Karanlığın Sesi

1.Bölüm

İki günlük dünya derler büyükler.Ben bu sözün doğru olduğunu tam on iki yaşında anladım.
  Aslında güzel bir gündü o gün.Neşeyle kalkıp okula gitmek için hazırladım.Aneme babama günaydın dedim.Okula gitmek için yola korudum.Olacak hiç bir şeyden haberim yoktu.Masum masum yürüyordum kaldırımdan.Bu gün okulda resim dersiniz vardı.Dosyamı evde unuttuğumdan haberim bile yoktu.Annem dosya mı evde unuttuğumu fark edip koşa koşa peşimden geliyormuş meğer.Babamın bana verdiği harçlıkla iki sokak ilerideki bakkaldan puaça almak için bakkala girdim.Amcadan parçaları alıp yoluna devam ederken arkamdan çok gürültülü ve korkunç bir ses geldi.
Arkamı döndüm gözlerime inanamadım sokaktakı inşaat arabası birine çarpmıştı.Kimisi polisi arıyordu kimisi ambulansı benim gözlerim ise çarpılan kişiyi arıyordu.
Kadına çarpan araba deyince anlamadım.Biraz daha yaklAştığı.da benim resim dosyama benzer bir dosya gördüm.O anda hatırladım resim dergimizin olduğunu hatırladım.Ve acaba benim annemin sorusu beynimde yankılanırken bir anda ANNE! diye çığlıkları sokakları inlemeye başladı.Yerde bana kapalı
gözlerle bakan annemin boynuna sarılıp ağlamaya başladığımda omuzlarından beni tutup çekiştirmeye çalışan kişiler bir yandan da öylece derin bir uykuya dalmış annem.Belime dolanan eller ve kulağımda duyduğum hıçkırık sesleriyle arkama döndüğümde beni annemden ayırmaya çalıştıklarını gördüm.Ve onu görmemle annemin yanına yığıldım.Gözlerimi yavaşça açtığımda bir serumu kolumda gördüm.Ve tam yanımda da babam duruyordu.Büyük bir hızla babama annemi sordum ve babam sessizliği seçtiğinde bütün dünya susmştu sanki.Ve işte o zaman annemi ebedi bir sonsuzluğa uğurladığımı anladım.Ve ben tek mutluluğumu da o yolda o kaldırımda kaybetmiştim..
ARKADAŞLAR UMARIM BEĞENMIŞSİNİZDIR😊BEĞENDİYSENİZ DE HİKAYEYİ BEĞENMEYİ UNUTMAYIM..👋
SONRAKİ BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZERE..👍