Sjokkend loop ik de klas uit richting de aula, waar ik aan onze vaste tafel ga zitten. Al snel komen Michael en Liam erbij zitten en niet veel later de rest, waar ik van sommige hun naam niet eens weet. Maar oké, boeit me ook niet zoveel.
Terwijl ik met Liam praat over sommige random dingen vallen mijn ogen op Sarah Wood. ''Hoe snel zal ik haar in bed hebben denk je?'' onderbreek ik Liam die mijn blik volgt. ''HMm, ik denk dat ze nog wel pittig kan zijn, maar ik gok erop binnen een weekje is het je wel gelukt, en anders gegund.'' Grijnst Liam. ''Hmm, ik denk wel iets langer hoor, maar maximaal drie weken. Hoop ik.'' Zeg ik denkend. Terwijl Liam alweer ergens anders over begint zit ik nog steeds aan haar te denken. Ze heeft iets, iets speciaals. Maar dat neemt niet weg dat ik haar zo snel mogelijk in bed wil. Godzijdank dat mijn moeder hierover niks weet. Die had me per direct opgesloten in een kamer zonder uitgang. Want je moet meisjes met respect behandelen. Maar zolang ze er niks vanaf weet is het oké? Toch? Soms voel ik me wel schuldig, want ze is het laatste wat ik heb, op Liam en Michael na. Gemma wilt geen contact meer met mij sinds ze weet wat ik op school uitspook. Ik kan me haar woorden nog woord voor woord herinneren. ''IK PRAAT PAS WEER MET JOU ALS JIJ JE VERSTAND HEBT TERUGGEVONDEN, WANT IK VINDT JE WALGELIJK!'' schreeuwde ze een jaar geleden naar me toen ze me betrapte met Nina. Nina heb ik nooit meer gezien en het schijnt dat ze naar Canada is verhuist. En van Gemma precies hetzelfde, ze is toen vertrokken naar haar appartement en sindsdien praat ik nooit meer en zie haar alleen nog als ze hier komt voor mijn moeder, maar zelfs dan ontwijkt ze me. Gelukkig heeft ze niks doorgelult naar Mam toe, want dan zat ik hier niet denk ik zomaar.
''Jo, kom je nog? Die gast van Geschiedenis wacht echt niet op ons hoor, en zeker nu niet meer.'' Lacht Liam die op me wacht. Ik kijk op en zie dat iedereen al uit de aula is. Snel grijp ik me tas en ren door de gangen naar geschiedenis. Ik moet denken aan wat Liam bedoelde. We hadden heel flauw zout in zijn koffie gedaan, die hij uitspuugde, over zijn laptop. Dus nu heeft hij geen laptop meer. En ja, dus is hij behoorlijk pist op ons geweest. Ik hoop dat we op tijd zijn want anders mogen we weer een paar uur nablijven. En daar heb ik alles behalve zin in.
Recht voor mijn ogen zie ik de deur sluiten en nog net voordat hij dichtklapt glip ik naar binnen. Mijn blik gaat rond en zie dat er nog een plek over is naast Louis. Dat stuudje, urgh, als er iemand is waar ik een hekel aan heb is het Louis of Niall wel. Ze weten altijd alles beter en halen de beste cijfers. Maar wat heb je aan cijfers? Vrienden is toch beter? Ach ja, het is wat je zelf wilt. Terwijl de helft van mijn boek op gooi kijk ik een beetje in de klas rond. Als die gast van geschiedenis begint op te schrijven pak ik een pen van Louis, die met een boze blik mij aankijkt, maar ik trek me er niks van aan. Ik schrijf wat over van het bord terwijl ik met mijn voeten tegen de stoel voor mij begint te trappen. Een geïrriteerde blik van Nienke krijg ik als ze zich omdraait. Niks van haar aantrekkend ga ik gewoon verder terwijl ik een beetje naar buiten zit te kijken en op de pen Louis zit te kauwen. Ik zie een paar kinderen voetballen maar daar houd het ook bij op. Terwijl ik niks doe gaat de les verder en voordat ik het door heb gaat de bel.
Morgen heb ik weer een wedstrijd, tegen Zayn. Een wel oké gast maar ik zou het niet mijn vriend willen noemen. Hij is wel goed, hopelijk niet zo goed als ik maar ja. Dat ik altijd maar hopen. Want het kan zijn dat je voordat je het weet al met een gebroken kaak op de grond ligt. En laat dat nou niet zo fijn zijn.
Dus ik zit weer op mijn fiets richting de sportschool om nog even te oefenen voor morgen. Een paar weken ben ik al bezig om te trainen voor deze wedstrijd. Want naast eer zal het ook nog een mooie geldprijs opleveren. Dat is nooit verkeerd. Maar ik doe het voor de eer, de adrenaline die je voelt als je aan het winnen bent. En altijd die kick als je gewonnen hebt. Geweldig, ook al is het soms zwaar.
Soms kan ik dagen niet trainen vanwege de verwondingen of als je net op het laatste moment verliest, zo zuur. Maar de volgende keer maar weer beter. Nog een klein nadeel is mijn coach, wat heb ik een hekel aan hem, hij schreeuwt alleen maar. Ook al is het soms fijn, zodat je er extra hard op kan losslaan, want je wilt je woede kwijt. Ondertussen ben ik al bij de sportschool aangekomen, ik scan mijn pasje en loop de trappen op richting de kleedkamers. Met een ruk trek ik de deur open en zie gelukkig niemand zitten, ik heb zon hekel aan gezamenlijke kleedkamers, maar ik moet het er maar mee doen. Snel kleed ik mij uit en trek een voetbal broekje aan en de juiste schoenen. Mijn handschoenen pak ik vast uit mijn tas als ik weer naar buiten loop en mijn spullen in een kluisje zet. Ik heb er geen zin in dat die straks weg zijn. Als ik ze veilig heb opgeborgen loop ik richting de boks-zaal en trek daar mijn handschoenen aan en zorg dat ze stevig om mijn handen zitten als ik tegen de boksbal begin te slaan.
JE LEEST
Let's Fly Away
Fanfiction"Kom, laten we gaan!" zegt hij terwijl hij mijn hand pakt en meetrekt naar het onbekende.
