''MAM, IK GA!!'' roep ik richting de keuken, waar ze hopelijk staat, en trek dan de deur met een harde knal dicht. Mijn tas gooi ik over mijn schouder en stap op mijn verroestte fiets. Met een stalen blik kijk ik vooruit, op de drukke weg. Met een stevige snelheid trap ik er op los en vlieg door een paar bochten als de sportschool in mijn zicht komt. Ik trap nog even stevig door en bereik dan na een halfuurtje de sportschool. Snel dump ik mijn fiets ergens en stap stevig het bekende gebouw binnen. De eerste en beste deur die ik zie loop ik in en trek mijn shirt en broek uit. Terwijl ik nadenk over van alles en nog wat trek ik de tas open en haal het korte broekje eruit. Ik trek hem aan net zoals mijn handschoenen en mijn bitje doe ik ook in.
Zonder ook maar enige respect te hebben stomp ik los op mijn tegenstander die al snel de grond raakt. Na hem nog een paar rake klappen te hebben gegeven, loop ik weg zonder iets te zeggen. De rode bokszak komt mijn tegemoet en al snel begin ik ook de zak te stompen.
Langzaam aan voel ik mijn lichaam moe en uitgeput worden. Maar ik mag niet toegeven, straks kan ik ook niet opgeven. Niet als mijn tegenstander recht tegenover mij in de ring staat. Ik mag niet meer opgeven, al zou ik het willen. Als hij erachter komt dat ik niet alles gaf ben ik dood. En dan ook echt dood. Ik moet alles geven, al val ik er bij neer. Al kan mij lichaam het niet meer aan. Ik moet winnen, voor hem, en voor mij. Het geeft een voldaan gevoel, het is mij dan weer gelukt om niet op te geven. Hoe graag ik het ook wil. Soms denk ik er over om er gewoon vandoor te gaan. Weg van hier, van alle problemen. Mam zou het niet erg vinden, ze zou trots zijn, dat ik voor mezelf heb gekozen.
Wat mij tegenhoudt weet ik alleen niet. Misschien wacht ik op iets, of iemand.
----------------------------------------------------------------------------
Met een klap gooi ik mijn kluisje dicht en loop richting mijn vrienden. Een paar geef ik een boks of een mannelijke knuffel ofzo en praat even ver de gewoonlijke dingen totdat de bel gaat. Snel vraag ik aan paar vrienden welk vak we hebben. Engels, het vak waar ik alleen zit. Godzijdank zitten Liam en Micheal voor mij en is het dus nooit zo erg. Als ik bij Louis en Niall in de buurt zat was het een heel ander verhaal. Ik heb namelijk geen zin in die twee stuudjes die alles denken te weten.
''EY, Har, er komt een nieuwe chick bij ons in de klas. Beter is ze lekker en gemakkelijk.'' roept Liam met een vieze grijns naar me. ''Ik hoop het wel voor haar, is een stuk gemakkelijker.'' roep ik terug met dezelfde grijns. Terwijl we de klas inlopen zit Liam nog allemaal dingen te vertellen wat hij met haar wilt gaan doen, ik daarin tegen zit weer heel ergens anders met mijn gedachten.
Ik gooi mijn afgetrapte rugzak op de tafel terwijl ik mijn schrift en boek pak. Met mijn voeten op de stoel en mijn kont op de tafel begin ik tegen Micheal te praten.
"Kan meneer Styles normaal gaan zitten op de stoel en luisteren naar wat er gezegd word." hoor ik Mevrouw Williams zeggen. Ik slaak een diepe zucht en draai me om. Met een boze blik kijk ik hem aan en ga dan tegen mijn zin in normaal op de stoel zitten.
"Jongens en meisjes, zoals sommige van jullie al weten komt er een nieuwe leerling bij jullie in de klas. Jullie mentor, mevrouw Anderson, kan over enkele minuten komen met de nieuwe leerling. Dus pak je leesboek maar en.... Oh, daar is ze al. Iedereen gedraag je." Zegt mevrouw Williams. Een klein en oud vrouwtje. Maar ook de enige die onze klas stil krijgt.
De deur gaat open en onze mentor staat in de deur met een persoon achter zich. Nog niemand kan haar echt zien. Anderson stapt verder de klas in op haar iets te hoge, spitse hakken die een tikkend geluid achterlaten. Een prachtig schepsel komt achter haar tevoorschijn en meteen voel ik daar beneden iets groeien. Ik kijk naar mijn vrienden en merk dat hun het ook niet mee zit.
''Nou, Sarah, vertel maar wat over jezelf. Ik moet weer gaan maar een prettig verblijf op deze school.'' vertelt Anderson haar en loopt dan weer weg met het tikkende geluid van haar hakken.
''Ik ben Sarah, en euh... Ik ben zestien jaar oud en komt uit Northampton. En dat was het denk ik wel.'' stamelt ze en kijkt richting de grond. ''Hallo Sarah, wat fijn om er weer een leerling bij te hebben op deze prachtige school, vind je niet?'' vraagt ze. Wat onzeker knikt ze en al snel gaat Williams verder met haar verhaal. ''Ik hoop dat je het hier erg naar...'' meer hoor ik niet want ik ben alweer verdronken in gedachten over wat ik allemaal met haar zou kunnen doen.
''Naast Harry zitten, die daar, die weer eens niet op zit te letten.'' ik schrik op uit mijn gedachte als ik mijn naam hoor. Onee, moet ze naast mijn gaan zitten. Dat gaat niet goed komen met mijn broek denk ik. Maar voordat ik tegen Williams in kan gaan is ze al begonnen met de les.
________________________________________________________________________________
Hii, een nieuw hoofdstuk, van een nieuw boek!!
Ik hoop dat het leuk is!! Laat het vooral in de commentsss!!
xjes
JE LEEST
Let's Fly Away
Fiksi Penggemar"Kom, laten we gaan!" zegt hij terwijl hij mijn hand pakt en meetrekt naar het onbekende.
