Fault In The Stars

6.

Ik had het rode knopje ingedrukt. Er kwam een verpleegster. Weer een onbekend gezicht. Het leek wel alsof alle diensthebbende verpleegsters al langs waren geweest. 'Mevrouw Bell, de operatie is goed verlopen. U bent in een uitslaapkamer. Hoe voelt u zich?' 'Misselijk', antwoordde ze zacht. Ik zag het aan haar. 'Heeft u pijn bij de borst?' 'Een beetje.' Het was al een wonder dat ze dat toegaf. 'Ik dien u pijnstilling toe. De pijn zal snel wegtrekken.' Ze was ontzettend wit weggetrokken. 'Is het normaal dat ze zo wit ziet?' vroeg ik. Wist ik veel. 'Haar bloeddruk en haar hartslag zijn goed in orde. Van de narcose kan ze ziek worden. Ik kom zo weer even bij jullie kijken.' Sara knikte. Ze trok haar hand los uit die van mijn om voorzichtig een knoopje van het schort los te trekken en keek naar het verband. 'Wat afschuwelijk..' 'Laten we hopen dat het hiermee voorbij is, Saar.' Ze zei niets, maar ging met haar hand naar een bakje op het nachtkastje. Ik hielp haar een stukje omhoog te komen. Ze moest overgeven. Kostte duidelijk veel kracht en pijn. Ze voelde zich zichtbaar ellendig. Ik nam het bakje over en gooide het in de daarvoor bestemde prullenbak. Ik hoopte dat het daarbij bleef maar niets was minder waar..

Het was tien uur. Sara sliep. Ze moest per se iets eten voordat ze naar huis mocht, maar ze kon het niet binnenhouden. Wat ze haar ook gaven, haar maag keerde zich iedere keer meteen om. Ze besloten haar een nacht hier te houden. "Ze is erg ziek en misselijk. Ze moet een nacht hier slapen. Ik blijf bij haar." stuurde ik naar de familie. José opende voorzichtig de deur. Na de operatie hadden we haar niet meer gezien. 'Ik hoorde dat alles goed is gegaan. Hoe gaat het met haar?' 'Ziek en misselijk, maar verder volgens mij wel goed. Ik hoop dat het hiermee klaar is.' 'Dat hoop ik ook.' 'Wanneer denkt u dat we de uitslag hebben?' 'Vijf werkdagen ongeveer. Ik verwacht hem dinsdag. Ik bel Sara zodra de uitslag hier is.' 'Oké.' 'U hoeft hier niet per se te blijven vannacht.' 'Dat wil ik graag.' Ze glimlachte en knikte. 'Tot morgenvroeg. Er zal vannacht regelmatig een verpleegster haar waarden komen controleren. Als ze de hele nacht stabiel blijft, mag ze morgenvroeg naar huis. Fijne avond.' 'Hetzelfde.' Zo zacht als ze gekomen was, ging ze ook weer weg. De piep van Sara's harttoon en de secondewijzer van de klok verstoorden de stilte. Ik probeerde in rust een patroon te ontdekken. De klok tikte meestal sneller dan haar hartslag, maar soms leek het wel of ze aan iets dacht of droomde en dan was de hartslag voor onbepaalde tijd sneller dan de klok. Ik was blij dat ze rustig was en haar ademhaling beter onder controle kreeg. Ik was blij dat ze haar pijn wegnamen. Slapen kon ik niet. Het was warm in de kamer, of ik had het warm. Het rook er raar, alsof het hier net van onder tot boven was ontsmet. Ik liet mijn ogen over haar lichaam glijden. Zo vredig lag ze te slapen. Het voelde raar om haar hier zo voor me te hebben liggen. Dat was niet iets dat ik gewend was. Sara mankeerde nooit wat. Bezoeken aan een arts waren in ons gezin zeldzaam. Daarom was ik maar al te blij dat ze de volgende ochtend haar ontbijt binnen kon houden en ik haar mee naar huis mocht nemen.

#

Ik zat op de bank. De familie was langsgekomen. Ik vond het fijn dat we allemaal zo hecht waren en ze vaak langskwamen. De pijn werd elke dag minder en gisteren had een arts het verband verwijderd. Ik was ervan geschrokken. Er was gewoon helemaal niets. Behalve een wond en hechtingen die alles bij elkaar moesten houden. Het was lelijk. Ontzettend lelijk. Ik vond het afschuwelijk om ernaar te kijken. Ik kon niet wachten tot ze het normaal zouden maken. Ik had een protese gekregen voor in mijn beha, zodat het toch leek alsof er iets zat, maar erg prettig zat het ding niet. Mijn telefoon lichtte op. José. Ik nam snel op. 'Sara Bell.' 'Mevrouw Bell, met José. De uitslag van het onderzoek naar de poortwachtersklier ligt op de afdeling, maar ik heb vandaag eigenlijk geen dienst.' Mijn hart sloeg een hartslag over. 'Ik wil het jullie liever zelf vertellen en ik wil jullie eigenlijk niet een extra dag laten wachten, want ik weet hoe spannend jullie het vinden. Bent u thuis? Kan ik langskomen?' 'Ja, natuurlijk. Geen probleem.' 'Oké. Bent u alleen thuis?' 'Nee.' 'Oké. Dan zien jullie mij zo wel verschijnen.' 'Oké, tot zo.' Ik legde mijn telefoon terug op tafel. 'José. Ze komt zo de uitslag vertellen.' 'Oh lieverd, wat spannend. Wil je graag dat we je alleen met Tom laten?' Ik schudde mijn hoofd. Ze konden het beter maar meteen weten. De vorige keer dat ik ze moest zeggen dat ik kanker had, vond ik ongelofelijk lastig. José kon dergelijk nieuws vast en zeker veel beter brengen. Waarom ik ervan uitging dat ze negatief nieuws had, wist ik eigenlijk niet. Het was een gewoonte geworden door het vele slechte nieuws van de afgelopen tijd. 'Klonk ze positief?' 'Ik weet het niet. Ze klinkt altijd hetzelfde.' Ik merkte dat ik zenuwachtig was. Ik kon niet stilzitten. Ik was dan ook opgelucht toen ik de bel hoorde. Aan de ene kant wilde ik het niet weten, maar andere andere kant moest het er toch van komen. Dan liever zo snel mogelijk. Ik stond op en opende de voordeur. Het was gek. Een andere omgeving, een andere José. Ze droeg geen uniform en ze droeg haar haar los. Ik schudde haar hand. Een gebaar dat we de afgelopen weken vaak hadden uitgevoerd. Het was automatisme geworden. 'Gaat u zitten', zei ik. Ze maakte dankbaar gebruik van mijn aanbod. 'Lust u graag koffie of thee of..?' 'Kom even zitten, mevrouw Bell', onderbrak ze me. Ik wilde zeggen dat ze me gewoon bij mijn voornaam mocht noemen, maar ze keek me ernstig aan. Ik slikte de woorden in en ging naast Tom zitten. 'Ik heb helaas alweer geen goed nieuws.' Ik had het zien aankomen. Ik had het verwacht. Toch had ik ergens diep van binnen de hoop dat ze met goed nieuws zou komen. Die hoop werd weggerukt. 'Ze hebben de poortwachtersklier meerdere malen goed onderzocht. Hij is niet schoon. Dat betekent dat de tumor in uw borst is uitgezaaid. Het spijt me.'