Van dat kamertje... Diep in zijn hart...