Babadan kalma meseleyi halletmeye giden Feray, aşkının mı peşine düşecek yoksa babasına yapılan bu ihanetin mi?
Yatak odasının kapısını titreyen ellerimle açtım. Arkamda mutlu mutlu duran Merit her şeyden habersizdi.
Alnımı öptü ve hâlâ hazır olmadı...
Okuldan çıkar çıkmaz kimseyi beklemeden durağa ilerledim. Babamın hapisten çıkmasına mı sevinmeliydim yoksa alacak verecek meselesi için beni seçtiğine mi üzülmeliydim?
Dolmuştan inip bizim mahalleye doğru ilerledim. Mahalleye girene kadar yedi kez Emre Abi dört kez de Nehir aramıştı. Telefonu açmadım çünkü açıp söyleyecek bir şeyim yoktu.
Durumu anlamazlardı ve anlatmaya çalışmak da beni hayli yoracaktı. Apartmana vardığımda beni neyin beklediğini az çok kestirebiliyordum. Mutlu aile tablosu ve benim valizim. Neden abimi değil de beni seçtiğini anlamlandıramıyordum.
Zili çalıp kapıyı açmalarını bekledim. Annem yüzünde kocaman gülümse ile beni karşıladığında babamın o özlediğim sesi kulaklarımı doldurdu. "Kim geldi Nevin?"
Annemin cevap vermesine fırsat vermeden babamın boynuna sarıldım. Baba gibi kokuyordu, özgüven kokuyordu. O korkunç parmaklıklar baba kokusunu yitirtememişti. Yılları yitirmiştik ama o hâlâ aynı babaydı...
"Feray... Kızım bu konuda güveniyorum sana."
"Bilemiyorum baba. Nasıl yapacağımı bilemiyorum. Ya işler istediğimiz gibi gitmezse?"
Kolumu okşayıp kendine yasladı. "Herhangi bir ters durumda araman yeterli. Beraber düşününce alt edemeyeceğimiz konu yok bizim."
"Gerek yok kızım. Sana lazım olabilecek bir kaç parça eşyayı koydum." Elini cebine atıp sarılı bez parçası çıkartıp bana uzattı. "Oraya burdan hiç bir şey götürmeni istemiyorum. Bir kaç parça kıyafeti şu paradan alırsın. Biz bir kaç hafta sonra sana göndereceğiz tekrar bir miktar para. Ama o zamana kadar şu paradan idare et."
Başımı onaylarcasına salladım. Telefonumu kapatıp komodinin üstüne bıraktım. Tüm arkadaşlarım, resimlerim ve müzik tarzımı asıl benliğim gibi burada bırakıyordum. Zor olacak gibi görünüyordu.
*
Otobana kadar bana eşlik etmişlerdi. Otobüse bindiğimde annemin babama sarılıp ağladığını gördüm. Başımı otobüsün iç kısmına doğru çevirdim. Çok değil bir kaç haftaya işi halledip dönecektim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Babamın hapise girmesinde ki en büyük etken olan o adamı bulup yarım kalan işi halledecektim. Soğuk kanlılığımı koruyacak ve çok geç kalmadan aileme, evime ve arkadaşlarıma kavuşacaktım. Yanımdan ayırmadığım mp3'ü çıkartıp yolun bitmesini diledim.
Sesler yükselmeye başladığında molada olduğumuzu fark edip, ne ara kapattığımı hatırlamadığım gözlerimi açtım. Diğer insanlar gibi bende lavabo ihtiyacımı görmeliydim. Açıkçası bu benim ilk tek başıma yolculuğum olduğundan endişem hatsafadaydı. Yanımdaki kadın hareketlenince ona ayak uydurarak mp3'ü kapattım. Otobüsten inerken aramızda fazla mesafe bırakmayarak peşine takıldım. Gizli bir görevdeymiş hissi yaşasamda kadının iki de bir dönüp bana bakması rahatsız olmama sebep oluyordu. Bayan wc yazısını görünce rahatlayıp ondan önce davrandım ve içeri girdim. Kabine girdiğimde kapı açılmıştı, kadın gelmiş olmalıydı.
