Fault In The Stars

2.

Beneden pakte ik mijn telefoon en belde mijn moeder. 'Hé Sara, wat leuk dat je belt. Hoe gaat het met je?' 'Goed', loog ik. 'Kunnen jij en papa morgen op Mila passen?' 'Natuurlijk. Gaan jullie een dagje weg?' 'Zoiets.' 'Gaat het echt goed, Sara? Je klinkt niet echt vrolijk.' 'Gewoon een beetje moe. Drukke dag gehad vandaag.' 'Kruip maar lekker bij Tom op de bank. Hoe laat zullen we bij jullie zijn morgen?' 'Rond half negen. Lukt dat?' 'Natuurlijk. Tot morgen, schat. Rustig aan.' 'Tot morgen. Bedankt. Kus aan papa.' Ik stopte mijn telefoon terug in mijn tas. 'Mag ik het voelen?' vroeg Tom voorzichtig. Ik knikte en pakte zijn hand. Ik drukte zijn vingers in mijn borst. 'Jeetje, Saar.. Wanneer voelde je het?' 'Gisteren.' 'Het is vast heel onschuldig. Ze nemen gewoon het zekere voor het onzekere.' Hij knikte alsof hij zelf bevestiging van zijn eigen woorden nodig had. Alles in mij hoopte dat hij gelijk had, maar geloven deed ik het nog niet.

Weer die ellendige ziekenhuisgangen, die ellendige wachtkamer. Overal mensen die overdreven vrolijk naar je lachen. Er was niks om vrolijk van te worden. Rechts naast me zat Tom. Ik zag de arts van gisteren uit haar kamertje komen. Ze knikte naar me. 'Mevrouw Bell?' Er stonden dit keer drie stoelen. 'Verstandig dat u iemand mee heeft genomen. Familie?' 'Mijn echtgenoot.' Ze knikte en gaf Tom een hand. 'Is er al ooit een MRI-scan van uw lichaam gemaakt?' 'Nee, nooit.' 'Ik zal u precies vertellen wat er gaat gebeuren. Het is belangrijk dat de juiste delen van uw lichaam goed zichtbaar zijn op het scherm. Er wordt straks een infuus geprikt in uw onderarm. Tijdens het onderzoek wordt contrastvloeistof toegediend. De laborant zal u altijd waarschuwen voordat hij de vloeistof toedient. Waarschijnlijk krijgt u dan heel even een heel warm gevoel. U zult tijdens het onderzoek in een nauwe tunnel liggen. Dat kan als benauwend worden ervaren. Heeft u last van claustrofobie?' 'Nee.' 'Dat is mooi. U zult een hoofdtelefoon krijgen met muziek. Dit is omdat de scanner veel lawaai maakt. U zult op een onderzoekstafel liggen. Die tafel wordt langzaam in de tunnel geschoven.' 'Hoe lang gaat dat dan duren?' vroeg ik. 'Ongeveer een half uur. Des te stiller u blijft liggen, des te eerder er goede beelden zijn gemaakt. U krijgt een alarmbel in uw hand, die u kunt gebruiken als u zich niet goed voelt. Op de foto's is vrij snel te zien of we moeten denken aan een tumor. Wat er daarna gaat gebeuren hangt af van de resultaten van de scan. Ik verwacht de uitslag over twee werkdagen. U krijgt dan telefonisch bericht. Heeft u op dit moment vragen?' Ik schudde mijn hoofd. 'Afdeling radiologie. U mag u melden bij de balie. Ze zullen u de juiste kamer wijzen.' 'Bedankt.' Ze gaf me een kaart. Daarop stond mijn naam en er stond op wat er ging gebeuren. Een MRI-scan. Ik stond op en schudde haar hand. Ze liet ons haar spreekkamer uit en riep de volgende patiënt. Volgend slachtoffer. Voor haar ging het aan een lopende band door. Dat kon ik merken aan de manier hoe ze praatte en hoe ze erbij keek. Voor haar was ik één uit velen. Tom pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. Radiologie.

Ik was er nog nooit geweest. Ze wezen me naar kamer drie, waar John, volgens zijn naamplaatje, al op me wachtte. Hij schudde mijn hand. Stevig. Precies wat ik nodig had. Tom moest in de wachtkamer blijven. 'José heeft je alles al verteld, toch?' 'Ja.' 'Oké, goed. Ben je nerveus?' 'Een beetje.' 'Ik zie het aan je. Geeft niet. Het komt helemaal goed.' De sfeer met John was een stuk meer ontspannen. Hij noemde me 'je' en hij noemde me bij mijn voornaam. Hij slaagde er redelijk in me op mijn gemak te stellen. 'Probeer wat te ontspannen', zei hij terwijl hij de infuusnaald in mijn arm duwde. Hij gebaarde dat ik mocht gaan liggen en schoof me langzaam in de tunnel. Toen ik alleen in de kamer was en op de tafel lag met het alarmbelletje in mijn zwetende hand, hoorde ik mezelf een keer diep adem halen. Tijdens de scan schoot er vanalles door mijn hoofd. Ik kan niet zo goed beschrijven wat ik precies voelde of wat ik dacht. Ik zag het lichtje aan de zijkant branden. Dat betekende dat de vloeistof in mijn arm gespoten zou worden. Ik had me voorgenomen niets te voelen, maar José had gelijk gehad. Het werd ontzettend warm. Het benauwde me kort. Het was één van de langste halve uren van mijn leven. Doodstil lag ik. Tot ik voelde dat de tafel terug werd geschoven. 'Hoe voel je je?' 'Wel prima.' 'Goed. Ik stuur de foto's door.' 'Kunt u het niet al zien?' 'Ik weet het niet, Sara. Specialisten moeten de foto's meerdere malen goed bekijken.' Ik knikte. 'Bedankt.' Ik schudde zijn hand. 'Probeer veel te drinken. Des te sneller is de vloeistof uit je lichaam.' Hij glimlachte en opende de deur voor me. Tom zat er nog keurig te wachten. Twee werkdagen. Normaal gesproken vliegen ze voorbij, maar nu niet. Nog nooit waren ze zo traag gegaan. Nog nooit.