Fault In The Stars

7.

Ze zweeg even en ving mijn blik. Ze keek me aan alsof ze niet van plan was mijn blik de komende minuten los te laten. Ik keek haar ook aan. Ik begreep niet hoe haar ogen me zo vredig aan konden kijken terwijl haar lippen mij voor de zoveelste keer slecht nieuws brachten. En het leek alleen maar slechter te worden. Deze blik had ik vaker gehad. Het wende niet. Ik was de eerste die wegkeek. Dat was voor haar het moment om verder te praten. 'De kankercellen zijn door uw lymfebaan en uw bloedbaan in uw lichaam terecht gekomen en over uw lichaam verspreid geraakt en kunnen zich ontzettend snel delen. Ze hechten aan andere plaatsen in uw lichaam en kunnen daar uitgroeien tot gezwellen, net als in uw borst. Dat willen we niet en dat moeten we dus voorkomen. Daarvoor is een behandeling nodig. U gaat zo snel mogelijk, met uw toestemming uiteraard, een traject beginnen waarin we u een serie chemokuren zullen gaan toedienen.' Ik zweeg. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het was erger dan ik had verwacht. Ondanks alle positiviteit om mij heen had ik me voorbereid op slecht nieuws, echt waar, maar zó slecht.. Maar weer rolde het geluk niet mijn kant uit. Verdomme. Waarom moest dit mij overkomen? Waarom was het nou nooit genoeg? Ik had al een borst afgestaan in de hoop dat het daarmee voorbij zou zijn, in de hoop dat ik daarmee weer gezond zou zijn en verder zou kunnen met mijn leven. Ik voelde tranen prikken. Tom kneep zachtjes in mijn hand. 'En dan komt het goed?' vroeg ik zacht. 'Laten we dat hopen. Als de chemokuren goed aanslaan en goed hun werk doen, zult u over een klein jaar helemaal genezen zijn.' 'En als dat nou niet gebeurt?' 'Daar moet je niet aan denken, Sara,' ze kende mijn voornaam toch, 'maar als dat gebeurt, dan zul je niet meer beter worden. Dan zul je niet lang meer leven.' Ineens was de sfeer tussen ons veranderd. Ze sprak me aan met 'je' en noemde me bij mijn voornaam. Alsof we een proces begonnen, waarin dat gewenst, misschien zelfs noodzakelijk, was. Mijn ogen waren vol water gelopen. Lang had ik het knipperen tegen kunnen houden, maar ik voelde mijn ogen langzaam dichtgaan. Er rolden aarzelend een paar tranen over mijn wangen. Ik wist niet zeker of ik ze toe mocht laten, maar ik kon ze niet meer verbergen. Ik had verdriet. Het maakte me niet eens veel meer uit dat mijn familie dat zag. Ik had geaccepteerd dat dit een logische reactie was en dat de emoties die ik liet zien meer dan normaal waren. 'Wanneer gaat dat beginnen?' vroeg ik. Iedereen was stil. Zelfs Mila. Alsof ze voelde dat er iets goed mis was. 'Zo snel mogelijk. We gaan samen met een oncoloog een behandelplan opstellen.' Oncoloog, behandelplan. Er werd wederom met termen gegooid, die ik nog niet volledig begreep. Of nog niet wilde begrijpen. Ik denk dat laatste. 'Het zal geen makkelijke tijd voor je worden, Sara. Chemotherapie is ongelofelijk zwaar. Je hebt een drukke baan, je sport graag, je houdt een gezin draaiende, je voedt een vijfjarige dochter op. Je zult op een gegeven moment zaken echt op een lager pitje moeten gaan zetten. Niet omdat ik denk dat je het niet aankunt, maar omdat ik uit ervaring weet dat patiënten vaak vergeten aan hun gezondheid te denken.' Een patiënt, dat was ik nu. Die naam beviel me niet. 'Je voelt je waarschijnlijk helemaal niet ziek, maar dat ben je wel. Ernstig ziek. Wij gaan allemaal ons uiterste best doen om jou te helpen. Je moet vooral niet bang zijn en positief blijven. Dat helpt echt. We gaan er gewoon vanuit dat het goed komt. Ik heb vertrouwen in jou. Ik hoop dat je dat zelf ook een beetje hebt.' Er schoot zoveel door mijn hoofd. Ik was nog niet klaar met de ene gedachte, terwijl de volgende alweer door mijn hoofd spookte. Ik wilde zoveel vragen, maar in werkelijkheid vroeg ik niks. Iedere keer voelde ik mijn lippen aarzelend een klein stukje van elkaar komen, maar ik slikte de woorden steeds weer in. Met zoiets had ik geen rekening gehouden. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik plots ziek zou worden. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik ineens een chemotherapie moest starten. Ik kreeg eigenlijk niet eens een keus. Als ik niets deed, zou het sowieso fout gaan. Als ik het zou proberen, had ik in ieder geval nog een redelijke kans dat mijn leven snel weer zou worden als dat het eerst geweest was. Ik kon niet wachten.